Ο Φάμπιο Καπέλο πρόσφατα υπερασπίστηκε την δουλειά του Στέφανο Πιόλι…
Οι παίκτες του το έκαναν το καλοκαίρι όταν όλα έμοιαζαν έτοιμα για την άφιξη του Ραλφ Ράνγκνικ αλλά τελικά ο Ιταλός έμεινε και η απόφαση ήταν σωστή…
Τα πρόσωπα δεν άλλαξαν. Απλά όλοι παίζουν καλύτερα. Βρίσκονται με κλειστά μάτια. Υπάρχουν δυο τρεις έμπειροι ηγέτες. Υπάρχει ταλέντο. Και η ομάδα παίζει κάτι που της αρέσει και της ταιριάζει.
Αααααα… υπάρχει και ο Ζλάταν που από μόνος του είναι άλλη κατηγορία αλλά με την Φιορεντίνα δεν έπαιξε και οι ροσονέρι έκαναν πλάκα στους βιόλα.
Το “λάθος” του Γκουαρδιόλα
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα έφερε πολλά όμορφα πράγματα στο ποδόσφαιρο αλλά πρέπει να έχει και τους παίκτες για να τα πετύχεις. Το να χτίσεις παιχνίδι από πίσω είναι ωραίο, είναι όμορφο αλλά χρειάζεται και παίκτες.
Υπάρχει και ένα όριο όμως στο πόσες φορές μπορείς να αλλάξεις την μπάλα χωρίς να μπλέξεις. Δεν είναι κακό και το ξαναγράφω… δεν είναι ΚΑΚΟ, δεν είναι ΑΜΑΡΤΙΑ, να διώξεις την μπάλα μακριά απλά για να ανέβει η ομάδα μερικά μέτρα στο γήπεδο.
Η Μίλαν είναι χαμαιλέων. Όταν αφήνει την μπάλα στον αντίπαλο μπορεί να σε διαλύσει στην αντεπίθεση και όταν έχει την μπάλα έχει ποιότητα και τον Ζλάταν για να κάνει εύκολα γκολ.
Δεν μπορείς να γλιτώσεις. Με την Φιορεντίνα, η οποία είχε το 55% της κατοχής, οι ροσονέρι έπαιξαν σφιχτά πίσω και ο Κιάερ με μεγάλες μπαλιές τάιζε τα χαφ του, στα άκρα, καθώς Ζλάταν δεν υπήρχε να κρατήσει μπάλα και η Μίλαν ως μια ομάδα που ξέρει να τρέχει στα κενά σε άμυνες με βάθος έφτιαξε εύκολα φάσεις και γκολ.
Παλιομοδίτικο αλλά πετυχημένο.
Τα μπράβο στον Πιόλι
Σκεπτόμενοι την παλιά μεγάλη Μίλαν.. αμφιβάλλω αν κάποιος του τωρινού ρόστερ εκτός του Ζλάταν θα μπορούσε να τολμήσει να πλησιάσει την ενδεκάδα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μια ομάδα δεν μπορεί να πετύχει. Σίγουρα η νίκη με την Φιορεντίνα ήταν δύσκολη αλλά ήρθε χωρίς τον ηγέτη και με την ομάδα να μην χάνει τις βασικές αρχές της.
Η Μίλαν στο τέλος της χρονιάς μπορεί να μην πάρει το πρωτάθλημα, μπορεί να μην βγει στο Champions League αλλά αυτό που κανείς δεν θα μπορεί να πει είναι πως δεκατέσσερις μήνες μετά την έλευση η ομάδα δεν βελτιώθηκε.
Ο Μπενασέρ μοιάζει με νέα έκδοση Βεράτι… ο Ερνάντεζ με Μαρτσέλο… ο Κιάερ με τον καλό Πικέ… ο Τσαλχάνογλου θυμίζει τον Τσαλχάνογλου της Μπουντεσλίγκα και ο Ζλάταν παραμένει Ζλάταν.
Όλα αυτά είναι επιτυχίες του Πιόλι, δεν έκανε ο Ζλάταν καλύτερο τον Μπενασέρ. Σίγουρα ο Σουηδός ήταν αυτό που χρειαζόταν η ομάδα για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση αλλά, αξίζει και ένα μπράβο ο προπονητής.
Άλλωστε έχει χάσει μόλις ένα από τα τελευταία είκοσι-έξι παιχνίδια, δεν μπορεί, κάτι καλό θα κάνει.