Ένα από τα πιο δημοφιλή αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων, τόσο των αρχαίων (από το 708 π.Χ.), όσο και των σύγχρονων (από το 1896) είναι η Πάλη η οποία συναντάται σε όλη την ιστορική διαδρομή του θεσμού. Η Ελληνορωμαϊκή Πάλη συμπεριλήφθηκε στο Ολυμπιακό πρόγραμμα το 1896, έμεινε εκτός στις διοργανώσεις του 1900 και του 1904 και επανεντάχθηκε το 1908, ενώ οι αγώνες Ελευθέρας πάλης διεξάγονται ανελλιπώς από το 1904 και εντεύθεν. Το 2004, στο Ολυμπιακό πρόγραμμα, μπήκε και η γυναικεία πάλη, με συνολικά τέσσερις κατηγορίες σωματικού βάρους.
Στην Αρχαία Ελλάδα η Πάλη ήταν από τα πλέον διαδεδομένα αθλήματα, με τους αθλητές να αγωνίζονται γυμνοί, ενώ στη σύγχρονη εποχή χάρισε πολλές συγκινήσεις και επιτυχίες με αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο του Στέλιου Μυγιάκη στη Μόσχα το 1980 στην κατηγορία των 62 κιλών της Ελληνορωμαϊκής.
Η Διεθνής Ομοσπονδία Πάλης, ιδρύθηκε το 1912, ενώ το 1935 ιδρύθηκε η ΕΟΦΠΑΒ (Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης και Άρσης Βαρών) στην οποία εκχώρησε ο ΣΕΓΑΣ την εποπτεία των αθλημάτων της Άρσης Βαρών και της Πάλης. Όμως και τα δύο αθλήματα είχαν μεγάλη ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να διαχωριστούν σε δύο διαφορετικές Εθνικές Ομοσπονδίες, την ΕΟΦΠ (Ελληνική Ομοσπονδία Φιλάθλων Πάλης) και την ΕΟΑΒ (Ελληνική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών).
Οι μεγαλύτερες μορφές που αναδείχθηκαν στα χρονικά της Πάλης είναι αναμφίβολα ο Ρώσος Αλεξάντρ Καρέλιν στην Ελληνορωμαϊκή και ο Λευκορώσος Αλεξάντερ Μέντβεντ στην Ελευθέρα Πάλη, αμφότεροι με τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Περίοπτη θέση στην Ολυμπιακή ιστορία της Πάλης κατέχουν και δυο αθλητές, οι οποίοι έχουν κατακτήσει χρυσά μετάλλια και στα δυο στυλ και μάλιστα στην ίδια διοργάνωση! Πρόκειται για τον Σουηδό Ιβάρ Γιόχανσον (χρυσά μετάλλια στα 79 κιλά της Ελευθέρας και στα 72 κιλά της Ελληνορωμαϊκής το 1932, χρυσό μετάλλιο στα 79 κιλά της Ελληνορωμαϊκής το 1936) και τον Εσθονό Κρίστιαν Παλουσάλου (χρυσά μετάλλια στην κατηγορία των υπερβαρέων το 1936 τόσο στην Ελληνορωμαϊκή όσο και στην Ελευθέρα Πάλη). Επίσης, ο Γερμανός Καρλ Σούμαν το 1896 στην Αθήνα κατέλαβε την πρώτη θέση τόσο στην Πάλη όσο και στη Γυμναστική!
Οι κανονισμοί της Πάλης
Οι κανονισμοί στην πάλη, τροποποιήθηκαν σημαντικά, το Νοέμβριο του 2004, λίγους δηλαδή μήνες μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Αναλυτικά:
ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΓΩΝΩΝ
1. Όλοι οι αγώνες πάλης διεξάγονται με το σύστημα άμεσου αποκλεισμού, με ρεπεσάζ για τους ηττημένους εναντίον αυτών που θα πρέπει να παλέψουν για πρώτη και δεύτερη θέση. Ο ιδανικός αριθμός αναζητείται στην αρχή των αγώνων και τα ματς γίνονται από το τέλος του πίνακα. Τα ματς του ρεπεσάζ αρχίζουν με τους παλαιστές που έχασαν στον πρώτο γύρο (συμπεριλαμβανομένων και των ματς για την αναζήτηση του ιδανικού αριθμού) με τον ένα ή τους δύο φιναλίστ μέχρι τους ηττημένους στα ημιτελικά. Οι νικητές στα δύο τελευταία ματς του ρεπεσάζ θα λάβουν ο καθένας το χάλκινο μετάλλιο.
2. Κάθε κατηγορία βάρους αρχίζει και τελειώνει σε μία ημέρα. Η ζύγιση για κάθε κατηγορία γίνεται την προηγουμένη της έναρξης της κατηγορίας.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤΣ
1. Η διάρκεια των αγώνων χωρίζεται σε 3 περιόδους των δύο λεπτών η κάθε μία με παύση 30 sec. Στο τέλος κάθε περιόδου ανακηρύσσεται υποχρεωτικά ο νικητής. Ο παλαιστής που κερδίζει δύο περιόδους ανακηρύσσεται νικητής του ματς. Εφόσον μπορεί να ανακηρυχθεί νικητής μετά τις δύο περιόδους, η τρίτη περίοδος καταργείται. Με τη πτώση σταματά το ματς χωρίς να ληφθεί υπόψη η περίοδος στην οποία πραγματοποιήθηκε.
2. Σε περίπτωση ισοβαθμίας σε μία περίοδο ο νικητής θα καθοριστεί εξετάζοντας διαδοχικά την αξία των τεχνικών βαθμών (3-2-1), ενώ αν υφίσταται ακόμα η ισοβαθμία, ο πρώτος τεχνικός βαθμός καθορίζει τον νικητή.
ΣΥΣΤΗΜΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ
1. Ο παλαιστής που εκτελεί μία λαβή μεγάλης τεχνικής 5 βαθμών ανακηρύσσεται νικητής της περιόδου χωρίς να ληφθεί υπόψη το σκορ.
2. Ο παλαιστής που εκτελεί δύο λαβές 3 βαθμών στην περίοδο ανακηρύσσεται νικητής της περιόδου χωρίς να ληφθεί υπόψη το σκορ.
3. Ο παλαιστής που έχει διαφορά έξι τεχνικών βαθμών ανακηρύσσεται επίσης νικητής της περιόδου.
4. Κάθε φορά που ένας παλαιστής σε όρθια θέση βάζει ένα πόδι στην επιφάνεια προστασίας, ο αντίπαλός του θα παίρνει ένα τεχνικό σημείο.
5. Η φυγή από ταπί και η φυγή από λαβή σε όρθια θέση ή στο έδαφος θα τιμωρούνται όπως και τώρα με ένα ή δύο τεχνικά σημεία και παρατήρηση.
6. Το σταμάτημα του αγώνα για τραυματισμό χωρίς αιμορραγία τιμωρείται με ένα βαθμό στον αντίπαλο.
7. Η συμπληρωματική βαθμολογία για κάθε λαβή με σήκωμα από το έδαφος καταργείται.
8. Ο βαθμός που δίνεται στον παλαιστή που σηκώνεται από το έδαφος καταργείται.
9. Η διατεταγμένη θέση στο έδαφος μετά από παρατήρηση ή παθητικότητα καταργείται.
10. Οι λαβές μέση-γέφυρα και σταύρωμα των ποδιών μπορούν να εκτελούνται πολλές φορές διαδοχικά.
11. Η παρατήρηση για παθητικότητα καταργείται.
12. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις που η περίοδος τελειώνει σε 2 λεπτά με 0-0 παρά την πιθανότητα ποινής για έξοδο από το ταπί, φυγή από λαβή ή φυγή από το ταπί, θα γίνεται δέσιμο στο τέλος των 2 λεπτών του κανονικού χρόνου. Ο διαιτητής θα κάνει κλήρωση για να καθοριστεί ο παλαιστής που θα δέσει πρώτος. Το δέσιμο διαρκεί μέχρι 20 δευτερόλεπτα . Ο παρών κανονισμός του δεσίματος μένει σε ισχύ για τον καθορισμό του νικητή. Εάν μετά τα 20 δευτερόλεπτα, αυτός που κέρδισε το δέσιμο δεν εκτελέσει μία λαβή, χάνει ένα βαθμό.
13. Για το δέσιμο στην ελληνορωμαϊκή πάλη, οι δύο παλαιστές τοποθετούνται σε όρθια θέση, τα πόδια μέσα στον κεντρικό κύκλο, στήθος με στήθος. Ο παλαιστής που κέρδισε στην κλήρωση, κάνει πρώτος την λαβή και μπορεί να εκτελέσει μία λαβή με το σφύριγμα του διαιτητή, ακόμα και αν ο αντίπαλός του δεν έχει δέσει.
14. Το δέσιμο στην ελευθέρα πάλη θα πρέπει να γίνεται με διαφορετικό τρόπο με λαβή του ενός ποδιού του αντιπάλου από τον παλαιστή που κέρδισε την κλήρωση και αυτό επίσης στην περίπτωση που το σκορ είναι 0-0 στο τέλος των 2 λεπτών του κανονικού χρόνου.
15. Η διάρκεια των παύσεων μεταξύ δύο αγώνων γίνεται 15 λεπτά τουλάχιστον για να αποφευχθούν παρεμβάσεις στους αγώνες.
ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ
Λόγω της ισχύος του άμεσου αποκλεισμού οι παλαιστές κάθε κατηγορίας θα κατατάσσονται με τον ακόλουθο τρόπο :
– Οι ηττημένοι των δύο τελικών για τα χάλκινα μετάλλια κατατάσσονται στην 5η θέση εκτός συναγωνισμού
– Για την κατάταξη των παλαιστών από την 7η θέση οι βαθμοί κατάταξης καθορίζουν την θέση. Σε περίπτωση ισοβαθμίας των βαθμών κατάταξης θα κατατάσσονται αναλύοντας διαδοχικά τα ακόλουθα κριτήρια.
– Εάν οι παλαιστές δεν μπορούν να διαχωριστούν σύμφωνα τις περισσότερες νίκες με πτώση, τις περισσότερες νίκες ματς με υπεροχή (διαφορά έξι βαθμών, τις περισσότερες νίκες περιόδων με υπεροχή, τους περισσότερους τεχνικούς βαθμούς που σημειώθηκαν σε όλους τους αγώνες αλλά και τα λιγότερα τεχνικά σημεία που πήρε σε όλους τους αγώνες, θα κατατάσσονται εκτός συναγωνισμού.
– Οι παλαιστές που συμμετέχουν στο ρεπεσάζ θα κατατάσσονται επίσης βάσει των βαθμών κατάταξης που πήραν καθ’ όλη τη διάρκεια των αγώνων.
ΒΑΘΜΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΝΕΜΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
– Νίκη ενός αγώνα με πτώση 5 βαθμοί
– Νίκη ενός αγώνα με υπεροχή, εγκατάλειψη, αποκλεισμό 4 βαθμοί
– Νίκη ενός αγώνα στα σημεία 3 βαθμοί
– Ήττα έχοντας σημειώσει τεχνικά σημεία 1 βαθμός
– Ήττα χωρίς να έχει σημειωθεί τεχνικό σημείο 0 βαθμός
Οι κατηγορίες
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, οι άνδρες θα αγωνιστούν σε επτά κατηγορίες στην Ελληνορωμαϊκή και σε ισάριθμες στην Ελευθέρα, ενώ οι γυναίκες οι οποίες συμμετέχουν για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα αγωνιστούν μόνο σε 4 κατηγορίες. Αναλυτικά οι κατηγορίες είναι:
Aνδρες
Ελληνορωμαϊκή: 55, 60, 66, 74, 84, 96 και 120 κιλά.
Ελευθέρα: 55, 60, 66, 74, 84, 96 και 120 κιλά.
Γυναίκες: 48, 55, 63 και 72 κιλά.
Η διαιτησία
Το σώμα της διαιτησίας στους αγώνες της Πάλης, αποτελείται από το διαιτητή, τον κριτή, τον αρχηγό του ταπί, και τον ελεγκτή. Ο αγώνας διευθύνεται από το διαιτητή ο οποίος είναι υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης πάνω στο ταπί, για την προστασία των παλαιστών από αντιαθλητικές ενέργειες, για την τήρηση των κανονισμών και για το σεβασμό του φίλαθλου πνεύματος. Ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη και λήξη του αγώνα και βαθμολογεί τις λαβές των παλαιστών.
Ο κριτής, εφόσον συμφωνεί, καταχωρεί τον αριθμό των σημείων (πόντων) που δόθηκαν μετά από κάποια τεχνική ενέργεια και κοινοποιεί το αποτέλεσμα μέσω ενός πίνακα, ενώ στον τομέα ευθύνης του περιλαμβάνεται και η υπόδειξη του παθητικού παλαιστή και της πτώσης προς το διαιτητή. Σε περίπτωση διαφωνίας διαιτητή και κριτή, τότε παίρνει θέση ο αρχηγός του ταπί και η υπόδειξή του – μόνο τότε – είναι αυτή που θα επικρατήσει.
Η ορολογία της Πάλης
Salut: Οι παλαιστές πρέπει να χαιρετηθούν.
Start: Πρόσκληση στους παλαιστές οι οποίοι στέκονται στις γωνίες του ταπί, για να κατευθυνθούν προς το κέντρο και να ελεγχθούν, να σφίξουν το χέρι και να επανέλθουν στις αντίστοιχες γωνίες τους περιμένοντας το σφύριγμα του διαιτητή που τους καλεί να αρχίσουν την πάλη.
Contact: Ο διαιτητής ζητεί από τον παλαιστή να τοποθετήσει τα δύο χέρια στην πλάτη του αντιπάλου που βρίσκεται στο έδαφος. Οι παλαιστές στην όρθια θέση πρέπει να έλθουν σε επαφή ‘σώμα με σώμα’.
Open: Ο παλαιστής πρέπει να τροποποιήσει τη θέση του και να υιοθετήσει πιο ανοικτή πάλη.
Dawai: Ο διαιτητής καλεί τους παλαιστές σε πιο δραστήρια πάλη.
Attention: Ο διαιτητής προειδοποιεί τον παθητικό παλαιστή προτού ζητήσει παρατήρηση λόγω άρνησης σωστής θέσης στο έδαφος.
Action: Ο παλαιστής πρέπει να εκτελέσει τη λαβή την οποία άρχισε.
Head up: Ο παλαιστής πρέπει να σηκώσει το κεφάλι. Εντολή που δίνεται από το διαιτητή λόγω παθητικότητας και επαναλαμβανόμενων επιθέσεων ”T?te en avant”.
Jambe: Ο παλαιστής έκανε λάθος στο πόδι (στην Ελληνορωμαϊκή).
Position: Αρχική θέση των παλαιστών στο έδαφος (ή σε υποχρεωτική θέση επαφής στην Ελληνορωμαϊκή Πάλη), πριν από το σφύριγμα του διαιτητή.
A terre: Ο αγώνας συνεχίζεται στο έδαφος.
Place: Με ένα κτύπημα του χεριού επάνω στο ταπί, προφέροντας συγχρόνως την λέξη ”Place”, ο διαιτητής υπενθυμίζει στους παλαιστές να μην βγαίνουν έξω από το ταπί.
Danger: Θέση κινδύνου.
Fault: Αντικανονική λαβή ή παράβαση του τεχνικού κανονισμού.
Passif: Rouge Passif, Bleu Passif: Παρατήρηση που καταλογίζεται στον παθητικό παλαιστή και συμβολίζεται με κάθετη κίνηση του χεριού με το χρώμα του παλαιστή ο οποίος έσφαλε.
Remarque: Σήμα του διαιτητή ο οποίος υποδεικνύει προς τον κριτή και τον αρχηγό ταπί την παθητικότητα του ενός παλαιστή.
Stop: Διακοπή του αγώνα.
Zone: Ο όρος αναφέρεται μεγαλόφωνα εφόσον οι παλαιστές εισέρχονται στη ζώνη παθητικότητας.
Continuer: Με αυτή την εντολή του διαιτητή πρέπει να συνεχιστεί η πάλη. Ο διαιτητής χρησιμοποιεί επίσης αυτήν τη λέξη για να συνεχιστεί η πάλη εάν οι παλαιστές σταμάτησαν να αγωνίζονται λόγω σύγχυσης και τον κοιτούν ζητώντας εξήγηση.
Time out: Όταν ο ένας από τους παλαιστές σταματήσει να παλεύει σκοπίμως ή λόγω τραυματισμού ή για κάποια άλλη αιτία, ο διαιτητής θα χρησιμοποιήσει αυτήν την έκφραση για να ζητήσει από τον χρονομέτρη να σταματήσει τη λειτουργία του χρονομέτρου του.
Centre: Οι παλαιστές πρέπει να κατευθυνθούν προς το κέντρο του ταπί και να συνεχίσουν τον αγώνα.
Up: Ο αγώνας θα συνεχιστεί με τους παλαιστές σε όρθια θέση.
Intervention: Ο κριτής, ο διαιτητής ή ο αρχηγός του ταπί ζητεί παρέμβαση.
Out: Λαβή που πραγματοποιήθηκε έξω από το ταπί.
Ο.Κ.: Η λαβή είναι έγκυρη. Επειδή ο κριτής και ο αρχηγός του ταπί κάθονται σε θέσεις που δεν τους επιτρέπουν να παρακολουθούν από κοντά ό,τι συμβαίνει απέναντί τους, ο διαιτητής πρέπει να υψώσει το χέρι για να δείξει εάν η λαβή στην άκρη του ταπί πραγματοποιήθηκε μέσα ή έξω από τα όρια.
Non: Αυτή η λέξη χρησιμοποιείται εφόσον μια ενέργεια δεν είναι έγκυρη και συνεχώς ακυρώνεται.
Touche: Λέξη που χρησιμοποιείται για να υποδειχθεί ότι ο παλαιστής ηττήθηκε με πτώση. Για την πτώση, ο διαιτητής αναφωνεί ?Τombe?, κτυπά το χέρι στο ταπί και σφυρίζει τη λήξη του αγώνα.
Declare battu: Απόφαση που λαμβάνεται μετά από ήττα η οποία αποφασίσθηκε από τη διαιτησία.
Defaite: Ο αντίπαλος ηττήθηκε.
Disqualification: Ανακοινώνεται η αποβολή μετά από ανάρμοστη συμπεριφορά ή βιαιότητα.
Fin: Το τέλος του αγώνα.
Chronometre: Ο χρονομέτρης πρέπει με αυτήν την εντολή του διαιτητή, να σταματήσει ή να θέσει σε λειτουργία το χρονόμετρο.
Gong: Το κτύπημα του gong δηλώνει την έναρξη και το τέλος του αγώνα.
Jury: Το σώμα διαιτησίας.
Arbitre: Παράγοντας που διευθύνει τον αγώνα επάνω στο ταπί.
Juge: Παράγοντας που βοηθάει το διαιτητή και απονέμει σημεία στους παλαιστές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Είναι υποχρεωμένος να σημειώνει στο δελτίο του όλες τις ενέργειες που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Chef de tapis: Υπεύθυνος ενός ταπί. Πρέπει να εκφράσει τη γνώμη του σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ διαιτητή και κριτή.
Consultation: Ο αρχηγός του ταπί συμβουλεύεται το διαιτητή και τον κριτή προτού ανακοινώσει μία αποβολή ή αποφασίσει για τις περιπτώσεις στις οποίες καταγράφεται διαφωνία.
Advertissement: Ο διαιτητής τιμωρεί έναν παλαιστή για παράβαση των κανονισμών.
Clinic: Το σεμινάριο (Stage).
Docteur: Ο επίσημος γιατρός του αγώνα.
Victory: O διαιτητής ανακηρύσσει το νικητή.
Protest: Ένσταση που υποβάλλεται από μία Ομοσπονδία και κρίνεται απαράδεκτη από τη FILA βάσει του κανονισμού.
Nο jump: Διαταγή του διαιτητή στον παλαιστή ο οποίος βρίσκεται στο έδαφος και πηδά εμπρός για να αποφύγει το πιάσιμο της λαβής του αντιπάλου του.
O “εξοπλισμός” στην Πάλη
1. Το μαγιό του παλαιστή: Οι αντίπαλοι πρέπει να παρουσιάζονται στην άκρη του ταπί με ολόσωμο μαγιό εγκεκριμένο από τη FILA, ανάλογα με το χρώμα που έχει καθοριστεί για τον καθένα (κόκκινο ή μπλε). Απαγορεύεται το μαγιό να έχει και τα δύο χρώματα. Το μαγιό πρέπει να είναι κατασκευασμένο από ύφασμα που δεν παρουσιάζει κινδύνους ερεθισμού στο χρήστη και στον αντίπαλό του. Το ύφασμα που θα χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του παλαιστικού μαγιό πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στους παλαιστές να πραγματοποιούν τις λαβές τους. Ο παλαιστής πρέπει να φέρει υποχρεωτικά στο στήθος το έμβλημα της χώρας του και στην πλάτη του μαγιό τη συντομογραφία της χώρας του, με μέγεθος γραμμάτων maximum 10×10 εκατοστά. Επιτρέπεται η χρήση ελαφρών επιγονατίδων χωρίς μεταλλικά τμήματα, ενώ πριν από την έναρξη του αγώνα, κάθε αθλητής πρέπει να παρουσιάσει και να έχει επάνω του ένα υφασμάτινο μαντήλι.
2. Διαφήμιση στη στολή: Με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά τους οποίους εφαρμόζονται οι κανονισμοί της ΔΟΕ, οι παλαιστές μπορούν να φέρουν στο μηρό ή στο κάτω μέρος της πλάτης το όνομα ενός χορηγού. Οι παλαιστές μπορούν επίσης να φέρουν στην πλάτη και στα μανίκια του μπουρνουζιού τo όνομα του χορηγού τους.
3. Προστατευτικά αυτιών: Τα προστατευτικά αυτιών θα πρέπει να είναι εγκεκριμένα από τη FILA και να μην έχουν μεταλλικά μέρη. Ο διαιτητής μπορεί να υποχρεώσει τον αθλητή που έχει πολύ μακριά μαλλιά να φορά προστατευτικό αυτιών.
4. Παπούτσια: Οι αντίπαλοι θα πρέπει να φορούν παπούτσια που δένουν στον αστράγαλο. Απαγορεύεται η χρήση παπουτσιών με τακούνια ή σόλες με καρφιά, παπούτσια με κρίκους ή μεταλλικά τμήματα. Τα παπούτσια μπορούν να μην έχουν κορδόνια ή εφόσον δένουν με κορδόνια, αυτά πρέπει να είναι κολλημένα γύρω από το παπούτσι με αυτοκόλλητη ταινία, ώστε να μη λυθούν κατά τη διάρκεια του ματς. Κάθε παλαιστής θα πρέπει να φροντίσει να προμηθευτεί μόνος του αυτοκόλλητη ταινία για τα παπούτσια του που θα ελεγχθούν προτού ανέβει στο ταπί.
Απαγορεύσεις
Στους αθλητές απαγορεύεται:
– να έχουν επιδέσμους στους καρπούς, στους βραχίονες ή στους αστραγάλους, εκτός από την περίπτωση τραυματισμού και μετά από υπόδειξη του γιατρού. Οι επίδεσμοι θα πρέπει να είναι καλυμμένοι με ελαστική ταινία.
– να αλείφουν το σώμα με λιπαρή ή κολλώδη ουσία.
– να παρουσιάζονται ιδρωμένοι στην αρχή του ματς καθώς και στην αρχή της δεύτερης περιόδου.
– να φορούν κάποιο αντικείμενο που μπορεί να τραυματίσει τον αντίπαλο, όπως δακτυλίδι, βραχιόλι, σκουλαρίκια κ.λ.π.
Κατά τη ζύγιση, ο διαιτητής πρέπει να ελέγχει εάν κάθε παλαιστής πληροί τις διατάξεις του παρόντος άρθρου. Ο παλαιστής θα πρέπει κατά τη ζύγιση να ενημερωθεί ότι η ενδυμασία του δεν είναι η σωστή και δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει στους αγώνες. Εάν ένας παλαιστής παρουσιαστεί στο ταπί με ενδυμασία που δεν είναι σύμφωνη με το παρόν άρθρο, το σώμα διαιτησίας δίνει προθεσμία ενός λεπτού για να συμμορφωθεί. Μετά από αυτήν την προθεσμία ο παλαιστής που έσφαλε χάνει το ματς λόγω εγκατάλειψης.
Το ταπί
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Παγκόσμια και Ηπειρωτικά Πρωταθλήματα και Κύπελλα και όλους τους Διεθνείς Αγώνες είναι υποχρεωτικό να υπάρχει ένα ταπί του τύπου που έχει καθοριστεί από τη FILA, διαμέτρου εννέα μέτρων, περιβάλλεται δε από περιθώριο προστασίας ιδίου πάχους και πλάτους 1,50 μ. Στο εσωτερικό του κύκλου διαμέτρου εννέα μέτρων γύρω από την περιφέρειά του, είναι τυπωμένος ένας κύκλος κόκκινου χρώματος πλάτους ενός μέτρου, που αποτελεί τμήμα του αγωνιστικού χώρου.
Για να καθοριστούν τα διάφορα τμήματα του ταπί θα χρησιμοποιείται η παρακάτω ορολογία:
– Ο κεντρικός κύκλος είναι το κέντρο του ταπί (διάμετρος: 1 μ.)
– Tο εσωτερικό τμήμα του ταπί που βρίσκεται μέσα στον κόκκινο κύκλο αποτελεί τον κεντρικό χώρο πάλης (διάμετρος: 7 μ.)
– Ο κόκκινος κύκλος ορίζει τη ζώνη παθητικότητας (πλάτος: 1 μ.)
– Η προστατευτική επιφάνεια ορίζει το περιθώριο προστασίας (πλάτος: 1,5 μ.)
Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ηπειρωτικά Πρωταθλήματα, το ταπί θα πρέπει να τοποθετηθεί σε υπερυψωμένη πλατφόρμα της οποίας το ύψος δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 110 εκατοστά. Εάν το ταπί έχει τοποθετηθεί σε πόντιουμ και το περιθώριο προστασίας (προστατευτική επιφάνεια και ελεύθερη επιφάνεια γύρω από το ταπί) δεν φτάνει τα δύο μέτρα, στις πλευρές του πόντιουμ πρέπει να τοποθετηθεί προστατευτικό ξύλο με κλίση 45 μοιρών. Η προστατευτική επιφάνεια πρέπει να έχει σε όλες τις περιπτώσεις άλλο χρώμα από το χρώμα του ταπί. Το πάτωμα κοντά στο ταπί πρέπει να σκεπάζεται με ειδικό κάλυμμα.
Για να αποφεύγονται οι μολύνσεις, το ταπί πρέπει να πλένεται και να απολυμαίνεται πριν από κάθε αγώνα. Σε περίπτωση χρησιμοποίησης σύγχρονων ταπί με λεία, ομοιόμορφη και χωρίς ζάρες (κάλυμμα ενσωματωμένο) επιφάνεια, πρέπει να εφαρμόζονται τα ίδια μέτρα υγιεινής.
Στη μέση του ταπί πρέπει να υπάρχει ένας κύκλος εσωτερικής διαμέτρου ενός μέτρου, που περιβάλλεται από κύκλο πλάτους 10 εκατοστών. Το χρώμα του κύκλου που καθορίζεται με αυτόν τον τρόπο και του κύκλου που ορίζει τον αγωνιστικό χώρο πρέπει να είναι κόκκινο. Στο εσωτερικό του θα πρέπει να υπάρχουν αποτυπώματα των σημείων δεσίματος και θέσης στο έδαφος.
Εξάλλου οι γωνίες του ταπί που βρίσκονται απέναντι έχουν τα χρώματα των παλαιστών, δηλαδή το κόκκινο και το μπλε.
Το ταπί πρέπει να είναι τοποθετημένο με τέτοιον τρόπο ώστε γύρω από αυτό να υπάρχει αρκετός χώρος με σκοπό να εξασφαλιστεί η ομαλή διεξαγωγή των αγώνων.
Οι μεγάλες μορφές στην ιστορία της Πάλης
Ελληνορωμαϊκή
Αλεξάντρ Καρέλιν (Ρωσία)
Θεωρείται ο κορυφαίος παλαιστής όλων των εποχών. Πρωτοεμφανίστηκε το 1985, το 1987 ηττήθηκε από το συμπατριώτη του Ιγκόρ Ροστορόσκι στο πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης και έκτοτε παρέμεινε αήττητος σε όλους τους αγώνες των διοργανώσεων, στις οποίες συμμετείχε επί 13 συναπτά έτη! Το καταπληκτικό σερί του νυν μέλους του ρωσικού κοινοβουλίου τερματίσθηκε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Σύδνεϋ, με δράστη τον Αμερικανό Ρούλον Γκάρντνερ o oποίος νίκησε με 1-0, χάρη σε μια παρατήρηση! Το παλμαρέ του υπερπρωταθλητή της κατηγορίας των 130 κιλών βρίθει επιτυχιών: Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο σε τρεις συνεχείς διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων (1988, 1992, 1996), ενώ το 2000, στο κύκνειο άσμα της λαμπρής καριέρας του ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Επίσης αναδείχθηκε εννέα φορές πρωταθλητής κόσμου (1989, 1990, 1991, 1993, 1994, 1995, 1997, 1998 και 1999) και δώδεκα φορές πρωταθλητής Ευρώπης (1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1998, 1999, 2000). Αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής εφήβων το 1985 και το 1987. Το 1985 κατέκτησε την πρώτη θέση στο Grand Prix Gala της FILA και το 1987 την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ψηφίστηκε τέσσερις φορές ‘παλαιστής της χρονιάς’ στα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν για λογαριασμό της FILA (1989, 1990, 1992, 1995) και κορυφαίος παλαιστής του 20ου αιώνα στην Ελληνορωμαϊκή Πάλη.
Καρλ Γουέστεργκρεν (Σουηδία)
Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1895 και πέθανε στις 5 Αυγούστου 1958. Αναδείχθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης το 1920 στην κατηγορία των 75 κιλών, το 1924 στα 82,5 κ. και το 1932 στα 87 κ. της Ελληνορωμαϊκής. Το 1924 συμμετείχε επίσης στην κατηγορία των 87 κ. της Ελευθέρας και κατέλαβε την τέταρτη θέση. Το 1928 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ ηττήθηκε στον πρώτο γύρο και αρνήθηκε να συνεχίσει παρά το γεγονός ότι μπορούσε να προκριθεί στην επόμενη φάση. Το 1922 στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου ενώ το 1925, το 1930 και το 1931 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.
Ρούλον Γκάρντνερ (ΗΠΑ)
Ο Γκάρντνερ έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ πήρε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία 130κ. ελληνορωμαϊκής πάλης, επικρατώντας στον τελικό του Αλεξάντρ Καρέλιν. Στην Αθήνα το 2004 και ενώ στην πατρίδα του είχε γίνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικότητες με εμφανίσεις στις εκπομπές της Οπρα Γουίνφρεϊ και του Ντέιβιντ Λέτερμαν, στο CNN και στο τηλεπαιχνίδι «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;», κατάφερε να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στα 120 κιλά, επικρατώντας στον «μικρό» τελικό του Ιρανού Σαγιάντ Μπάρζι με 3-0 στην παράταση. Ένα μετάλλιο που ήρθε τη στιγμή που ο Γκάρντνερ αγωνιζόταν με ακρωτηριασμένο το μεσαίο δάκτυλο του ποδιού του, από το ατύχημα που είχε το Φεβρουάριο του 2002. Στο Γουαϊόμινγκ, οδηγώντας ένα σνόουμομπιλ με μεγάλη ταχύτητα, προσέκρουσε σ΄ ένα δέντρο. Το μηχανοκίνητο όχημα καταστράφηκε και ο Γκάρντνερ έμεινε μόνος και αβοήθητος σε μια περιοχή όπου η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους -30 βαθμούς Κελσίου… Μετά από 18 ώρες, η οικογένειά του και κάποιοι τον εντόπισαν, όμως είχε υποστεί βαριά κρυοπαγήματα στο πέλμα και οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν ένα από τα μεσαία δάκτυλα του ποδιού του. Σε ένα άθλημα όπου η δύναμη και η ισορροπία διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο, είναι απορίας άξιο πώς κατάφερνε να παλέψει.
Ελευθέρα
Αλεξάντερ Μέντβεντ (Λευκορωσία)
Γεννήθηκε το 1937 στη Λευκορωσία, της οποίας διετέλεσε Υπουργός Αθλητισμού και πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής, μετά το διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Αναδείχθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία κορυφαίος παλαιστής του 20ου αιώνα στην Ελευθέρα Πάλη. Το παλμαρέ του περιλαμβάνει τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, το 1964 στο Τόκιο στην κατηγορία των 97 κιλών, το 1968 στο Μεξικό στην ίδια κατηγορία και το 1972 στο Μόναχο στην κατηγορία των 100 κ. Επίσης, αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής επτά φορές (1962, 1963, 1966, 1967, 1969, 1970, 1971), ενώ το 1965 κατέλαβε τη δεύτερη θέση και το 1961 κατετάγη τρίτος. Η συλλογή του εμπλουτίζεται και με τρία χρυσά μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1966, 1968, 1972). Παρά το γεγονός ότι δεν ζύγιζε ποτέ περισσότερο από 105 κιλά, ο Μέντβεντ αναμετρήθηκε συχνά με παλαιστές ακόμη και κατά 60 κιλά βαρύτερους από αυτόν.
Βαλεντίν Γιορντάνοφ (Βουλγαρία)
Γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1960 και διακρίθηκε στην κατηγορία των 52 κιλών στην Ελευθέρα Πάλη και τώρα είναι πρόεδρος της Βουλγαρικής Ομοσπονδίας Πάλης. Το 1996 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Αναδείχθηκε επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1983, 1985, 1987, 1989, 1993, 1994, 1995), ενώ το 1990 και το 1991 ήταν δεύτερος και το 1986 τρίτος στην ίδια διοργάνωση. Επίσης αναδείχθηκε επτά φορές πρωταθλητής Ευρώπης (1982, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989).
Τζον Σμιθ (ΗΠΑ)
Γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1960. Το 1988 στη Σεούλ και το 1992 στη Βαρκελώνη ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στην κατηγορία των 62 κ. της Ελευθέρας Πάλης. Αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1987, το 1989, το 1990 και το 1991. Το 1987 και το 1991 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες, ενώ το 1991 κατέκτησε τον τίτλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Σε 105 διεθνείς αγώνες που έδωσε στην καριέρα του, σημείωσε 100 νίκες και 5 ήττες.
Μπρους Μπάουμγκάρντερ (HΠA)
Γεννήθηκε στην Ιντιάνα των ΗΠΑ στις 2 Νοεμβρίου του 1960. Κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στην κατηγορία των 130 κιλών, το 1984 στο Λος Άντζελες και το 1992 στη Βαρκελώνη. Η Ολυμπιακή συλλογή μεταλλίων του περιλαμβάνει ακόμα ένα ασημένιο μετάλλιο το 1988 στη Σεούλ και ένα χάλκινο το 1996 στην Ατλάντα. Αναδείχθηκε νικητής σε επτά διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου (1984, 1985, 1986, 1989, 1991, 1994, 1997), ενώ σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα κατέκτησε δύο ασημένια (1989, 1990) και τέσσερα χάλκινα μετάλλια (1983, 1985, 1987, 1994). Αναδείχθηκε 16 φορές πρωταθλητής των ΗΠΑ. O Μπρους Μπάουμγκάρντερ μοιράζεται μαζί με τον Αλεξάντρ Καρέλιν το ρεκόρ των 13 μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα στην ιστορία της Πάλης.
Aρσεν Φαντζάεφ (Ρωσία)
Κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, το 1988 στη Σεούλ και το 1992 στη Βαρκελώνη στην κατηγορία των 68 κιλών. Αναδείχθηκε έξι φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1983, 1985, 1986, 1987, 1990, 1991) στα 68 κιλά, ενώ το 1989 στην ίδια διοργάνωση κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία των 74 κιλών. Η συλλογή του περιλαμβάνει επίσης τέσσερις τίτλους σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (1984, 1985, 1987, 1988), και δύο στη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου (1986, 1989).
Η ελληνική πάλη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου
Η χώρα μας έχει μακρά παράδοση συμμετοχών και επιτυχιών στο άθλημα της πάλης. Την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου θα εκπροσωπήσουν στην κατηγορία των -74 κιλών ο Όλεγκ Μοτσάλιν, ενώ στα -55 κιλά η Μαρία Πρεβολαράκη.
Οι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Γεώργιος ΤΣΙΤΑΣ (Ελληνορωμαϊκή)
Δεύτερη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα (1896)
Ο πρώτος Έλληνας Ολυμπιονίκης παλαιστής γεννήθηκε το 1872 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Μαζί με τον αδελφό του, Κωνσταντίνο, ασχολήθηκαν από πολύ μικρή ηλικία με την Πάλη. Ήταν αθλητής του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και μαθητής του ξακουστού Κουταλιανού, ενώ αποκόμιζε τα προς το ζην από την ενασχόλησή του με τη ζαχαροπλαστική και την αρτοποιία. Στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Γεώργιος Τσίτας κληρώθηκε να αντιμετωπίσει τον Στέφανο Χριστόπουλο. Μετά από ένα συγκλονιστικό αγώνα από τον οποίο ο Χριστόπουλος αποχώρησε με κάταγμα στην ωμοπλάτη, ο Τσίτας προκρίθηκε στον τελικό, με αντίπαλο τον Γερμανό Καρλ Σούμαν, ο οποίος απέναντι στη δύναμη και τη μαχητικότητα του Έλληνα παλαιστή είχε να αντιτάξει την ευκινησία και την τεχνική. Στο τέλος του αγώνα, ο διαιτητής ανύψωσε το χέρι του Γερμανού, χρίζοντας τον Γεώργιο Τσίτα χάλκινο Ολυμπιονίκη. Ο Τσίτας απεβίωσε στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.
Στέφανος ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (Ελληνορωμαϊκή)
Τρίτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα (1896)
Ο Στέφανος Χριστόπουλος καταγόταν από την Πάτρα, ήταν αθλητής της Γυμναστικής Εταιρείας Πατρών και ιχθυοπώλης στο επάγγελμα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 αγωνιζόταν στην κατηγορία βαρέων βαρών και εθεωρείτο φαβορί για την κατάκτηση της πρώτης θέσης, γεγονός που είχε συμβεί στους αγώνες πρόκρισης. Ωστόσο, η κλήρωση των ημιτελικών ήταν δυσμενής για την Ελλάδα καθώς έφερε αντιπάλους τον Χριστόπουλο και τον Τσίτα. Ο αγώνας που ακολούθησε ήταν οδυνηρός για τον πρώτο αφού υπέστη κάταγμα στην ωμοπλάτη με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από τον αγώνα. Ως εκ τούτου ο Στέφανος Χριστόπουλος κατέλαβε την τρίτη θέση, αλλά δεν του απονεμήθηκε μετάλλιο (Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 ο πρώτος νικητής κατακτούσε το ασημένιο μετάλλιο και ο δεύτερος το χάλκινο. Με την καθιέρωση του χρυσού μεταλλίου, όλοι οι αθλητές οι οποίοι κατέκτησαν την τρίτη θέση το 1896 χαρακτηρίστηκαν επισήμως από τη ΔΟΕ χάλκινοι Ολυμπιονίκες).
Πέτρος ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ (Ελληνορωμαϊκή)
Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό (1968), Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972)
Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Ιανουαρίου 1945. Στα 14 χρόνια του αναγκάστηκε να πει ψέματα για την ηλικία του προκειμένου να μπορέσει να αποκτήσει δελτίο στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο, που ανέδειξε ορισμένες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ελληνικού αθλητισμού. Μυήθηκε στα μυστικά της Πάλης δίπλα στον έκτο Ολυμπιονίκη της Ρώμης, Αναστάσιο Μωϋσίδη, ενώ στο πλευρό του βρέθηκαν δάσκαλοι όπως ο Παναγιώτης Αρκουδέας και ο Γιώργος Πετμεζάς. Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος αφομοίωσε πολύ καλά και τα δυο στυλ της Πάλης. Αναδείχθηκε εννέα φορές πρωταθλητής Ελλάδας στην Ελληνορωμαϊκή (1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1974) και τρεις φορές στην Ελευθέρα (1964, 1965, 1966). Σε ηλικία 17 ετών κλήθηκε στην Εθνική ομάδα και έλαβε για πρώτη φορά μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1964 στο Τόκυο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, στην κατηγορία των 70 κιλών. Αυτή ήταν και η απαρχή για μια λαμπρή καριέρα, καθώς αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 1972, τρίτος παγκόσμιος πρωταθλητής το 1969 και το 1971 και ασημένιος Ολυμπιονίκης το 1972 στο Μόναχο, στην κατηγορία των 73 κιλών. Σε ηλικία 31 χρονών έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, όπου κατέλαβε την όγδοη θέση, ενώ η τελευταία μεγάλη διάκρισή του ήταν η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1972.
Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος έδωσε το έναυσμα για την άνθιση της ελληνικής Πάλης, ανοίγοντας το δρόμο των επιτυχιών στους νεότερους. Το 1977 ανέλαβε προπονητής της Εθνικής Ομάδας της Ελληνορωμαϊκής, πόστο που εγκατέλειψε το 1985. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών, ενώ διετέλεσε μέλος της επιτροπής προπονητών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Πάλης.
Στέλιος ΜΥΓΙΑΚΗΣ (Ελληνορωμαϊκή)
Χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (1980)
Ο Στέλιος Μυγιάκης γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στο Ρέθυμνο. Από το 1968 ανήκε στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο με δάσκαλο τον Παναγιώτη Αρκουδέα, αλλά η ενασχόλησή του με την Πάλη είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Το ταλέντο του δεν άργησε να γίνει αντιληπτό και ένα χρόνο αργότερα (1969) κλήθηκε στην Εθνική ομάδα. Σε ηλικία 18 χρόνων αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στην κατηγορία των 52 κιλών. Ακολούθησαν άλλα πέντε χρυσά μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα (1974, 1975, 1976, 1978 και 1979) στην κατηγορία των 62 κιλών στην οποία μεγαλούργησε. Το 1972 και το 1976 ήταν μέλος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου και του Μόντρεαλ, αλλά στάθηκε άτυχος. Νίκησε κορυφαίους πρωταθλητές από τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, την Τουρκία, αλλά κατατάχθηκε στην έβδομη θέση. Η τύχη όμως του χαμογέλασε για τα καλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, όπου κατάφερε να ανέβει στο πρώτο σκαλί του βάθρου, νικώντας στον τελικό της κατηγορίας των 62 κιλών τον Ούγγρο Ίστβαν Τοτ.
O Στέλιος Μυγιάκης παραμένει ο μοναδικός Έλληνας παλαιστής της Ελληνορωμαϊκής ο οποίος κατέκτησε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Το μακροσκελές παλμαρέ του συμπληρώνεται με το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1979 και με το ασημένιο στην ίδια διοργάνωση το 1972 και το 1975. Επίσης, κατέλαβε την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1974 και το 1979, την πέμπτη θέση στην ίδια διοργάνωση το 1978, ενώ το 1983 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του Σπλιτ και το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η λαμπρή καριέρα του έληξε με τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες (1984), όπου αν και τραυματίας κατάφερε να σημειώσει δύο νίκες. Από το 1987 έως το 1990 είχε μαζί με τον Γιώργο Ποζίδη την ευθύνη της Εθνικής ομάδας, οδηγώντας τον Μπάμπη Χολίδη στην τρίτη θέση του Ολυμπιακού βάθρου, το 1988 στη Σεούλ.
Γιώργος ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ (Ελευθέρα)
Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (1980)
Ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης γεννήθηκε στο Καζακστάν στις 22 Φεβρουαρίου 1952. Επαναπατρίστηκε το 1967 και αμέσως εντάχθηκε στον Άτλαντα Καλλιθέας. Στο ενεργητικό του έχει πολλές διακρίσεις σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (τέταρτη θέση το 1973, πέμπτη θέση το 1974, 1977 και 1980) ενώ το 1976 συμμετείχε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Μόντρεαλ), όπου κατέλαβε την έβδομη θέση στην κατηγορία των 62 κιλών της Ελευθέρας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, ο Χατζηιωαννίδης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 63 κιλών, παρά το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο γόνατο. Όταν αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση, ανέλαβε το πόστο του προπονητή της Εθνικής ομάδας Ελευθέρας Πάλης.
Δημήτρης ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ (Ελληνορωμαϊκή)
Ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (1984)
Ο Δημήτρης Θανόπουλος γεννήθηκε στη Στεμνίτσα της Αρκαδίας το 1959. Σε ηλικία 13 χρόνων βρέθηκε στην Αθήνα, όπου με την παρότρυνση του πατέρα του και του αδελφού του άρχισε να ασχολείται με την Πάλη και το βάδην στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο. Αφοσιώθηκε στην Πάλη το 1976 για να φτάσει στη μεγάλη διάκριση ύστερα από οκτώ χρόνια. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες κατάφερε να ανέβει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου και να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία των 82 κιλών της Ελληνορωμαϊκής, πίσω από τον Ρουμάνο Ίον Ντράιτσα. Έξι φορές πρωταθλητής Ελλάδος (1981, 1982, 1984, 1987, 1988 και 1989), ο Θανόπουλος έχει στη συλλογή του και τρία μετάλλια σε Μεσογειακούς Αγώνες: χάλκινο το 1979, ασημένιο το 1983 και χάλκινο το 1987. Το 1982 κατέκτησε την πρώτη θέση στους αγώνες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στο Βέλγιο. Δύο χρόνια αργότερα στην ίδια διοργάνωση η οποία φιλοξενήθηκε στην Αθήνα κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Διετέλεσε προπονητής της Εθνικής Ομάδας Ελληνορωμαϊκής Πάλης από το 1998 έως το 2000, καθώς επίσης και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών.
Χαράλαμπος ΧΟΛΙΔΗΣ (Ελληνορωμαϊκή)
Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (1984), Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ (1988)
Ο Χαράλαμπος Χολίδης γεννήθηκε στο Καζακστάν την 1η Οκτωβρίου 1956. Εννέα χρόνια αργότερα η οικογένειά του μετοίκησε στην Ελλάδα. Το 1968 ο μικρός το δέμας Μπάμπης άρχισε να ασχολείται με την Πάλη στον Άτλαντα Καλλιθέας. Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί καθώς το 1971 αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία των 48 κιλών της Ελληνορωμαϊκής, ενώ ένα χρόνο αργότερα κλήθηκε στην Εθνική ομάδα. Το 1976 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Λένινγκραντ και έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Παραμονές όμως των Αγώνων αναγκάστηκε να χάσει 11 κιλά(!) προκειμένου να συμμετάσχει στην κατηγορία των 52 κιλών, γεγονός που τον εξάντλησε. Η ίδια τακτική επαναλήφθηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα το 1980. Έκτοτε άρχισε να αγωνίζεται στα 57 κιλά, κατηγορία στην οποία διέπρεψε. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, επιτυχία την οποία επανέλαβε και το 1988 στη Σεούλ, παρά το γεγονός ότι είχε υποβληθεί σε δύο εγχειρίσεις και αγωνιζόταν με τέσσερις λάμες στην επιγονατίδα του. Στο παλμαρέ του ο Χολίδης έχει ακόμη να επιδείξει το χάλκινο μετάλλιο στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1978 και του 1986 και το ασημένιο μετάλλιο στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1976, του 1983 και του 1986. Επίσης αναδείχθηκε πρώτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1985, δεύτερος το 1983 και τρίτος το 1982, ενώ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1975 και του 1979. Η προπονητική καριέρα του άρχισε το 1990, οπότε ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας των παίδων. Το 1986 οδήγησε μαζί με τον Γιώργο Ποζίδη την Εθνική ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Αργότερα, υπήρξε συνεργάτης του Ρώσου Γκενάντι Σαπούνοφ στην Εθνική ομάδα ανδρών της Ελληνορωμαϊκής. Από το 1998 έως το 2000 διετέλεσε επικεφαλής προπονητής στην Εθνική ανδρών με συνεργάτες τον Δημήτρη Θανόπουλο και τον Αριστείδη Γρηγοράκη.
Αμιράν ΚΑΡΝΤΑΝΟΦ (Ελευθέρα)
Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000)
Ο Αμιράν Καρντάνοφ γεννήθηκε στην Οσετία της Ρωσίας στις 19 Αυγούστου 1976. Σε ηλικία 19 ετών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ενσωματώθηκε στον Ηρακλή Περιστερίου. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα αγωνίσθηκε στην κατηγορία των 52 κιλών της Ελευθέρας πάλης χωρίς να διακριθεί. Έκτοτε σημείωσε ραγδαία εξέλιξη με την πρώτη σημαντική διάκριση να συντελείται το 1998 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στο οποίο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Δύο χρόνια αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 54 κιλών. Ο δρόμος μέχρι και τους προημιτελικούς αποδείχθηκε αρκετά εύκολος, ενώ στον ημιτελικό ο Καρντάνοφ βρέθηκε αντιμέτωπος όχι μόνο με τον μετέπειτα χρυσό Ολυμπιονίκη Ναμίγκ Αμπντουλάγιεφ από το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και με την κούρασή του καθώς είχε μείνει άγρυπνος το προηγούμενο βράδυ. Αυτό του κόστισε τη συμμετοχή του στον τελικό της κατηγορίας του, αλλά λειτούργησε και ως εφαλτήριο για να αναδιπλωθεί στο μικρό τελικό, όπου νίκησε τον Λευκορώσο Γκέρμαν Κοντόεφ. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, περιορίστηκε στην 4η θέση της κατηγορίας των 55 κιλών, γνωρίζοντας την ήττα 7-0 στο «μικρό» τελικό από τον Ιάπωνα Τσικάρα Τανάμπε.
Αρτιόμ ΚΙΟΥΡΕΓΚΙΑΝ (Ελληνορωμαϊκή)
Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004)
Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1976 στο Λενικανάν της Αρμενίας από Ελληνίδα μητέρα. Ξεκίνησε να ασχολείται με την πάλη το 1982. Ξεκίνησε ως αθλητής του συλλόγου Ποντίων Αγίας Βαρβάρας για να καταλήξει στον Ολυμπιακό. Ο Κιουρεγκιάν, στο «μικρό» τελικό της κατηγορίας των 55 κιλών, επικράτησε 6-1 του Ουκρανού Ολέκσι Βακουλένκο. Ο Έλληνας παλαιστής έκανε τη διαφορά στο δεύτερο τρίλεπτο. Παρά το γεγονός ότι ο Βακουλένκο βγήκε ευνοημένος από τη κλήρωση όσον αφορά τον αθλητή που θα πάρει το «δέσιμο», κατάφερε να κερδίσει ένα σημείο από τη σχετική διαδικασία. Αυτό το σημείο στάθηκε καθοριστικό, αφού ο Κιουρεγκιάν ανέβηκε ψυχολογικά και με περίσσεια αποφασιστικότητα, μπόρεσε να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά πάνω στο ταπί και μέχρι την ολοκλήρωση του πρώτου πενταλέπτου να πάρει πέντε ακόμη σημεία. Ο Ουκρανός το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει ένα σημείο δευτερόλεπτα πριν την ολοκλήρωση του αγώνα, διαμορφώνοντας το τελικό 6-1.
Οι πολυμεταλλιούχοι
Στην πρώτη θέση της λίστας με τους παλαιστές που είναι κάτοχοι δύο ή περισσοτέρων χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακά τουρνουά ελευθέρας, βρίσκεται ο Αλεξάντερ Μέντβεντ (ΕΣΣΔ) με τρία χρυσά, ενώ στην αντίστοιχη με τα συνολικά περισσότερα μετάλλια, ανεξαρτήτου απόχρωσης, τα πρωτεία κατέχει ο Αμερικανός Μπρους Μπαουμγκάρτνερ με τέσσερα μετάλλια (2 χρυσά, 1 ασημένιο, 1 χάλκινο). Ο Μέντβεντ ήταν πρώτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (1962), του Μέξικο Σίτι (1968) και του Μονάχου (1972). Αντίστοιχα, ο Μπαουμγκάρτνερ ήταν 1ος στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες (1984), 2ος στη Σεούλ (1988), 1ος στη Βαρκελώνη (1992) και 3ος στην Ατλάντα (1996).
Οι πολυμεταλλιούχοι
Ο Αλεξάντερ Καρέλιν, είναι ο αθλητής με τα περισσότερα συνολικά μετάλλια στα Ολυμπιακά τουρνουά της ελληνορωμαϊκής πάλης. Ο Καρέλιν, έχει κατακτήσει τρία χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο, με… τρεις χώρες. Συγκεκριμένα, το 1996 στην Ατλάντα και το 2000 στο Σίδνεϊ, ήταν 1ος και 2ος αντίστοιχα με την ομάδα της Ρωσίας, το 1992 στη Βαρκελώνη ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου εκπροσωπώντας την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, ενώ το 1988 στη Σεούλ κατετάγη 1ος ως Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ).