«Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί», που τραγούδησε η μεγάλη Άλκηστις Πρωτοψάλτη σε μουσική της Δήμητρας Γαλάνης και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Και είμαστε όντως ζωντανοί, με ένα όνειρο απατηλό. Όπως το 1987 στο ΣΕΦ, όπως το 2005 στο Βελιγράδι…
Η τρίτη σπουδαία γενιά που έχει βγάλει το ελληνικό μπάσκετ έχει έρθει η ώρα να γίνει… χρυσή. Το μετάλλιο σε μία μεγάλη διοργάνωση το γυροφέρνουμε 13 ολόκληρα χρόνια, από το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας το 2009, όμως πάντοτε κάτι μας έλειπε και δεν μπορούσαμε να φτάσουμε στα ημιτελικά. Πάντοτε ξεκινούσαμε με την φιλοδοξία όμως στην πορεία δεν επιβεβαιώναμε τον τίτλο του φαβορί εντός παρκέ.
Φέτος όμως ήρθε η ώρα για εκδίκηση, ήρθε η ώρα για εξορκισμό της κατάρας. Και αν όχι τώρα, τότε πότε; Αυτή είναι μία από τις τελευταίες ευκαιρίες αυτής της φουρνιάς να κατακτήσει ένα μετάλλιο. Και ας λέει ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου ότι: «Ο στόχος μας στην διοργάνωση είναι σφραγισμένος σε ένα φακελάκι και μόλις παίξουμε το τελευταίο μας ματς θα το ανοίξουμε για να κάνουμε τον απολογισμό μας». Μπαρουτοκαπνισμένος όσο λίγοι, ξέρει καλά ότι ο στόχος είναι η κορυφή, θα ήταν αφελής να πει κάτι τέτοιο μετά από μία πρόκριση στους «8» του Eurobasket. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί, οπότε το γεγονός ότι βλέπουμε άπαντες να… μασούν αντί να μιλούν, δυναμώνει την αίσθηση ότι αυτό είναι το τουρνουά μας.
Η Γερμανία είναι το «εμπόδιο» που μας χωρίζει από τη μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων 13 ετών, όμως ακόμη και αυτή η πολύ καλή ομάδα (με όλη την σημασία της λέξης), είναι του χεριού μας! Αποκλειστικά από εμάς εξαρτάται το αν θα βρεθούμε στην τετράδα, όσο εγωιστικό και αν ακούγεται. Στην καλή μας ημέρα δεν μπορεί να μας κερδίσει κανείς. Και αφού περάσαμε την «κρυάδα» του πρώτου νοκ-άουτ, αφού δεν την πατήσαμε ξανά από τον κακό μας… δαίμονα την τελευταία τριετία, την Τσεχία, αποκτήσαμε ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και γαλουχηθήκαμε ψυχικά και σωματικά.
Περάσαμε χωρίς να παίξουμε ούτε στο 70% των δυνατοτήτων μας. Είμαστε στα προημιτελικά, χωρίς να βρουν ρυθμό αρκετά ατού μας (Ντόρσεϊ π.χ.). Είμαστε στους «8» παρά το άσχημο πρώτο ημίχρονο του Γιάννη Αντετοκούνμπο (4 πόντους), που όμοιο του πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί στην σκηνή σαν ροκ συγκρότημα…
ΥΓ: Το εν λόγω τραγούδι κυκλοφόρησε το 1987, δεν μπορεί να είναι μια απλή σύμπτωση.
