Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν ότι το φάιναλ φορ του 2011 στη Βαρκελώνη ήταν, από πλευράς ποιότητας και συναγωνισμού, ίσως το πιο νερόβραστο της σύγχρονης ιστορίας. Κι ας έραψε εκείνο το Μάιο στον λόφο του Μονζουίκ ο Παναθηναϊκός το έκτο του αστέρι στη φανέλα!
Λογικό και αναμενόμενο υπό μία έννοια, αφού ο πραγματικός τελικός ήταν ο… προημιτελικός. Έχοντας μειονέκτημα έδρας, οι πράσινοι κατάφεραν να κατατροπώσουν το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο: Την κάτοχο του τροπαίου και «οικοδέσποινα» του φάιναλ φορ, Μπαρτσελόνα. Την ομάδα του Ναβάρο και του Ρούμπιο, που ένα χρόνο νωρίτερα στο Παρίσι είχε ποδοπατήσει ολόκληρη ΤΣΣΚΑ, αλλά και τον Ολυμπιακό του Παπαλουκά, του Τσίλντρες και του Κλέιζα.
Ο Ομπράντοβιτς πήρε στα χέρια του τα απομεινάρια της πράσινης αρμάδας της διετίας 2009-10, έκανε ξανά τα μαγικά του και εμφάνισε μια σκληρή και ακατάβλητη πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Χωρίς Γιασικεβίτσιους, χωρίς Σπανούλη και χωρίς Πέκοβιτς. Με τον Διαμαντίδη να είναι για πρώτη φορά η αρχή και το τέλος στο παρκέ, τον Μπατίστ και τον Φώτση στις τελευταίες πραγματικά μεγάλες τους στιγμές και σε ρόλο… κασκαντέρ τον άγουρο μέχρι τότε Νικ Καλάθη. Με αυτούς έκανε ο Ζοτς «διπλό» στο δεύτερο ραντεβού στη Βαρκελώνη κι εν συνεχεία δυο νίκες στο ΟΑΚΑ για να βγάλει νοκ άουτ το καμάρι της Καταλονίας.
Όταν το μπασκετικό έπος των τεσσάρων προημιτελικών έλαβε τέλος, οι δύο αποστολές που απέμεναν για τον τίτλο είχαν ουσιαστικά ήδη κερδηθεί. Με την ψυχολογία που εμφανίστηκαν οι πράσινοι στο Παλαού Σεν Ζορντί για το φάιναλ φορ, η Σιένα (77-69) και η Μακάμπι (78-70) αποδείχτηκαν λίγες στην προσπάθεια να τους φράξουν τον δρόμο για το έκτο.