Η κραταιά Μπαρτσελόνα

Ο τελικός του 2010 στο Παρίσι με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα, ήταν για τον Ολυμπιακό μια άνευ όρων παράδοση απέναντι σε μια ανώτερη ομάδα.
 
Κατά ένα χρόνο ωριμότεροι, έπειτα από την οριακή ήττα στον ημιτελικό του ‘09 απ’ τον Παναθηναϊκό και με την ίδια, πλούσια και λαμπερή, βάση παικτών, οι «ερυθρόλευκοι» του Παναγιώτη Γιαννάκη είχαν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι είχε φτάσει η ώρα τους.
 
Απ’ τις αρχές του Δεκέμβρη μέχρι και τον Μάρτιο, σκορπούσαν τον τρόμο στην Ευρωλίγκα, συνδυάζοντας το γρήγορο και θεαματικό μπάσκετ που ήθελαν ο κόσμος και οι πρόεδροι με την αποτελεσματική άμυνα, σήμα κατατεθέν του Δράκου. Δέκα σερί νίκες έγραψαν σε εκείνο το διάστημα, προτού ηττηθούν στο τελευταίο, αδιάφορο βαθμολογικά, παιχνίδι του Τοπ 16 με τη Χίμκι.  
 
Η Μπαρτσελόνα τελείωσε με ρεκόρ 10-0, σαν σε παρέλαση, την πρώτη φάση, έχασε μόνο στο Βελιγράδι απ’ την Παρτίζαν στο Τοπ 16 και έκανε άλλο ένα στραβοπάτημα, στα νοκ άουτ με τη Ρεάλ, στη Μαδρίτη. Συνολικό ρεκόρ 20 νίκες και 2 ήττες, με κορωνίδα τον τελικό απέναντι στους ερυθρόλευκους.
 
Στο φάιναλ φορ δεν άφησε απ’ την αρχή κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Η ΤΣΣΚΑ μετατράπηκε σε παιχνιδάκι στα χέρια του Ναβάρο, του Μάικλ, του Ρούμπιο, του Βάθκεθ και του Λόρμπεκ, στον πρώτο ημιτελικό, λίγες ώρες προτού οι παίκτες του Γιαννάκη φτύσουν αίμα για να αποκλείσουν την Παρτίζαν στην παράταση.
 
Η απόσταση στο κομμάτι της πνευματικής ετοιμότητας που φάνηκε να χωρίζει τους δύο διεκδικητές του τίτλου στα παιχνίδια της Παρασκευής, επιβεβαιώθηκε δύο μέρες αργότερα, όταν Μπαρτσελόνα και Ολυμπιακός βρέθηκαν αντιμέτωποι στο παρκέ του Μπερσί με θέα το τρόπαιο (86-68).