Μπορεί και να μην ξαναγίνει ποτέ. Σίγουρα δεν είχε ξαναγίνει μέχρι το βράδυ της 13ης Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη. Το θηρίο από τις ρωσικές στέπες (λέγε με ΤΣΣΚΑ) υπερείχε σε όλα απέναντι στον Ολυμπιακό του Ίβκοβιτς. Σε όλα, εκτός από αυτό που πολλές φορές παίζει το σημαντικότερο ρόλο στον αθλητισμό. Ισπανιστί, cojones…
Το -19 του 28ου λεπτού (53-34) είχε περίπου τελειώσει τον τελικό, με τους παίκτες του Καζλάουσκας να κάνουν πάρτι στο παρκέ αλλά και στον πάγκο. Το επιμέρους σκορ το Ολυμπιακού μέχρι την κόρνα της λήξης, ήταν 28-8, με την επιστροφή των Πειραιωτών στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 15 χρόνια, να σφραγίζεται με το περίφημο πια «πεταχτάρι» του Πρίντεζη στο τελευταίο δευτερόλεπτο (62-61).
Πέραν του μύθου που έχει δημιουργήσει ο τελικός, αξίζει να θυμηθεί κανείς, πως ο Ολυμπιακός έφτανε στην τρίτη του πρόκριση σε F4 τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αποκλείοντας με μειονέκτηαμ έδραρς τη Σιένα στα προημιτελικά και αφού είχε προηγηθεί μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα, ακόμα και αλλαγή Αμερικανών στη μέση περίπου της σεζόν (Ματ Χάουαρντ και Κέιλιν Λούκας για όσους τους έχουν… ξεχάσει!). Ο ερχομός των Λο, Ντόρσεϊ, αλλάζει επίπεδο την ομάδα, που αποκλείει στον ημιτελικό τη σταθερά των F4, Μπαρτσελόνα (68-64) και φτάνει μέχρι τον ανεπανάληπτο θρίαμβο κόντρα στην ΤΣΣΚΑ.
Ειρωνεία ή διδακτικό μάθημα; Ο Ολυμπιακός πατά την ευρωπαϊκή κορυφή, αφού οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, αφήνουν στην άκρη την πολιτική των παχυλών συμβολαίων και των σούπερ σταρ, μειώνοντας δραματικά το μπάτζετ το προηγούμενο καλοκαίρι…