Ο Γιώργος Πρίντεζης χαρακτήρισε το νικητήριο καλάθι του Ολυμπιακού επί της ΤΣΣΚΑ ως το μεγαλύτερο σουτ της ζωής του. «Όταν έφυγε από το χέρι μου, κατάλαβα ότι ήταν απλά ένα σουτ. Δεν θεώρησα ότι ήταν και πολύ καλό. Σίγουρα ήταν το μεγαλύτερο σουτ της ζωής μου, ας ελπίσουμε μέχρι το επόμενο» δήλωσε ο διεθνής φόργουρντ σε συνέντευξη του “Γαύρο”. Αναλυτικά η συνέντευξη:
Τι πέρασε από το μυαλό σου τη στιγμή που ήρθε η μπάλα στα χέρια σου;
«Δεν προλαβαίνει να περάσει κάτι από το μυαλό και να σκεφτώ κάτι. Προπονητικά είναι μια άσκηση που την κάνω κάθε μέρα και βγαίνει και μηχανικά. Είναι αυτή μια κίνηση που μου αρέσει και βγήκε. Νόμιζα ότι είχε λίγο παραπάνω χρόνο και δεν το πανηγύρισα γιατί την είχαμε πατήσει σε παρόμοια περίπτωση φέτος κάνα δυο φορές. Επέστρεψα, λοιπόν, στην άμυνα για να τελειώσουμε το ματς».
-Μία μέρα μετά φαίνεστε πολύ ήρεμοι, είναι γιατί δεν το έχετε συνειδητοποιήσει;
«Δεν υπάρχει καμία ένταση, το βλέπω και είναι και το περίεργο της ομάδας. Έχουμε πάρει ευρωπαϊκό, αλλά κανείς δεν πετάει στα σύννεφα. Δεν το ξεχάσαμε και δεν θα το ξεχάσουμε, αλλά είναι μια ευχάριστη στιγμή που θα πρέπει να τη συνεχίσεις. Μέσα σε 24 ώρες πρέπει να τη βάλεις στο περιθώριο και να κοιτάξεις την επόμενη, έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες. Όλοι στην ομάδα είμαστε μετρημένοι και οι προπονητές έφτιαξαν μια ομάδα με καλά παιδιά, που ξεκινάνε από το μηδέν, με σωστή νοοτροπία και δεν φτάνουν σε ακρότητες».
-Όταν η διαφορά πήγε στο -19 πίστεψες ότι είχατε χάσει;
«Όχι, δεν πίστευα ότι θα χάναμε στο -19. Το ένιωθα ότι θα κερδίσουμε. Με το που βάλαμε δύο τρίποντα και πήγε στους δέκα, το πίστεψα περισσότερο. Ένας τελικός δεν παύει να είναι τελικός. Πολλά παίζουν ρόλο, αλλά το βασικό είναι η άμυνα. Η ΤΣΣΚΑ ήταν σφιγμένη και είχαμε ποδοσφαιρικό σκορ στο τέλος».
-Πού αφιερώνεις το τρόπαιο της Ευρωλίγκας;
«Το αφιερώνω σε όλους γιατί είναι το πρώτο καλό τρόπαιο που παίρνουμε. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Από τους πιο στενούς ανθρώπους, τον πρόεδρο, μέχρι τους γυμναστές, σε όλους το αφιερώνω».
-Έχεις σκεφτεί πόσα παιχνίδια παίξατε με την πλάτη στον τοίχο;
«Ναι, έχω σκεφτεί ότι έχουμε παίξει πολλά παιχνίδια-τελικούς. Και με πολλές ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ. Τους αποκλείσαμε, πετάξαμε τη Σιένα έξω, μετά την Μπαρτσελόνα παίζοντας και στα 40 λεπτά καλύτερα, που δεν είναι εύκολο».
-Η κατάκτηση της Ευρωλίγκας και η τέταρτη θέση του Παναθηναϊκού θα παίξει ρόλο στην ψυχολογία των τελικών;
«Δεν θέλω να αλλάξω τίποτα από όσα λέμε από την αρχή της χρονιάς. Ο Παναθηναϊκός είναι καλή ομάδα, παίζει ωραίο μπάσκετ και το έκανε και στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Την Πέμπτη θα ‘ναι το πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς. Από σήμερα θα πρέπει να σκεφτόμαστε πώς θα βρούμε ενέργεια. Το πρώτο ματς είναι σημαντικό και θέλουμε να το κερδίσουμε».
-Πίεση δεν αισθάνεστε ποτέ; Θα υπάρξει πρόβλημα διαχείρισης αυτής της επιτυχίας;
«Παραδόξως δεν αισθάνεται πίεση αυτή η ομάδα και παρόλο που ο μέσος όρος ηλικίας είναι μικρός, παίζουμε πολύ έμπειρα. Είμαι σίγουρος ότι θα το διαχειριστούμε».
-Κατάλαβες ότι σας χειροκρότησαν μέχρι και φίλαθλοι του Παναθηναϊκού;
«Είναι θετικό ότι μας χειροκρότησαν φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Ίσως βγει κάτι καλό στον αθλητισμό. Μπορεί να μη μετράει η γνώμη μου επειδή είμαι μέλος της ομάδας, αλλά νομίζω ότι γουστάρει όλος ο κόσμος να μας βλέπει. Μαγκιά όσοι το έκαναν. Όποιος δεν θεωρείται ακομπλεξάριστος γιατί να μη χειροκροτήσει;»
-Η δική σου μεταμόρφωση οφείλεται και στον αποκλεισμό σου πέρυσι το καλοκαίρι από την Εθνική;
«Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό και για κάποιο λόγο. Με στενοχώρησε και δεν το περίμενα, ότι θα μείνω εκτός εθνικής ομάδας. Θεωρούσα ότι θα μπορούσα να κληθώ τουλάχιστον στους 18. Αν δεν άξιζα ας «κοβόμουν». Προσπάθησα να εκμεταλλευτώ το καλοκαίρι και γυμνάστηκα πολύ».
-Να επιστρέψουμε στον τελικό. Κατάλαβες τι ανατροπή κάνατε; Υπάρχει περίπτωση να χάσετε τη συγκέντρωσή σας;
«Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την ανατροπή. Κανενός τα μυαλά δεν έχουν πάρει αέρα. Βάζω τα χέρια μου στη φωτιά γι’ αυτό. Ο κορμός αν μείνει για πολλά χρόνια θα έχει επιτυχίες ο Ολυμπιακός».
-Τι έκανες στον τελικό της Ρώμης το 1997;
«Σπίτι ήμασταν 10-15 άτομα και το έβλεπα. Την επόμενη μέρα πήγα για μπάσκετ. Μακάρι να πάνε και άλλα παιδιά πλέον που παρακολούθησαν τη δική μας προσπάθεια».