Ξεκινήσαμε πριν από λίγες μέρες να ακτινογραφούμε τα δεδομένα σχετικά με τους ξένους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και αφήσαμε βεβαίως τα καλύτερα για το τέλος. Όπου “καλύτερα”, βάλτε “σημαντικότερα”. Διότι όποιοι κι αν είναι οι ψηλοί, όσο πλήρεις κι αν είναι οι “ενδιάμεσοι”, στο τέλος η ομάδα σου θα έχει την εικόνα και τον χαρακτήρα των γκαρντ που παίρνουν τις αποφάσεις με την μπάλα στα χέρια. Εκτός βεβαίως κι αν έχεις την τύχη να διαθέτεις στο ρόστερ σου τον Γουίλ Κλάιμπερν, όμως αυτό το προνόμιο ανήκει αποκλειστικά στον μόνιμο κάτοικο Μόσχας τα τελευταία χρόνια, Δημήτρη Ιτούδη.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
ΤΖΙΜΕΡ ΦΡΙΝΤΕΤ
Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες συμφωνίες των τελευταίων ετών στην Ευρωλίγκα. Πανίσχυρη υποψηφιότητα για το “Χρυσό Βατόμουρο” της τρέχουσας πενταετίας, με βάση βεβαίως το κόστος (1,65εκ δολ. ετησίως) αλλά και τις προσδοκίες.
Στον Παναθηναϊκό έκαναν ένα θεμελιώδες λάθος με τον Φριντέτ (κι αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως ο Αμερικανός παρουσιάζει τεράστιο έλλειμμα αθλητικότητας, αλλά και αμυντικού φίλτρου):
Πίστεψαν πως μπορούσε να λειτουργήσει σε μεγάλο βαθμό όπως ο Κάρολ, ο Μιλάκνις, ο Μπέρτανς κι οι υπόλοιποι γνήσιοι σουτέρ, που κινούνται αδιάκοπα πίσω από τα σκριν, δημιουργώντας έτσι πανικό στην αντίπαλη άμυνα πριν καν πάρουν στα χέρια τους την μπάλα.
Ο Φριντέτ ουδέποτε ήταν τέτοιος παίκτης και θα ήταν παράδοξο αν αυτό μπορούσε να αλλάξει στα 31 του και μάλιστα μέσα σε λίγους μήνες. Από τις μέρες της απόλυτης δόξας του στο Μπρίγκχαμ Γιανγκ, μέχρι το περασμένο καλοκαίρι που εγκατέλειψε την Κίνα, ο νυν παίκτης του Παναθηναϊκού ήξερε να κάνει (εξαιρετικά, είναι η αλήθεια) μονάχα ένα πράγμα: να σκοράρει, με βασικό όπλο το φαρμακερό του σουτ, έχοντας ωστόσο την μπάλα στα χέρια.
Μπορεί λοιπόν αυτά τα κόλπα να έπιαναν για κάποιον με τους δικούς του σωματικούς περιορισμούς πριν από μια δεκαετία στο κολεγιακό, αλλά και στο… κάτι σαν μπάσκετ της Κίνας, όμως εδώ μιλάμε για Ευρωλίγκα. Το πρωτάθλημα δηλαδή το οποίο πριν από λίγους μήνες ο Ρικ Πιτίνο χαρακτήρισε ως το πιο απαιτητικό από τακτικής απόψεως σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα, με δεδομένο ότι ο Φριντέτ έχει συμβόλαιο και για την επόμενη σεζόν; Το αισιόδοξο σενάριο έχει ως εξής: να αντιληφθεί ο Αμερικανός γκαρντ πως αν πορευτεί και τη δεύτερη σεζόν του στην Ευρωλίγκα με τον ρόλο που είχε απ’ το ξεκίνημα της καριέρας του, θα συνεχίσει να εκτίθεται τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα του.
Ακόμα ωστόσο και στο υποθετικό σενάριο πως πείθεται να λειτουργήσει ως γνήσιος σουτέρ, το ζήτημα δεν θα επιλυθεί πλήρως. Διότι από την στιγμή που είναι τόσο ανεπαρκής αμυντικά, θα χρειαστεί να περιοριστεί κι ο χρόνος συμμετοχής του. Ας πούμε όμως πως το δέχεται κι αυτό. Πόσο δυσανάλογο των όσων προσφέρει θα είναι το ηγεμονικό του συμβόλαιο; Μπέρδεμα λοιπόν και μάλιστα μεγάλο.
ΤΑΙΡΙΣ ΡΑΙΣ
Έχει ανακοινώσει πως θα αποχωρήσει από την ενεργό δράση στο φινάλε της τρέχουσας σεζόν, άρα αυτόματα διαγράφεται οποιοδήποτε ερώτημα αναφορικά με το μέλλον. Όσον αφορά το παρόν, ο Ράις απογοήτευσε μονάχα εκείνους που περίμεναν να καλύψει το κενό του Καλάθη στην οργάνωση, όσο ο ηγέτης της ομάδας θα βρισκόταν στον πάγκο.
Ο βραχύσωμος Αμερικανός ουδέποτε ήταν πλέι μέικερ. Αναμφίβολα μπερδεύει το… σουλούπι του, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι εξαιρετικός με την μπάλα στα χέρια (κυρίως ως σκόρερ), όμως αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν θα δούμε πως όλα όσα πέτυχε στην Ευρώπη ήρθαν με έναν Οχαγιόν, έναν Χίκμαν, έναν Ζήση (ή και τους δύο τελευταίους μαζί, στην Μπάμπεργκ) να του ανοίγουν τον δρόμο.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί καλύτερα για όλους αν ο Παναθηναϊκός είχε διατηρήσει το αρχικό του πλάνο: Καλάθης και Ράις μαζί στα γκαρντ, πλαισιωμένοι ωστόσο από έναν τρίτο που θα είχε μέγεθος, αλλά και την ικανότητα να λειτουργήσει τόσο ως σουτέρ (δίπλα στο Νικ), όσο κι ως κατά συνθήκη πλέι μέικερ (στο πλευρό του Ράις). Ο Πεδουλάκης είχε σημαδέψει τον Στρέλνιεκς, μπήκε όμως στη μέση η ΤΣΣΚΑ και ξαφνικά εμφανίστηκε στο προσκήνιο η περίπτωση Φριντέτ.
Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός προχώρησε στην απόκτηση του τελευταίου χωρίς να ακυρώσει την συμφωνία του με τον Ράις, η πορεία του εγχειρήματος αυτού ήταν προδιαγεγραμμένη. Δύο γκαρντ που στερούνται μεγέθους και αμυντικού φίλτρου και τα οποία παίζουν σχεδόν αποκλειστικά με την μπάλα στα χέρια. Ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά να θεωρήσουμε πως θα μπορούσαν να συνυπάρξουν έστω για πέντε λεπτά στο παρκέ, όπως κι αποδείχτηκε περίτρανα.
ΑΝΤΙ ΡΑΟΥΤΙΝΣ
Ήρθε στην Ελλάδα στα μέσα Γενάρη ως λύση ανάγκης, με στόχο να προσφέρει μια-δυο ανάσες στα υπόλοιπα γκαρντ, τεντώνοντας παράλληλα τις αντίπαλες άμυνες με το φαρμακερό του σουτ. Το όνομά του θα ξεχαστεί γρήγορα στο ΟΑΚΑ.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
ΓΟΥΕΙΝΤ ΜΠΟΛΝΤΓΟΥΙΝ
Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει γκαρντ-“τέρατα” όπως ο Μάικ Τζέιμς και ο Σκοτ Γουίλμπεκιν να δείχνουν… τοσοδούληδες μπροστά του, αξίζει και δεύτερη και τρίτη και καμιά φορά και τέταρτη ματιά. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική περίπτωση επ’ αυτού τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα από τον νυν παίκτη του Ολυμπιακού.
Το πρόβλημα με τον Μπόλντγουιν ωστόσο δεν περιορίζεται στο γεγονός πως είναι ένας σούτινγκ γκαρντ σε κορμί “άσσου”, τουλάχιστον για τα δεδομένα του ΝΒΑ. Ο συνδυασμός “μηδενικές παραστάσεις σε επίπεδο Ευρωλίγκας” και “πρώτη απόπειρα στην Ευρώπη σε ομάδα που προχώρησε σε σχεδόν ολοκληρωτικό λίφτινγκ, άρα είχε περιορισμένες σταθερές” αποδείχτηκε καταστροφικός για τον Αμερικανό, ο οποίος άλλωστε ουδέποτε φημιζόταν για την τακτική του επάρκεια. Μοιραία, η ψυχολογία του καταρρακώθηκε σχετικά γρήγορα.
Ο Μπαρτζώκας, που ξέρει καλά να απλουστεύει τα πράγματα ακόμα και για… ιδιαίτερες περιπτώσεις, όπως ο Μπόλντγουιν, τον έβαλε ομολογουμένως σε μία σειρά, όμως ακόμα κι έτσι, τα πράγματα έχουν μάλλον πάρει τον δρόμο τους.
Το να μπορέσει ο 24χρονος Αμερικανός να εξελιχθεί περαιτέρω και να διακριθεί, παίζοντας σταθερά στη θέση “2”, είναι το απολύτως φυσιολογικό κι αναμενόμενο. Με ένα κασέ ωστόσο το οποίο είναι κοντά στις 800χιλ. δολάρια, πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως ο Ολυμπιακός δεν θα θελήσει να είναι κομμάτι αυτής της εξελικτικής διαδικασίας.
ΤΕΙΛΟΡ ΡΟΤΣΕΣΤΙ
Στα ντουζένια του (έπειτα δηλαδή από την παρθενική του σεζόν στην Ευρωλίγκα με τη Νίζνι) ο Ρότσεστι ήταν ένας χαρισματικός επιθετικά πλέι μέικερ, ο οποίος όμως προτιμούσε να μην έχει γκαρντ αντίστοιχης κλάσης στο πλευρό του (ποιος θα ξεχάσει όσα έγιναν στο Τελ Αβίβ, όταν κλήθηκε να συνυπάρξει με τον Φάρμαρ;) να μοιράζονται τη μπάλα.
Στον Ολυμπιακό βλέπουμε έναν εντελώς διαφορετικό παίκτη. Έναν ώριμο και συνειδητοποιημένο βετεράνο, που γνωρίζει καλά πως από την στιγμή που σωματικά είναι πλέον ανεπαρκής, πρέπει να βάλει σε απόλυτο βαθμό το “εγώ” κάτω από το “εμείς” για να αποδειχθεί ωφέλιμος για την ομάδα του.
Θαυμαστή αναμφίβολα η μεταμόρφωσή του κι όλα δείχνουν πως στο τέλος της σεζόν (όταν και με όποιον τρόπο συμβεί αυτό) το πρόσημο θα είναι θετικό γι’ αυτόν στο λιμάνι. Σε μία ομάδα αυτού του επιπέδου ωστόσο είναι δεδομένο ότι χωράει μονάχα ένας παίκτης με το συγκεκριμένο προφίλ. Στον Ολυμπιακό ο παίκτης αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Βασίλη Σπανούλη.
ΝΤΟΥΑΙΤ ΜΠΑΙΚΣ
Το δείγμα γραφής του με τα “ερυθρόλευκα” είναι εξαιρετικά περιορισμένο. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε εκτίμηση για την επόμενη σεζόν εμπεριέχει ρίσκο και μπορεί να διαψευστεί πανηγυρικά.
Το βέβαιο είναι ότι ο Μπάικς δεν είναι σε καμία περίπτωση το… τρελοαμερικανάκι, που ναι μεν έχει το μέγεθος και τον χειρισμό ενός πόιντ γκαρντ, αλλά λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά ως σκόρερ, όπως δηλαδή τον γνωρίσαμε την εποχή που έκανε ένα σύντομο πέρασμα από την Ευρωλίγκα (έπαιξε τρία παιχνίδια με την Βαλένθια τη σεζόν 2014-15).
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας θεωρεί πως με την πάροδο των ετών ο 31χρονος Αμερικανός διάνθισε το παιχνίδι του τιθασεύοντας τα ένστικτά του, με αποτέλεσμα τα όσα έδειξε στο τρίτο και τελευταίο του παιχνίδι με την ερυθρόλευκη φανέλα πριν την διακοπή (11 πόντοι με άριστα ποσοστά, οκτώ ασίστ για μόλις δύο λάθη, κόντρα στην Εφές) να αποτελούν τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα αναζητεί δύο γκαρντ ποιότητας για τη νέα σεζόν, τα οποία θα μπορούν τόσο να δημιουργήσουν όσο και να εκτελέσουν. Μην εκπλαγεί λοιπόν κανείς αν στο τέλος ο ένας εκ των δύο είναι ο Μπάικς.
