Πριν ξεκινήσω για το ταξίδι στα Γκραν Κανάρια, μεταξύ άλλων έψαξα κάτι παραπάνω για τον Χαβιέρ Μπαρδέμ. Βλέπετε, ο διάσημος ισπανός ηθοποιός είναι γέννημα θρέμμα της Λας Πάλμας, της de facto πρωτεύουσας της συστάδας νησιών στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Μία από τις ταινίες του είναι τα «φαντάσματα του Γκόγια». Αυτά παρεμπιπτόντως εμφανίστηκαν στην «Γκραν Κανάρια Αρίνα» και φορούσαν ερυθρόλευκα….
Γιατί ο πραγματικός Ολυμπιακός, η αν προτιμάτε έστω ένα μέρος αυτού, δεν εμφανίστηκε ποτέ στο παρκέ, στην έδρα της ισπανικής ομάδας.
Παίκτες, άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι, ναι εμφανίστηκαν.
Πολεμιστές και σε «θέση βολής» για να δανειστώ ένα ακόμη τίτλο από ταινία του Μπαρδέμ, δεν έδωσαν το παρών ποτέ.
«Απλά αποτύχαμε, σαν ομάδα, σαν προπονητικό επιτελείο… σαν τα πάντα» μου είπε μετά το ματς με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ο (συμπαθέστατος, ειλικρινής και κύριος με κάπα κεφαλαίο που λένε), Κεστούτις Κεμζούρα.
Ο κόουτς δυσκολεύονταν να μιλήσει. Ήταν δίπλα μου και καταλάβαινα, την απορία του, την δυσκολία του να δικαιολογήσει μια αδικαιολόγητη εμφάνιση.
Να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Και η ήττα είναι σαφώς μέσα στο πρόγραμμα. Σ’ ένα μαραθώνιο αγωνιστικών συμβόλαιο απόλυτης επιτυχίας δεν υπογράφεις και κυρίως σε μια δύσκολη διοργάνωση όπως η Ευρωλίγκα, όπου ο καθένας μπορεί να ηττηθεί από υποδεέστερο αντίπαλο αν δεν προσέξει.
Αυτό που έχει σημασία όμως και μάλιστα μεγάλη, είναι ο τρόπος που χάνεις.
Όταν μπαίνεις σ’ ένα ματς που ξέρεις ότι είσαι (θεωρητικά) καλύτερος, χωρίς συγκέντρωση, υπάρχει θέμα.
Όταν δεν μπορείς να πλησιάσεις στο σκορ, διατηρώντας έστω ένα τρίλεπτο καλής απόδοσης υπάρχει θέμα.
Όταν πας στα αποδυτήρια, μιλάς, αναλύεις τα κακώς κείμενα και βγαίνοντας δέχεσαι τρία τρίποντα από τον παίκτη (Έρικσον) που γνωρίζεις πως αν βρει ρυθμό θα σε «σκοτώσει», τότε ναι υπάρχει θέμα.
Όταν δεν μπορείς να βάλεις ούτε τα ελεύθερα τρίποντα, τότε ναι υπάρχει θέμα.
Όταν τα πρόσωπα των παικτών στον πάγκο είναι κίτρινα σαν το λεμόνι, τότε ναι υπάρχει θέμα.
Αλλά ακόμη κι έτσι το …θέμα είναι αλλού.
Και το βίωσα απόλυτα μιλώντας με τους φίλους της ομάδας που είχαν ταξιδέψει με το τσάρτερ, μέσα στο αεροπλάνο.
Το… μεγάλο θέμα είναι λοιπόν πως αυτή η ομάδα (και δεν μιλάω μόνο για τους παίκτες), έχει χάσει τη δύναμη να εμπνέει τον κόσμο της. Σε όλα τα επίπεδα. Και τις βαθμίδες…
Οι φίλοι του Ολυμπιακού που έχουν στηρίξει απόλυτα και κατηγορηματικά τους πάντες, αισθάνονται απογοητευμένοι.
Βλέπουν και κουβεντιάζουν την έλλειψη δύναμης, πάθους και ταύτισης κάποιων παικτών (όχι όλων σαφώς).
Ο Ολυμπιακός ήταν οικογένεια. Μέσα (και) από αυτή τη δύναμη βγήκαν οι επιτυχίες του.
Και νιώθουν πως αυτό το «ένας για όλους και όλοι για έναν» δεν υπάρχει πια.
Ακόμη χειρότερο; Έχουν χάσει την αισιοδοξία τους και την πίστη ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει.
Και αυτό είναι μέγα θέμα…
Ο Ολυμπιακός μπορεί να πάρει τα δύο ματς στο ΣΕΦ και να καταφέρει να περάσει σαφώς. Στο χέρι του είναι ακόμη.
Αλλά ακόμη κι έτσι, αυτό οι φίλοι του δεν το θεωρούν καν επιτυχία.
Κι ακόμη χειρότερο δεν πιστεύουν πως έχει τύχη κόντρα σε κάποια από τις Φενέρ, Ρεάλ ή ΤΣΣΚΑ.
Η… αναπνοή βγαίνει δύσκολα από αυτόν τον Ολυμπιακό.
Για να δανειστώ έναν ακόμη τίτλο ταινίας του φίλτατου Μπαρδέμ, μοιάζει «η θάλασσα να είναι μέσα του».
Και μιας και το γύρισα αρκετά στο σινεφίλ στο κείμενο αυτό, ας κλείσω με τον ίδιο τρόπο, χρησιμοποιώντας τον διπλό τίτλο ενός ακόμη επικού φιλμ του φίλτατου Χαβιέρ, αυτόν των Πειρατών της Καραϊβικής για να μένουμε και σε κλίμα Καναριών Νήσων.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να «ξυπνήσει» και σαν άλλος Σαλαζάρ να πάρει την εκδίκηση του;
Ή ισχύει τελικά, δυστυχώς, το δεύτερο μισό.
«Οι νεκροί δεν λένε ψέμματα….».
Προσεχώς στο ΣΕΦ….
