Όταν πριν από περίπου μία εικοσαετία η Ελλάδα ξεκινούσε την προετοιμασία για την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει (ούτε ο πιο απαισιόδοξος) ότι οι 32 αθλητικές εγκαταστάσεις που φτιάχτηκαν-χρησιμοποιήθηκαν θα ήταν σε τραγική κατάσταση σήμερα. Όμως, πρέπει να πιάσουμε το «νήμα» από λίγο νωρίτερα για να κατανοήσουμε πλήρως τι συνέβη.
Η χώρα μας είχε δύο επιλογές. Είτε να κατασκευάσει μόνιμες αθλητικές εγκαταστάσεις, είτε να επιλέξει εγκαταστάσεις προσωρινής χρήσης. Το «κύμα» της εποχής μας… παρέσυρε στο να πορευτούμε με το πρώτο σενάριο. Το Σίδνεϋ το 2000, δηλαδή η προηγούμενη διοργανώτρια πόλη, είχε επιλέξει να κατασκευαστούν μόνιμες εγκαταστάσεις με την προοπτική αυτές να συντηρηθούν και να αξιοποιηθούν σε μεταγενέστερες διοργανώσεις (παγκόσμια-ηπειρωτικά πρωταθλήματα). Τα λεφτά που απαιτούνταν ήταν σίγουρα περισσότερα σε μία τέτοια περίπτωση αλλά η Αθήνα ήθελε να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα κατά αυτόν τρόπο για να φιλοξενήσει μεγάλους αγώνες στο μέλλον. Οπότε 18 από τις 32 αθλητικές εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, κατασκευάστηκαν από το «μηδέν». 12 υπάρχουσες εγκαταστάσεις ανακαινίστηκαν πλουσιοπάροχα για τις ανάγκες της διοργάνωσης και μόλις 2 εγκαταστάσεις ήταν προσωρινής χρήσης (αποδομήθηκαν ακριβώς μετά τη λήξη των Αγώνων). Τα έξοδα κατασκευής ξεπέρασαν έτσι τα αντίστοιχα έξοδα των δύο τελευταίων πόλεων που διοργάνωσαν πριν την Αθήνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Ατλάντα το 1996 και το Σίδνεϋ το 2000 ξόδεψαν λιγότερα χρήματα με (προσοχή!) αισθητά χαμηλότερη συνεισφορά του Δημοσίου. Κάτι που μας «πονάει» ακόμα, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.
Ανακεφαλαιώνοντας, το μεγάλο ποσοστό νεόδμητων αθλητικών εγκαταστάσεων εντάσσεται στο σχεδιασμό της χώρας την εποχή εκείνη, ώστε να αναπτυχθεί περαιτέρω ως τόπος μελλοντικής διοργάνωσης μεγάλων αθλητικών «event» (παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Μεσογειακοί Αγώνες κ.ά.). Αυτός ο σχεδιασμός, δυστυχώς, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, καθώς οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μετά το 2004 ήταν σχετικά λίγες (π.χ. ο τελικός του UEFA Champions League το 2007).
Αφού λοιπόν οι υπερπλήρεις εγκαταστάσεις δεν χρησιμοποιήθηκαν σε άλλες διεθνείς διοργανώσεις ή τελοσπάντων χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα, η επιλογή κρίνεται λάθος; Η απάντηση είναι λίγο διαφορετική από ένα απλό «ναι» ή «όχι». Όπως προείπαμε ο κύριος στόχος ήταν αυτός, δηλαδή η Ελλάδα να διοργανώσει σπουδαία «event» τα οποία θα βοηθούσαν ακόμα περισσότερο την οικονομία, τον τουρισμό αλλά και τον αθλητισμό της χώρας, όμως αφού αυτό δεν συνέβη (τουλάχιστον στον βαθμό που θα έπρεπε) υπήρχε ένα πράγμα που θα έπρεπε να γίνει για να μην πάνε τόσα εκατομμύρια ευρώ στο καλάθι των… αχρήστων. Αυτό φυσικά έχει να κάνει με την συντήρηση των εν λόγω έργων.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν (από την ιστοσελίδα του πρακτορείου «Reuters») σοκάρουν. Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ότι τραβήχτηκαν τον Αύγουστο του 2014, δηλαδή μία δεκαετία μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το εγκαταλελειμμένο γήπεδο Beach Volley…
Η πίστα του Κανόε Καγιάκ και μία πισίνα στο Ολυμπιακό χωριό. Αμφότερα σε τραγελαφική κατάσταση…
Τα γήπεδα σόφτμπολ, μπέιζμπολ και χόκεϊ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ούτε καν για προπονήσεις από τότε! Η πλήρης απαξίωση.
Και αν δεν σας έπεισε το φωτογραφικό υλικό, που μας έκανε «περίγελο» της υφηλίου, το βίντεο που ακολουθεί θα απομακρύνει τις αμφιβολίες και την… ομίχλη.
Η ομάδα «Up Drones» δημιούργησε το 2017 ένα βίντεο με λήψεις drone από ορισμένες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Δηλαδή 13 χρόνια μετά την κατασκευή τους και την Ολυμπιάδα που παρουσιάστηκε ως σπουδαίο επίτευγμα για την χώρα μας: