Η Σιένα αντιμετωπίζεται διαφορετικά μετά τον αποκλεισμό της από το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα από τον Ολυμπιακό, όπως εξήγησε ο Νίκος Ζήσης.
Ο διεθνής γκαρντ της Μοντεπάσκι μίλησε ηγια όλα όσα ακολούθησουν του οδυνηρού αποκλεισμού, για το πως τη βλέπουν οι αντίπαλοι της στο ιταλικό πρωτάθλημα, ενώ τόνισε ότι δε θα είχε αντίρρηση και στο να ζήσει μόνιμα στην Ιταλία σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «eurohoops.net».
«Οι πρώτες μέρες (σ.σ. μετά τον αποκλεισμό) ήταν δύσκολες. Ήταν μεγάλος στόχος να πάμε στο Φάιναλ Φορ, θέλαμε να είμαστε εκεί για 2η διαδοχική σεζόν. Η διοίκηση βοήθησε πολύ την ομάδα. Έφερε τον Άντερσεν, ένα παίκτη πολύ υψηλού επιπέδου. Ακόμα και μέσα στη σεζόν με τους τραυματισμούς και τις ατυχίες που είχαμε, το management προσπάθησε να κάνει τα πάντα για να μην χάσουμε τον στόχο. Η αποτυχία, όμως, είναι κομμάτι του μπάσκετ», ήταν τα πρώτα λόγια του.
Συνέχισε αναλύοντας περαιτέρω το πως αντιμετώπισαν οι ίδιοι και οι… απ’ έξω το ζήτημα. «Κάναμε πολλές κουβέντες για να δούμε τι έφταιξε. Είπαμε ότι πρέπει να διορθώσουμε τα λάθη μας και να δείξουμε καλύτερη εικόνα. Όλοι έχουν ως μοντέλο και «μπασκετικό ευαγγέλιο» το τι έκανε ο Ολυμπιακός απέναντί μας! Υπάρχουν άγραφοι νόμοι της ζωής που ισχύουν και στο μπάσκετ. Η Σιένα είχε χαρακτηριστικά πάντα την δίψα και την ενέργεια. Όταν παίζεις τελικούς, ο κάθε παίκτης τα δίνει όλα. Τα μεγάλα ρεκόρ που έχει κάνει η Σιένα, είναι δύσκολο να επαναληφθούν. Όλα αυτά τα χρόνια ένα στοιχείο κυριαρχούσε. Σε κάθε φάση όλοι οι παίκτες έπαιζαν λες και αυτή ήταν η τελευταία και η πιο σημαντική στο παιχνίδι. Και αυτό έκανε την Σιένα ανίκητη», επεσήμανε.
Ερωτόμενος για το ιταλικό μπάσκετ και για το ποιο λόγο το επίπεδο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της γείτονος δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό, εξήγησε ότι «από το 2005, η εθνική της Ιταλίας δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει και έχασε κι αρκετά μεγάλα τουρνουά. Στις εθνικές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο οι φουρνιές. Εμείς, στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να εμφανιστεί μια φουρνιά παικτών γεννημένοι από το 1977 ως το ’80 συν εμένα και τον Σπανούλη που είμαστε λίγο νεότεροι. Δέσαμε σαν χαρακτήρες, υπήρχε ταλέντο και τελικά πετύχαμε.
Ξεκινήσαμε ως κορμός το 2004 με μια πικρή ήττα στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, στον προημιτελικό με την Αργεντινή. Όμως, πιστεύαμε πολύ ο ένας στον άλλο. Ίσως αυτό λείπει από την Ιταλία. Υπάρχουν πολλά ταλέντα εδώ. Γίνεται πολλή συζήτηση για. υπερχρησιμοποίηση κοινοτικών και Αμερικανών. Δεν υπάρχει η εμπιστοσύνη που χρειάζεται στους Ιταλούς παίκτες».
Τέλος, αναφέρθηκε στο πως νιώθει ζώντας στην Ιταλία: «Η αλήθεια είναι πως ότι και να γίνει, η Ιταλία για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Μιλάω την γλώσσα πολύ καλά. Είχα την τύχη να πάρω πρωταθλήματα, με εξαίρεση την σεζόν που έγινε το. κάζο Λόρμπεκ στην Μπενετόν και μας στέρησε την συμμετοχή στους τελικούς. Νιώθω σαν το σπίτι μου. Αρέσει και σε μένα και στην οικογένειά μου. Η χώρα ταιριάζει με τη φιλοσοφία μου. Ίσως να είναι το τυχερό μου, δεν περίμενα μετά την περιπέτεια στην ΤΣΣΚΑ, πως θα γυρίσω στην Ιταλία. Ακόμα και να ζήσω μόνιμα στην Ιταλία, δεν θα μου φαινόταν καθόλου. άσχημο!».