Ο Τάκης Κουλουμπής γράφει για την ήττα της Εθνικής στην Κροατία και τις επιλογές του Σκίμπε.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο χρωστά πάρα πολλά σε δύο ανθρώπους. Πρωτίστως στον Ότο Ρεχάγκελ και δευτερευόντως στον Φερνάντο Σάντος.

Αυτοί οι δύο δίδαξαν πραγματικά πως μπορεί μια ομάδα με λιγοστό ταλέντο να κερδίσει περισσότερα απ’ αυτά που πραγματικά της αξίζουν και της αναλογούν. Το μεγαλύτερο όπλο και των δύο ήταν η ψυχολογία, καθώς κατόρθωσαν να πάρουν το 100% των παικτών που συνεργάστηκαν. Χαρακτηριστικό τους ήταν επίσης και η επιμονή σε ένα αμυντικό πλάνο που όμως δεν ξεπερνούσε τα όρια της ηττοπάθειας.

Η λογική λέει ότι επειδή το ταλέντο στους Έλληνες ποδοσφαιριστές δεν
ξεχειλίζει, η επόμενη μας διάκριση δεν θα έρθει όταν βρεθεί ο νέος
Ζαγοράκης, Καραγκούνης, Παπασταθόπουλος, αλλά όταν στον πάγκο της Εθνικής καθίσει ο επόμενος που θα κατορθώσει να εμπνεύσει και να πείσει τους εκάστοτε διεθνείς ότι το καλοκαίρι ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πρέπει να έχει στόχο να βρίσκεται στη Ρωσία ή στο Κατάρ και όχι στη Μύκονο.

Η φλόγα στο μάτι του παίκτη δεν ανάβει από μόνη της. Κάποιος υπάρχει που βάζει τη φωτιά και ειδικά στις Εθνικές ομάδες που δεν υπάρχει χρόνος για δουλειά στην τακτική, ο ρόλος του ομοσπονδιακού προπονητή κατά κύριο λόγο είναι αυτός. Δυστυχώς από ότι δείχνει ο νυν ομοσπονδιακός δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Φαίνεται άλλωστε ότι δεν έχει ούτε τη τρέλα του Ρεχάγκελ στο βλέμμα, ούτε τη μαγκιά και το «αντριλίκι» του Σάντος. Και αν αυτό το συμπέρασμα είναι και λίγο «μεταφυσικό», ο τρόπος που στήνει την ομάδα βγάζει σαφέστατα συμπεράσματα.

Γιατί είναι άλλο πράγμα να ακολουθείς απλά μια αμυντική τακτική και άλλο να βάζεις στις θέσεις των εξτρέμ ένα αριστερό μπακ και ένα αμυντικό χαφ. Είναι σαν να πετάς λευκή πετσέτα. Με την ανακοίνωση της 11αδας και μόνο, είναι σαν να λες στους παίκτες σου, ότι στόχος είναι να μην ξευτιλιστούμε. Και πράγματι, σε δύο παιχνίδια με Βέλγιο και Κροατία που το επιχείρησε ο Σκίμπε φάγαμε συνολικά 6 γκολ.

Το ίδιο πείραμα έκανε και ο Λεμονής με Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους, αλλά δεν το επιχείρησε για να πάρει αποτέλεσμα εκτός έδρας, αλλά για να μην ξευτιλιστεί και χαλάσει η ήδη προβληματική ψυχολογία της ομάδας του. Ο Σκίμπε όμως με Βέλγιο και Κροατία δεν έψαχνε μια… γλυκιά ήττα. Ήθελε αποτέλεσμα.

Φυσικά και η ευθύνη για τις μέτριες εμφανίσεις είναι άδικο να χρεωθεί όλη
στον Γερμανό. Η αλήθεια είναι ότι δεν παράγουμε πλέον και παίκτες. Από το ρόστερ της Εθνικής του 2004 περίσσευαν για διάφορους λόγους ο φιναλίστ του Champions League, Άκης Ζήκος, ο κορυφαίος τότε Έλληνας παίκτης του Ολυμπιακού, Άκης Στολτίδης, ο Γρηγόρης Γεωργάτος, ο Νίκος Λυμπερόπουλος κ.α. Τώρα γίνεται κουβέντα γιατί δεν παίζει ο Σιώπης, ο Μπακάκης και ο Γιαννιώτης, ενώ θεωρείται και είναι σημαντική απουσία του Δώνη, που το 90% των Ελλήνων οπαδών αν τον δουν στο δρόμο δεν θα τον γνωρίσουν.

Τέλος το χειρότερο κακό που υπάρχει και πρέπει να διορθωθεί στην Εθνική και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι η νοοτροπία και η ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Και δεν εννοώ τα τατουάζ τις φράντζες κτλ. Ως έθνος γενικότερα, μας διακατέχει ένας συντηρητισμός και μια λατρεία με το παρελθόν. Γι αυτό και στα πάντα σε σχέση με τους προηγμένους λαούς είμαστε τουλάχιστον 20 χρόνια πίσω. Για έναν ανεξήγητο λόγο έχει καθιερωθεί ότι ποδοσφαιρικά π.χ. πρέπει να παίζουμε μόνο άμυνα. Καμία καινοτομία και προσαρμοστικότητα σε όσα συμβαίνουν παγκοσμίως δεν υπάρχει.

Και στην Αγγλία έπαιζαν μόνο 4-4-2 και η μπάλα δεν έπεφτε στο έδαφος με τίποτα, αλλά προσαρμόστηκαν στη νέα τάξη πραγμάτων και πλέον όλες οι Εθνικές τους από 21 και κάτω είναι πρωταθλήτριες Ευρώπης. Αυτά τα κλισέ περί ποδοσφαιρικής σχολής είναι της εποχής του τεράστιου Γιάννη Διακογιάννη που μας ανέλυε το επιθετικό ποδόσφαιρο των Μαγυάρων και το Κατενάτσιο του Χερέρα.

Τη στιγμή που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι εξτρέμ τρέχουν με καταμετρημένες ταχύτητες ισάξιες με αυτές των σπρίντερ, εμείς βάζουμε το ρόλο αυτό να τον παίξουν αμυντικά χαφ. Τι να πεις όμως; Να ήταν μόνο αυτό; Για να συνδέσουμε και το ποδόσφαιρο με την ευρύτερη κοινωνία, στην εποχή που η Γερμανία έχει στην ενδεκάδα της τέσσερις γεννημένους στην Αφρική, τρεις στην Ασία και δύο στην Πολωνία, εμείς ασχολούμαστε με το αν πρέπει την ελληνική σημαία να την κρατά μόνο ο Γιωργάκης και όχι ο Αμίρ. Άλλη κουβέντα όμως αυτή…