Στον αγώνα της πρεμιέρας με αντίπαλο την Κροατία στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος mini Euro που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στο Σεκεσφεχερβάρ, στην Ουγγαρία, η ελληνική ομάδα έκλεψε την παράσταση, όχι μόνο για την αγωνιστική της παρουσία που ήταν εξαιρετική, αλλά και για τον παλμό που είχε η εξέδρα. Φωνές, συνθήματα, ελληνικές σημαίες.
Η πινακίδα γραμμένη και στα ελληνικά στην είσοδο του χωριού
Η «μάχη» της κερκίδας είχε κερδηθεί. Ακόμα και η διοργανώτρια χώρα, που έπαιζε λίγο πριν, παρουσία τουλάχιστον 1000 Ούγγρων δεν είχε τόσο έντονο παλμό στις κερκίδες. Για να μην πω ότι επικρατούσε σχεδόν νεκρική σιγή, με κάποια μικρά διαλείμματα όπου Ούγγρος με ντουντούκα προσπαθούσε να «ξυπνήσει» τους συμπατριώτες του.
Εργάτες και εθελοντές την περίοδο που χτιζόταν το χωριό
Γνωρίζοντας επακριβώς πόσοι Έλληνες έχουν ακολουθήσει την αποστολή, κυρίως φίλοι και συγγενείς των παικτών, ένιωσα πολύ μεγάλη έκπληξη. Που βρέθηκαν όλοι αυτοί αναρωτήθηκα. Μετά το τέλος του αγώνα θέλοντας να ικανοποιήσω την περιέργεια μου, ρώτησα και έμαθα.
Ήταν οι παίκτες της ομάδας ΑΕΚ Μπελογιάννης, μαζί με τις οικογένειες τους, αλλά και κάτοικοι του χωριού Μπελογιάννης, οι περισσότεροι Έλληνες δεύτερης γενιάς, που ήρθαν να υποστηρίξουν τις προσπάθειες των Ελλήνων παικτών. Ναύλωσαν λεωφορείο από το χωριό που απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από το Σεκεσφεχερβάρ και βρέθηκαν στο γήπεδο μισή ώρα πριν την έναρξη της πρεμιέρας της Εθνικής. Μάλιστα, όπως έμαθα έκπληκτος, οι υπεύθυνοι της ομάδας ΑΕΚ Μπελογιάννης είχαν φροντίσει να ζητήσουν την αλλαγή έναρξης του δικού τους παιχνιδιού, προκειμένου να προλάβουν να δώσουν το παρών στις εξέδρες του γηπέδου παρέα με τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους. Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία με τους κατοίκους αυτού του ιστορικού χωριού το οποίο βρίσκεται στην επαρχία Φεγιέρ, στην «καρδιά» της Ουγγαρίας και πιο συγκεκριμένα στη δυτική πλευρά του Δούναβη.
Εργάτες και εθελοντές την περίοδο που χτιζόταν το χωριό
Η ουσιαστική επαφή όμως με το χωριό Μπελογιάννης έγινε την επόμενη ημέρα. Με επικεφαλής τον υπεύθυνο της Ελληνικής αποστολής και αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, Θάνο Παπαδόπουλο, σύσσωμη η ομάδα και όλοι οι υπόλοιποι που ακολουθήσαμε την αποστολή, επισκεφτήκαμε αυτό το ιστορικό χωριό. Είναι από τα νεότερα της Ουγγαρίας και χτίστηκε με προορισμό να φιλοξενήσει τους Έλληνες αριστερούς πολιτικούς πρόσφυγες που εγκατέλειψαν την χώρα με το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Αρχικά ονομαζόταν Ελληνοχώρι (Görögfalva στα ουγγρικά), αλλά δύο χρόνια αργότερα μετονομάστηκε σε Μπελογιάννης, προς τιμήν του αγωνιστή της αντίστασης Νίκου Μπελογιάννη ο οποίος εκτελέστηκε με την κατηγορία της κατασκοπείας στις 30 Μαρτίου του 1952.
Κάποτε το χωριό είχε 1800 Έλληνες και σήμερα γύρω στους 200. Το εντυπωσιακό και ταυτόχρονα ιδιαίτερα συγκινητικό είναι πόσο πολύ αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να κρατήσουν «ζωντανό» το ελληνικό στοιχείο. Για μία ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε ότι οι Έλληνες της διασποράς αγαπούν και τιμούν βαθύτατα την καταγωγή τους και εκτιμούν την πατρίδα τους. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησαν παρά τις δυσκολίες και χωρίς καμία βοήθεια από το ελληνικό κράτος να διατηρήσουν αναλλοίωτο το ελληνικό στοιχείο. Το ελληνικό σχολείο λειτούργησε από την πρώτη ημέρα με δασκάλους, όσους από τους πρόσφυγες ήξεραν γράμματα και έχει ανοικτές τις πόρτες του μέχρι σήμερα.
Ο άνθρωπος που μας συγκίνησε περισσότερο και που αποτελεί την ζωντανή ιστορία αυτού του χωριού είναι ο κύριος Ζήσης Βλαχόπουλος. Πρώην δήμαρχος του χωριού, θυμάται με απόλυτη ακρίβεια, ότι έχει συμβεί στο χωριό από την ίδρυσή του έως σήμερα.
Αυτοί οι άνθρωποι μας θύμισαν τι σημαίνει να είσαι Έλληνας.
Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθανθήκαμε υπερήφανοι για την καταγωγή μας;
