Ήταν μια «μαγική» βραδιά, εκείνη της 25ης Σεπτεμβρίου 2005, στο Βελιγράδι και στην «Χάλα Πιονίρ». Έκσταση, εθνική περηφάνια, ντελίριο πανηγυρισμών, την στιγμή που από τα ελληνικά χέρια του πρώην προέδρου της FIBA Europe, Γιώργου Βασιλακόπουλου, το βαρύ τρόπαιο με την μαρμάρινη βάση για την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εθνική ομάδα μπάσκετ, πήγαινε στα ελληνικά χέρια του αρχηγού, Μιχάλη Κακιούζη και υψωνόταν προς την οροφή του γηπέδου. Στο background εκείνης της φωτογραφίας από την απονομή και στο πρώτο σκαλοπάτι του βάθρου, ήταν οι διεθνείς παίκτες που οδήγησαν την Εθνική ομάδα και το ελληνικό μπάσκετ για δεύτερη φορά στην κορυφή. Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη, «μαγική» και αλησμόνητη βραδιά της 14ης Ιουνίου 1987.
Εκείνο το βράδυ καθιερώθηκε το συρτάκι των αγκαλιασμένων διεθνών παικτών, μετά το “τι ρι νι νι” από το τραγούδι του ’87.
Προσωπικά, όσο και αν το «χρυσό» έπος του ΄87, είναι η πρώτη και αξέχαστη… αγάπη που «χάραξε» τον δρόμο για όλα τα καλά που ακολούθησαν, η επιτυχία της Εθνικής του 2005, δεν μνημονεύεται το ίδιο, κάθε τέτοια ημέρα, παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ήταν εξίσου μεγάλη σε μέγεθος, λάμψη, επιτυχή υπερπήδηση δυσκολιών και συντελέσθηκε εκτός των ελληνικών συνόρων, παρά την παρουσία 2.000 Ελλήνων φιλάθλων σε εκείνο το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ. Η χιλιομετρική απόσταση της χώρας μας από την πρωτεύουσα της Σερβίας, ευνοούσε την πληθωρική παρουσία των Ελλήνων φιλάθλων, ειδικά μετά την πρόκριση στα ημιτελικά και φυσικά στον τελικό εκείνης της Κυριακής.
Εκείνη η Εθνική ομάδα ήταν αποκλειστικό δημιούργημα του Παναγιώτη Γιαννάκη και των συνεργατών του, Λευτέρη Κακιούση. Είχε γενικό αρχηγό τον αείμνηστο Γιώργο Κολοκυθά που δεν άντεχε από την αγωνία την έκβαση των περισσοτέρων αγώνων της Εθνικής και πήγαινε μετά το 25’-30’, εκτός γηπέδου, σε γέφυρες του ποταμού….. του Βελιγραδίου. Είχε τημ μάνατζερ το γνήσιο «τέκνο» του ’87, Νίκο Φιλίππου, είχε υπεύθυνο επικοινωνίας τον αείμνηστο Φίλιππο Συρίγο που κατέβαινε μέχρι την γραμματεία στον προημιτελικό με την Ρωσία και φώναζε πίσω από τον πάγκο «μην μασάτε, τους έχετε» και γραφείο τύπου, τον γραφόντα.
Η αρχή της Εθνικής στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2005, ήταν νωχελική και προβληματική. Η πρόκριση από την φάση των «16», κόντρα στο Ισραήλ του Σβί Σέρφ, ήταν «ξυράφι» στις ελληνικές…φλέβες. Στην ίδια φάση η διοργανώτρια Σερβία, «χαιρέτησε» στο ματς με την Γαλλία.
Και βέβαια για την Εθνική Ελλάδας, ο… τελικός του ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2005, ήταν ο ημιτελικός με την Γαλλία για τον την έκβαση-θρίλερ που είχε και φυσικά το «happy end» από την πάσα του Ζήση στον Διαμαντίδη και το «αρχοντικό» 3ποντο του 3D. Aπό το μείον 7 στο σκορ, στα 42’’ πριν από την λήξη. Ανα-τρο-πά-ρα.
Εκείνη η Εθνική ομάδα, έναν χρόνο μετά, υψώθηκε ακόμα πιο ψηλά. Έγραψε ιστορία, μεγαλύτερη ίσως και από το χρυσό μετάλλιο του Βελιγραδίου, όταν νίκησε την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ, την 1η Σεπτεμβρίου 2006.
Όταν οι Έλληνες νίκησαν τους… «ανίκητους» του ΝΒΑ, στην μακρινή Σαϊτάμα του Τόκιο.
Εκείνο το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου, ο σπουδαίος Ντίρκ Νοβίτσκι, υποκλίθηκε στην ΟΜΑΔΑ της Εθνικής, γιατί ο ένας δεν μπορούσε να νικήσει την καλύτερη περιφέρεια όλων των εποχών του ελληνικού μπάσκετ, τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης, στην δεκαετία του 2000.
Εκείνη η γενιά-«φουρνιά» παικτών έδωσε συνέχεια στο ελληνικό μπάσκετ και θα μπορούσε να είχε και άλλες επιτυχίες στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ του 2007, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και στο Παγκόσμιο του 2010, όταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης είπε το ξαφνικό και ανεπάντεχο «αντίο» στην Εθνική.
Η ευλογία της άφησε μεγάλη «κληρονομιά», στην οποία, 19 χρόνια μετά, δεν έχει δοθεί η ανάλογη συνέχεια και ενώ όλα τα μέλη της, είναι «φάροι» στο άθλημα.
Τι κάνουν σήμερα, οι 12 πρωταθλητές Ευρώπης;
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο προπονητής της Εθνικής ομάδας. Ο Νίκος Ζήσης είναι ο τζένεραλ μάνατζερ της Εθνικής ομάδας.
Ο Δήμος Ντικούδης είναι ο διοικητικός υπεύθυνος της ΕΟΚ για όλες τις Εθνικές ομάδες ανδρών, εκλεγμένος δυο φορές και την δεύτερη, ως πρώτος σε ψήφους.
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι υπεύθυνος της Εθνικής Παίδων και «πρεσβευτής της ΕΟΚ.
Ο Κώστας Τσαρτσαρής είναι ο υπεύθυνος για την πλήρη επανεκκίνηση του αναπτυξιακού προγράμματος, τα 3 τελευταία χρόνια.
Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έχει δημιουργήσει ακαδημία μπάσκετ Eurohoops και ασχολείται και με επιχείρηση εστίασης.
Ο Γιάννης Μπουρούσης είναι μέλος του Δ.Σ της ΕΟΚ, μοναδικός εκλεγμένος από το ψηφοδέλτιο του Παναγιώτη Φασούλα.
Ο Νίκος Χατζηρέττας έχει δημιουργήσει την ακαδημία «Δέκα» που φέρει τον αριθμό της φανέλας του.
Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ιδιωτεύει, σε αυτή την σεζόν και ενώ πέρυσι ήταν συνεργάτης του Σπανούλη στο Περιστέρι.
Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος ασχολείται με καινοτόμες επιχειρήσεις, έχει ιδρύσει 3 startups και το ένα από αυτά λέγεται Athlenda.
Ο Αντώνης Φώτσης είναι ο μοναδικός που συνεχίζει να παίζει μπάσκετ στον αγαπημένο του, Ηλυσιακό, σε ηλικία ετών.
Ο Μιχάλης Κακιούζης είναι ο προπονητής του Κεραυνού Στροβόλου.
Όταν δεν υπάρχει ανάλογη συνέχεια σε τέτοιες επιτυχίες, οι μνήμες νοσταλγίας μένουν «κολλημένες» στο ένδοξο παρελθόν. Αναμένοντας το νέο έπος…