Ο νεαρός Βασίλης Σπανούλης από την Λάρισα είναι καλός παίκτης;
Είναι “σκύλος” αλλά πάει μόνο… δεξιά…
Δεν πειράζει θα τον πάρουμε και θα τον μάθουμε να πηγαίνει κι αριστερά…
Το παραπάνω δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, αλλά είναι είναι μια πραγματική κουβέντα μεταξύ του Παναγιώτη Γιαννάκη κι ενός συνεργάτη του, τότε που ο “δράκος” πήρε την απόφαση να βάλει τον Βασίλη Σπανούλη στην Α1 για λογαριασμό του Αμαρουσίου.
Και τελικά ο συνεργάτης του ¨δράκου” είχε δίκιο. Ο Βασιλάκης πήγαινε μόνο δεξιά. Πήγαινε πολύ καλά, πολύ δυναμικά, με ικανότητα να τελειώνει τις φάσεις, αλλά μόνο δεξιά. Το αριστερό του χέρι είχε μείνει πολύ πίσω, ήταν τόσο καλός που στις μικρές κατηγορίες για το δικό του ταλέντο ένα χέρι αρκούσε. Και κάπου εκεί ξεκινάει το… ξύλο.
Οι προπονήσεις από το πρώτο του κιόλας καλοκαίρι στο Μαρούσι είναι κάτι που δεν θα σβηστεί ποτέ από το μυαλό του Βασίλη Σπανούλη. Κάθε μέρα πρωί βράδυ και μερικές φορές και τρίτη προπόνηση στα βάρη. Ατομική μέχρι τελικής πτώσης, το απόγευμα με την ομάδα. Ενδιάμεσα να φτιάξει το σώμα του.
Το μεγάλο στοίχημα είχε μπει από τον Γιαννάκη, αν αντέξει πνευματικά θα παίξει και μπάσκετ, αν τα παρατήσει απλά δεν έκανε και θα μείνει μια ζωή ο καλύτερος της Α2. Το αριστερό του χέρι από την πολύ προπόνηση κάποια στιγμή πρέπει να πονούσε φρικτά. Ένας αστικός μύθος μάλιστα αναφέρει πως σε πολλές ατομικές το δεξί χέρι του ήταν δεμένο για να βάλει το αριστερό σε διαδικασία εξέλιξης.
Και τα κατάφερε και πνευματικά άντεξε και από την πρώτη κιόλας χρονιά στην Α1 ο Βασίλης μπούκαρε πλέον κι από αριστερά και συνέχιζε όμως την προπόνηση και και και. Δεν είναι το μπάσκετ το θέμα, αυτό το είχε, με αυτό γεννήθηκε, ήταν το μυαλό του, η πρόωρη ωρίμανσή του, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε την κάθε προπόνηση το κάθε σπριντ, το κάθε σουτ. Ήταν η αντίληψη παρά το νεαρό τότε της ηλικίας του περί βελτίωσης. Κάθε σταγόνα ιδρώτα που έριξε στα παρκέ την είχε πουλήσει, κάθε τραυματισμός που πέρασε στην καριέρα του ήταν μέρος της συμφωνίας.
Σαν να έλεγε εγώ θα βάζω το κορμί μου κι η προπόνηση θα με κάνει όλο και καλύτερο, μέχρι το τέλος, μέχρι την κορυφή του ουρανού. Κι έφτασε τόσο ψηλά όσο εκεί που φτάνει το μπασκετικό σου μάτι!