Το περασμένο καλοκαίρι ο Σάσα Τζόρτζεβιτς με ‘’προίκα’’ ένα βαρύ όνομα στο μπασκετικό στερέωμα και μηδαμινή προπονητική εμπειρία ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού. Τρίτος προπονητής που ξεκινούσε σεζόν την τελευταία τετραετία και τρίτος προπονητής που δεν θα τελειώσει χρονιά στην ομάδα την τελευταία τριετία. Σαφώς, και το παραπάνω στοιχείο δεν συνιστά δείγμα σταθερότητας με μια αναγκαία υποσημείωση: Τόσο ο Αργύρης Πεδουλάκης, όσο και οι διάδοχοι του ο Μαυροβούνιος Ντούσκο Ιβάνοβιτς και ο Σέρβος Σάσα Τζόρτζεβιτς είχαν σε κάθε περίπτωση το ‘’εν λευκώ’’ από τη διοίκηση. Η δημιουργία της ομάδας ήταν καθαρά δική τους υπόθεση με μοναδικό ‘’περιορισμό’’ και αναγκαία συνθήκη τη διαχείριση ενός συγκεκριμένου μπάτζετ.
Ακόμη όμως και αυτός ο θεωρητικά απαράβατος όρος παραβιάστηκε στην περίπτωση του Σέρβου αφού στα μισά του φετινού ΤΟΠ-16 ο Παναθηναϊκός δεν έκανε μια ή δύο αλλά τρεις διορθωτικές κινήσεις που είχαν εξαιρετικά μεγάλο κόστος.
Ο Τζόρτζεβιτς προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να λανσάρει ένα μοντέλο μπάσκετ πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα δεδομένα των ομάδων της Ευρωλίγκας. Βασισμένο στον όγκο των ψηλών του και όχι στη χρησιμοποίηση ημίψηλων γρήγορων Αμερικάνων. Μοντέλο που έμοιαζε πολύ περισσότερο με αυτά που δοκίμασε στην εθνική Σερβίας τα προηγούμενα καλοκαίρια παρά με τα όσα ψάχνουν οι ομόλογοι του προπονητές στην Ευρωλίγκα. Και φυσιολογικά, για να δημιουργήσει αυτό το σύνολο στράφηκε σε δύο παίκτες που ήξερε καλά από την εθνική των ‘’πλάβι’’: Τον Ραντούλιτσα και τον Κούζμιτς. Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα της χρονιάς συνιστούσε μια διαφορετική πρόταση: Σέντερ με μπόι κοντά ή πάνω από τα 2μ.10, μοναδικός αθλητικός ψηλός ο Γκιστ, στόχος η παρουσία μιας επίθεσης που θα στηριζόταν στην παρουσία ενός κυρίαρχου ψηλού στο κέντρο της ρακέτας και τεσσάρων ακροβολισμένων σουτέρ. Ενδεχόμενα, η λογική να μην ήταν λάθος αν δεν υπήρχαν αδύναμοι κρίκοι στο σχέδιο Τζόρτζεβιτς: Ο Παναθηναϊκός δεν διέθετε στη δωδεκάδα του συνολικά τέσσερις κλασικούς σουτέρ και ο Ραντούλιτσα μπορεί να ήταν μια κυρίαρχη μορφή στην επίθεση αλλά στην άμυνα τα αργά του πόδια του τον πρόδιδαν απέναντι στους λογής-λογής αντίπαλους σέντερ με μπόι κοντά στο 2μ.05 και γρήγορα πόδια. Στα διαδρομή, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα αφού διαπιστώθηκε ότι ο Παναθηναϊκός δεν διέθετε και αθλητικούς γκαρντ για να πιέσει στην άμυνα. Γρήγορα, το σύστημα του Τζόρτζεβιτς, ιδανικό για εθνικές ομάδες όπου παίζουν κλασικοί ψηλοί, αποδείχθηκε….παραμορφωτικός καθρέφτης για την Ευρωλίγκα.
Ο Παναθηναϊκός έφτασε αγκομαχώντας μέχρι τα μισά του ΤΟΠ-16 και εκεί ήρθε η τριπλή προσθήκη των Αμερικανών σε μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί η πρόκριση στην οκτάδα. Στόχος που επιτεύχθηκε, δημιουργώντας και την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να κάνει το επιθυμητό βήμα και να φτάσει στο φάιναλ φορ. Σταδιακά, όμως άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άλλα ζητήματα που δεν είχαν σχέση με την αγωνιστική εικόνα της ομάδας αλλά είχαν άμεση επίδραση σε αυτή. Για παράδειγμα, σε μια εποχή που το σκάουτινγκ του αντιπάλου έχει αναχθεί σε επιστήμη στον Παναθηναϊκό βρισκόταν στο επίπεδο του ‘’απολύτως απαραίτητου’’. Και αυτό αποτελούσε μια πρόταση της φιλοσοφίας του Τζόρτζεβιτς: Ήθελε, όπως έλεγε, η ομάδα του να παίζει το σύστημα του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και ελάχιστα τον απασχολούσε πως έπαιζε ο αντίπαλος. Το αποτέλεσμα ήταν ο Παναθηναϊκός να φανεί παντελώς αδιάβαστος στη σειρά με τη Λαμποράλ όπου έγιναν δεκάδες προπονητικά λάθη και τα οποία οδήγησαν στο 3-0. Ο Παναθηναϊκός ήταν μονοδιάστατος στην επίθεση με τη μπάλα να περνάει και πολλές φορές να μένει στα χέρια του Ραντούλιτσα στο χαμηλό ποστ, τα αμυντικά μαρκαρίσματα κινήθηκαν σε λάθος λογική και κάποια στιγμή ακόμη και οι αλλαγές έμοιαζαν να γίνονται για να….γίνουν και ελάχιστοι καταλάβαιναν ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν.
Τι αλλάζει ο Πεδουλάκης
Η επιστροφή του Πεδουλάκη στον Παναθηναϊκό ήταν μια κίνηση περίπου επιβεβλημένη και αυτόματη. Με λιγότερο από δύο μήνες για το τέλος της σεζόν θα αποδεικνυόταν εξαιρετικά δύσκολο και κίνηση υψηλού ρίσκου η πρόσληψη ενός προπονητή που θα χρειαζόταν χρόνο για να μάθει τα…κατατόπια. Ο Πεδουλάκης δεν είναι…μάγος αλλά είναι ένας προπονητής που κινείται με λογική και δουλεύει με βάση όχι μεθόδους αμφίβολες και συζητήσιμες αλλά αποδεκτές και με μια συγκεκριμένη στόχευση: Το αποτέλεσμα. Στους 18 μήνες που έμεινε στον Παναθηναϊκό η ομάδα δεν έπαιζε το πλέον θελκτικό ή θεαματικό μπάσκετ αλλά ήταν δομημένη για να παίρνει αποτελέσματα.
Προφανώς, δεν θα αλλάξει καθόλου η λογική με την οποία θα δουλέψει στον Παναθηναϊκό για το επόμενο δίμηνο. Θα προσπαθήσει να βάλει στην ομάδα τη λογική της άμυνας πρώτα και πριν από όλα τα άλλα. Και επειδή ο Πεδουλάκης δεν είναι αφελής αλλά ξέρει να αναλύει (ενδεχόμενα και να υπεραναλύει) μπασκετικές καταστάσεις δεν θα ψάξει για τους….χαμένους σουτέρ της ομάδας. Θα προσπαθήσει να κατεβάσει τα σκορ στα επίπεδα των 60-65 πόντων γιατί ξέρει ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να μη διαθέτει 4-5 κλασικούς σουτέρ αλλά διαθέτει καλούς σκόρερ. Η δουλειά του δεν θα είναι εύκολη κυρίως γιατί ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα που φτιάχτηκε με δύο διαφορετικές φιλοσοφίες. Μια του περασμένου καλοκαιριού και άλλη μια του περασμένου Φεβρουαρίου όταν ήρθαν οι τρεις Αμερικάνοι. Αλλά μπορεί να αναμορφώσει την εικόνα της ομάδας με διάφορα τρικ και τεχνάσματα και να μασκαρέψει τα προβλήματα χημείας και τις αγωνιστικές αδυναμίες. Σίγουρα, πάντως δεν θα βλέπουμε την…παραμορφωμένη εικόνα του Παναθηναϊκού με τον Τζόρτζεβιτς στον πάγκο. Αλλά μια ομάδα που θα έχει λογική, φιλοσοφία και κατεύθυνση. Είναι μια άλλη συζήτηση και όχι της παρούσης αν αυτό αρκεί για να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του τελευταίου στόχου που απέμεινε ζωντανός για τη φετινή σεζόν.