Μόλις λίγες ώρες απομένουν για το πρώτο τζάμπολ της Εθνικής μπάσκετ στο Ευρωμπάσκετ, με αντίπαλο τα Σκόπια και επειδή ομολογώ ότι νοιώθω λίγο άβολα στο ρόλο του… μετά Χριστό προφήτη, καλό είναι να μοιραστούμε τώρα, προτού ανοίξει η αυλαία, ορισμένες σκέψεις.
Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν η Εθνική είναι πληρέστερη ή όχι συγκριτικά με την ομάδα της τετραετίας 2005-08. Αυτά είναι περισσότερο για να έχουμε να γράφουμε και να συγκρίνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Με δεδομένο ότι η ομάδα δεν στερείται ποιότητας και πείρας, αυτό που έχει αξία είναι ότι δείχνει να διαθέτει κίνητρο, με την χθεσινή ατάκα του Γιάννη Μπουρούση να είναι ενδεικτική. «Θα παίξω σαν να είναι η τελευταία μου διοργάνωση. Πρέπει να ξεπλύνουμε την ντροπή των τριών προηγούμενων ετών».
Η χημεία και κατ’ επέκταση η συνοχή και η ομοιογένεια βελτιώθηκαν αισθητά κατά την διάρκεια της προετοιμασίας. Απ’ τα κατεβασμένα κεφάλια και τις γυρισμένες πλάτες κατά την διάρκεια του πρώτου φιλικού με την Τουρκία, όταν το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο στα τελευταία πέντε λεπτά και η γλώσσα του σώματος φανέρωνε ότι κάποιοι έψαχναν να φορτώσουν σε όποιον είχαν δίπλα τους την ευθύνη, φτάσαμε στις βουτιές αυτοθυσίας στο παρκέ και στις ενστικτώδεις (άρα γνήσιες) αντιδράσεις υποστήριξης από τον πάγκο, στα παιχνίδια του Ακρόπολις.
Η ψυχολογία ωστόσο είναι ένας απρόβλεπτα ευμετάβλητος παράγοντας. Θυσίασες δεκάδες ώρες για να συγχρονίσεις το μυαλό των παικτών στη συχνότητα που πιστεύεις ότι θα ωφελήσει περισσότερο την ομάδα και ξαφνικά, ακόμα και χωρίς προφανή λόγο ή αιτία, βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού, έτοιμος για ελεύθερη πτώση. Έχει συμβεί πολλάκις, ακόμα και σε ομάδες με μεγαλύτερη ωριμότητα από τη δική μας και θα συνεχίσει να συμβαίνει γιατί πολύ απλά ο αστάθμητος αυτός παράγοντας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αθλητισμού και ακόμα περισσότερο των ομαδικών σπορ.
Ο Φώτης Κατσικάρης είπε ότι περιμένει να δει αν και στην πράξη οι παίκτες του έχουν αποδεχτεί τους ρόλους που αυτός και οι συνεργάτες του έχουν μοιράσει. Αυτή η υπόθεση δεν κρίνεται έπειτα από μόλις 2-3 παιχνίδια. Είναι μια ζωντανή (και αμφίδρομη) διαδικασία, που απαιτεί καθημερινές επαναδιατυπώσεις και τροποποιήσεις.
Κάθε αθλητής, όσο κατασταλαγμένος και συνειδητοποιημένος κι αν δείχνει, θα είναι πάντα ένα μεγάλο μωρό. Τα μωρά δεν φτάνει να τα αγαπάς με τον τρόπο σου. Πρέπει να τους το δείχνεις και με τον δικό τους. Ιδιαίτερα αν πρόκειται για τον 10ο, τον 11ο ή τον 12ο παίκτη του ροτέισιον, που νομοτελειακά θα παρακολουθήσει το μεγαλύτερο μέρος του τουρνουά από την άκρη του πάγκου.
Είναι θέμα χρόνου τα κλειδιά αυτής της ομάδας να περάσουν στα χέρια του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αυτή τη στιγμή ωστόσο ο “Greek freak” δεν έχει κλείσει καν τα 21 του χρόνια, έχοντας στην πλάτη του μόλις δύο σεζόν σε υψηλό επίπεδο. Θα το πω ωμά κι ας παρεξηγηθώ: δεν μας παίρνει ως ελληνικό μπάσκετ να γυρίσει ο Γιάννης τον χειμώνα στο Μιλγουόκι νοιώθοντας ότι τα υπόλοιπα παιδάκια δεν τον έπαιζαν κι ως τούτου να αρχίσει τις δεύτερες σκέψεις για το μέλλον του στην Εθνική. Ειδικά όταν είναι δεδομένο ότι στους Μπακς θα αγωνίζεται 35 λεπτά, έχοντας σχεδόν πλήρη ελευθερία κινήσεων.
Αυτή λοιπόν είναι ίσως η σημαντικότερη αποστολή του Φώτη Κατσικάρη και του επιτελείου του. Να βρει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο αλέγκρο, υψηλής έντασης και ταχύτητας μπάσκετ του Αντετοκούνμπο (που είναι βούτυρο στο ψωμί και του Καλάθη) και στο υπολογιστικό (αν προτιμάτε, κυνικό) μπάσκετ του Βασίλη Σπανούλη.
Με το πρώτο, γεμίζεις εύκολα και γρήγορα αυτοπεποίθηση και την ίδια στιγμή σπέρνεις τον τρόμο στον αντίπαλο. Με το δεύτερο, αποδεδειγμένα κερδίζεις τίτλους. Αν φτάσουμε στο σημείο να είναι επιβεβλημένο από τις συνθήκες να επιλέξουμε ή το ένα ή το άλλο, το καράβι προφανώς θα έχει ήδη πάρει πορεία προς τα βράχια. Όποια κι αν είναι σε αυτή την περίπτωση η απόφαση, το ναυάγιο δύσκολα θα αποφευχθεί. Αν καταφέρουμε να βρούμε την σωστή «δοσολογία», το μείγμα θα είναι εκρηκτικό.
