To να είσαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού αυτή την περίοδο τα συναισθήματα που σε διακατέχουν είναι προβληματισμού και απογοήτευσης για την κατάσταση που βιώνει η ομάδα ή για την ακρίβεια για την κατάσταση στην οποία την υποχρέωσαν οι διοικητικοί παράγοντες. Έριδες και διχόνοια, δύο ή και τρία στρατόπεδα και στη μέση οι άνθρωποι που ταύτισαν τις ποδοσφαιρικές στιγμές ευτυχίας με το “τριφύλλι”.
Δεν ήταν και δεν θα είναι εύκολο σε κανέναν υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο του Παναθηναϊκού να βλέπει την ομάδα σ’ αυτό το χάλι. Και δεν μιλάω για το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά για τα υπόλοιπα θέματα που έχουν οδηγήσει σ’ αυτό το αδιέξοδο.
Αγωνιστικά, ο Γιώργος Δώνης παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο μια ομάδα όνειρο.
Μια ομάδα που ακόμα και αν είσαι φίλαθλος της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ ή του Ολυμπιακού δεν μπορείς παρά μόνο να θαυμάσεις. Με παιδιά από τις Ακαδημίες, που έχουν όρεξη για μπάλα και όχι μισθοφόρους. Με παιδιά που έζησαν πολλά χρόνια φορώντας καθημερινά τη φόρμα και τη φανέλα με το “τριφύλλι” στο στήθος και όνειρο να αγωνιστούν κάποια μέρα στην πρώτη ομάδα. Όνειρο που δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα και που σίγουρα θα γίνει ομορφότερο μέρα με τη μέρα, παρά τα όποια εμπόδια έχουν μπει από διάφορους “Δούρειους Ίππους”. Τη σημασία και τη βαρύτητα της φανέλας του Παναθηναϊκού τη γνωρίζουν άπαντες, είτε τη φοράει ο… Μέσι, είτε εγώ.
Το -6 με το οποίο ξεκίνησαν οι “πράσινοι”, ελέω απόφασης Αλαφούζου, αποτελεί παρελθόν και το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να είναι στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Ακόμα και μ’ αυτούς τους παίκτες, τους οποίους ωρίμασε πέρυσι ο Ουζουνίδης και τους αξιοποιεί με τον ιδανικότερο τρόπο ο Γιώργος Δώνης.
Δεν ξέρω πως δουλεύει ο Έλληνας προπονητής καθημερινά στις προπονήσεις, βλέποντας όμως τον αγώνα με τη Λαμία καταλάβαινες τη στοργικότητα και την ηρεμία που προσφέρει σ’ αυτά τα παιδιά. Όχι επειδή όλοι πανηγύρισαν μαζί του κάθε γκολ, αλλά γιατί δεν γέμιζε στιγμή με άγχος τους ποδοσφαιριστές του, τους οποίους και άφηνε να παίξουν το ποδόσφαιρο που ξέρουν, βοηθώντας τους με καίριες αλλά πρωτίστως ήρεμες παρεμβάσεις-συμβουλές.
Αν υπάρχει κάποια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στον Παναθηναϊκό δεν είναι ούτε ο Πιεγκμπονσάντ ούτε κανένας διοικητικός παράγοντας. Η μόνη ελπίδα είναι η αγάπη του ταλαιπωρημένου κόσμου του Παναθηναϊκού, αλλά και αυτή των πιτσιρικάδων για τη φανέλα που φοράνε και τιμούν επάξια στον αγωνιστικό χώρο.