Σε μια γενικευμένα αρνητική κατάσταση οι αιτίες δε αφορούν μόνο ένα πρόσωπο, ούτε καν δύο. Αφορούν όλους όσους εμπλέκονται σε αυτήν. Η Εθνική ομάδα λοιπόν μέσα σε λίγες μέρες κατόρθωσε να (ξανα)γκρεμίσει ότι έχτισε τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Μοιάζει να έγινε πανάκεια το ότι η Εθνική έγινε ξανά ομάδα υπό την καθοδήγηση του Μίκαελ Σκίμπε. Η πρόκριση στα μπαράζ της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ και ο μετέπειτα αποκλεισμός από την πανάκριβη Κροατία θεωρήθηκαν ως βελτίωση. Ως επιτυχία.
Κι αν αναλογιστεί κανείς την καμμένη γη που παρέλαβε ο Σκίμπε, τότε εύκολα συμπεραίνει πως όντως η Εθνική Ελλάδος είχε αφήσει μια για πάντα πίσω την “εποχή Φερόε”. Η διετία 2014-16 ήταν ένα κακό όνειρο.
Η πρόσληψη του Σκίμπε
Ο Μίκαελ Σκίμπε προσλήφθηκε στην Εθνική ομάδα το Νοέμβριο του 2015 σε μια προσπάθεια να βγει η Εθνική ομάδα από το τέλμα της μετα-Μουντιαλικής περιόδου του 2014. Δεν πήγαινε παρακάτω. Την οριστική απόφαση είχε πάρει ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γιώργος Γκιρτζίκης.
Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Η επιστροφή στις μεγάλες διοργανώσεις. Και τίποτε άλλο. Το Στρατηγικό Πλάνο Ανάπτυξης που είχαν εκπονήσει από το 2010 οι Σάντος, Βόκολος, Φύσσας, είχε μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η στελέχωση της ομάδας ήταν by the book χωρίς λογική με το βλέμμα στο μέλλον.
Οι λαμπερές διοργανώσεις και η άμεση “αναγέννηση” της Εθνικής ήταν αυτοσκοπός. Οι παίκτες ανέλαβαν δραστικό ρόλο σε αυτό. Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης, Καρνέζης, Τζαβέλλας και Τζιόλης είναι οι πέντε που θα προσπαθούσαν να εγκλιματίσουν τον Γερμανό τεχνικό. Και να εντάξουν τους νέους. Ειδικά μετά την ήττα στο πρώτο του παιχνίδι με το Λουξεμβούργο. Οι συζητήσεις με τους αρχηγούς έβαλαν την ομάδα σε ράγες.
Τα πρώτα δύο χρόνια
Με φόντο τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ρωσίας, η Εθνική έπρεπε αρχικά να ξαναγίνει ομάδα. Με τους παλιούς να εντάσσουν τους νέους και τον Σκίμπε να κρατά τα προσχήματα, έρχονταν τα αποτελέσματα που θέλαμε. Η Εθνική απέκτησε και στεγανά.
Στην κριτική για τις επιλογές του Σκίμπε και τις μέτριες εμφανίσεις οι διεθνείς έβγαιναν μπροστά. Αναλάμβαναν την ευθύνη. Έμοιαζε το “συνονθύλευμα” της διετίας Ρανιέρι-Μαρκαριάν να γίνεται όντως ξανά ομάδα. Στις χαρές και στις λύπες ήταν όλοι μαζί.
Η Εθνική ατσάλωσε, έχτισε ξανά την άμυνά της και ήρθαν τα αποτελέσματα που την έφεραν στη δεύτερη θέση του ομίλου πίσω από το υπερηχητικό Βέλγιο. Το γεγονός ότι η Εθνική άφησε εκτός τη Βοσνία θεωρήθηκε επιτυχία. Άλλωστε η δεύτερη θέση στον όμιλο έμοιαζε με ταβάνι.
Στα μπαράζ ο αποκλεισμός από την Κροατία με την τεσσάρα στο Ζάγκρεμπ έφερε τους πρώτους “τριγμούς”. Η πλήρης στήριξη στην Εθνική έγινε στήριξη α λα καρτ με υποστηρικτές (50%) και πολέμιους (50%). Ωστόσο οι παίκτες αποφάσισαν να ξαναβγούν μπροστά. Για τελευταία φορά.
Η ανανέωση συμβολαίου του Σκίμπε
Η διοίκηση της ΕΠΟ, του Βαγγέλη Γραμμένου πλέον, δεν ήθελε να πάρει μια απόφαση εν θερμώ που θα κόστιζε στην εικόνα της καθώς ήταν και λίγους μήνες στην προεδρεία. Ρωτήθηκαν λοιπόν οι παίκτες, οι οποίοι επί της ουσίας κράτησαν τον Σκίμπε στο τιμόνι της ομάδας με σκοπό να ολοκληρώσει εκείνος το έργο του.
Η Εθνική σε αυτή την περίπτωση λειτούργησε ως ομάδα. Η απόφαση έμοιαζε σωστή.Όμως δεν είχε βάση. Ήταν μια απόφαση της στιγμής. Χωρίς σχέδιο για το μέλλον. Χωρίς να δίνονται στον Σκίμπε τα απαραίτητα εργαλεία με τα οποία θα δημιουργήσει τη νέα Εθνική ομάδα με πλάνο, με σχέδιο ανάπτυξης των μικρότερων εθνικών ομάδων και με στελέχωση από ανθρώπους ικανότατους να προσφέρουν στο εθνικό οικοδόμημα. Όλα στο βωμό της πρόκρισης
Nations League, η αποτυχία
Όπως και να΄χει θα έπρεπε στη συνέχεια η απόφαση αυτή να στηριχθεί με νύχια και με δόντια καθώς ξεπρόβαλλε μπροστά μια διπλή τεράστια ευκαιρία για πρόκριση σε μια μεγάλη διοργάνωση. Αυτό θα έδινε και χρόνο. Το EURO 2020 έδινε τη δυνατότητα να βρεθεί εκεί η Ελλάδα πρωτίστως από το Nations League και δευτερευόντως από τα προκριματικά.
Μάλιστα το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν στην τρίτη κατηγορία την έφερνε σε έναν όμιλο βατό στο Nations League, με άπαντες να συμφωνούν πως θα είναι αποτυχία αν η Ελλάδα δεν τερματίσει στην πρώτη θέση. Μέσα σε τέσσερα παιχνίδια το οικοδόμημα έκανε ρωγμές.
Το δεύτερο ημίχρονο στην Εσθονία, η ήττα από την Ουγγαρία στη Βουδαπέστη, η εμφάνιση με την Ουγγαρία στο ΟΑΚΑ αλλά και η ήττα από την Φινλανδία συνέθεσαν ένα μωσαϊκό κατάρρευσης. Ένα μωσαϊκό ικανό να επαναφέρει στην Εθνική ομάδα την εσωστρέφεια και φυσικά ευθύνες έχουν όλοι.
Τις πταίει
Μίκαελ Σκίμπε
Μέσα στο 2018 ο Σκίμπε μοιάζει να αφέθηκε στην στήριξη των παικτών του. Λάθος. Δεν κράτησε σφιχτά τα χαλινάρια και δυστυχώς ο Έλληνας ποδοσφαιριστής θέλει συνεχή καθοδήγηση. Θέλει να εμπνέεται και να του δίνονται συνεχώς κίνητρα. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής αδυνατεί να βρει κίνητρα από μόνος του.
Ο Μίκαελ Σκίμπε παρουσίασε ομάδες που έμοιαζαν να μην έχουν αγωνιστικό προσανατολισμό στο γήπεδο. Έπρεπε να χωρέσουν οι καλύτεροι έστω κι αν παίζουν σε άλλη θέση από τη φυσική τους. Μπλέχτηκε μόνος του στο να βάζει τους παίκτες με τον καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό και όχι εκείνους που μπορούν να αφομοιώσουν το πλάνο του. Τελικά εκείνος προσαρμόστηκε περισσότερο στους παίκτες του, παρά οι παίκτες του σε εκείνον.
Ευαγγελιζόταν μια πιο επιθετική ομάδα, αν και δεν είχε το χρόνο να δουλέψει πάνω σε κάτι τέτοιο. Η προσπάθεια να αλλάξει το στιλ βασιζόμενος στην πληθώρα επιθετικογενών παικτών δεν του βγήκε. “Έπεσε” μαζί της, καθώς οι παίκτες του αδυνατούσαν να παίξουν αυτό που εκείνος ήθελε. Το πλάνο δε βγήκε. Δεν μπόρεσε ποτέ να επιβληθεί, ίσως δεν το τόλμησε κιόλας.
Ποδοσφαιριστές
Οι ποδοσφαιριστές που κράτησαν τον Μίκαελ Σκίμπε το Νοέμβριο του 2017, είναι οι πρώτοι που θα έπρεπε να “πεθαίνουν” στο γήπεδο για τον προπονητή τους. Για τον άνθρωπο που τους έκανε ξανά ομάδα. Ο ίδιος άνθρωπος όμως δεν κατάφερε να τους κάνει ξανά οικογένεια. Κι εκείνοι δε λειτούργησαν ως τέτοια.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος που έγινε στην Εθνική ομάδα. Από τη στιγμή που επετεύχθη ο πρώτος στόχος να γίνει η Εθνική ξανά ομάδα, έπρεπε στη συνέχεια η ομάδα να γίνει οικογένεια. Τότε και μόνο τότε θα μπορούσε η “γαλανόλευκη” να προσεγγίσει τα επίπεδα της δωδεκαετίας 2003-2014.
Με την ανανέωση του συμβολαίου του ο Σκίμπε έμοιαζε σα να είχε πετύχει το στόχο του. Έχασε κι εκείνος το κίνητρό του. Ο Σκίμπε όμως δεν παίζει μπάλα. Οι παίκτες παίζουν. Αυτοί εκτίθενται περισσότερο. Και έχουν εκτεθεί για τα καλά. Δε μπόρεσαν να υπερασπιστούν την αμυντική λειτουργία που φέρνει αποτελέσματα και κατ’ επέκταση ευτυχία.
Οι παίκτες, παρά τα όποια λάθη του Σκίμπε, δεν έπαιζαν ο ένας για τον άλλον. Νευρίαζαν ο ένας με τον άλλον. Δεν πάνε για καφέ όλοι μαζί. Υπάρχουν διαφορετικές παρέες μέσα στην ίδια την ομάδα. Απόλυτα λογικό όταν μιλάμε για διαφορετικούς χαρακτήρες. Ωστόσο μια ομάδα για να λειτουργήσει σωστά πρέπει να προσπαθήσει να γίνει ξανά παρέα.
Πιστεύετε δηλαδή ότι σαν άνθρωποι και σαν προσωπικότητες ταιριάζουν ο Καραγκούνης με τον Κατσουράνη, ο Δέλλας με τον Νικολαίδη, ο Φύσσας με τον Τσιάρτα, ο Νικοπολίδης με τον Σεϊταρίδη, ο Χαριστέας με τον Βρύζα, ο Μπασινάς με το Ζαγοράκη; Όχι! Αλλά είναι τόσο σπουδαίες προσωπικότητες όλοι αυτοί που ήξεραν ότι θα κάνουν κάτι καλό μόνο αν θυσιάσουν το εγώ για το καλό της ομάδας.
Στην Εθνική του σήμερα αυτό δεν υπάρχει. Δεν το έχουν αντιληφθεί σωστά, δεν τους το έχουν εξηγήσει σωστά. Κάποιοι μάλιστα βάζουν τον εαυτό τους πάνω από την ομάδα. Και σε αυτό υπάρχει μερίδιο ευθύνης και στον Σκίμπε που το ανέχεται αλλά και στην ΕΠΟ.
ΕΠΟ
Η Ομοσπονδία ανανέωσε πέρσι τον Σκίμπε κατόπιν υπόδειξης των παικτών με σκοπό η Εθνική να πάει στο EURO 2020. Πλέον με την πρώτη ευκαιρία να απομακρύνεται και με την εικόνα της ομάδας να είναι κακή, έχουν αρχίσει οι πρώτες φωνές στο Γουδί για να βρεθεί ο διάδοχος.
Όπως προσλφθηκε ο Σκίμπε χωρίς σχέδιο από τον Γκιρτζίκη, όπως ανανεώθηκε ο Σκίμπε χωρίς σχέδιο από τον Γραμμένο, έτσι ακούγεται πως θα απολυθεί ο Σκίμπε για να αναλάβει ο επόμενος και πάλι χωρίς σχέδιο. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες φωνές που συνιστούν ψυχραιμία. Μένει να δούμε για πόσο θα διατηρηθεί αυτή η ψυχραιμία.
Η “άκομψη” απομάκρυνση του Σάντος πίσω στο 2014 θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως ασυμφωνία κυρίων. Η απόλυση Φύσσα-Βόκολου όμως στοίχισε ακόμα περισσότερο και από την ίδια την αποπομπή Σάντος. Ουδέποτε βρέθηκαν οι κατάλληλοι για να τους διαδεχθούν. Μάλιστα κάηκε και το “χαρτί Καραγκούνης” λίγους μήνες αργότερα.
Στην Ομοσπονδία που έχει τα δικά της να αντιμετωπίσει με τις συλλογικές διαφορές μέσα σε αυτήν, δυστυχώς η Εθνική έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Αντί να είναι η κορωνίδα της, εκείνη που της φέρνει τους χορηγούς, έγινε το αποκούμπι. Στις όποιες χαρές από την Εθνική ομάδα να γεμίζει χαρά το Γουδί, στις λύπες να ξεσπά. Στις χαρές μαζί, στις λύπες χώρια. Ένα τέτοιο ξέσπασμα παρατηρείται τις τελευταίες ώρες και πάλι η Εθνική μοιάζει έρμαιο. Η Εθνική είναι το θύμα.
Οι όποιες αλλαγές (αν γίνουν) θα πρέπει να είναι στοχευμένες, βάσει σχεδίου και όχι εν θερμώ.