Προτού εμφανιστεί το Κατάρ (QSI) κι αγοράσει την Παρί Σεν Ζερμέν το 2011, το γαλλικό πρωτάθλημα είχε βρει και πάλι το δεύτερο DNA του. Το πρώτο ουδέποτε αλλάξε. Είναι το πρωτάθλημα των ακαδημιών. Το δεύτερο είχε να κάνει με το γεγονός πως κάθε σεζόν υπήρχε αλλαγή πρωταθλητή. Η επταετία της Λιόν είχε περάσει και το σασπένς επέστρεψε. To 2009 η Μπορντό, το 2010 η Μαρσέιγ, το 2011 η Λιλ, το 2012 η Μονπελιέ και μετά ήρθε το…εμιράτο.
Πέρσι τέτοια εποχή –η 28η αγωνιστική ήταν η τελευταία, αφού το πρωτάθλημα διεκόπη λόγω πανδημίας- οι Παριζιάνοι είχαν διαφορά 12 βαθμών από τη δεύτερη Μαρσέιγ, έχοντας και παιχνίδι λιγότερο. Το 2018/19, η δεύτερη Λιλ φορούσε κυάλια για να δει την Παρί, που απείχε 17 (!) βαθμούς με το πέρας της 28ης αγωνιστικής. Τα ίδια και το 2017/18. To 2016/17, τη σεζόν που ο Λεονάρντο Ζαρντίμ έκανε το θαύμα με τη Μονακό, στην 28η αγωνιστική η κατάσταση είχε ως εξής: Μονακό 65, Παρί και Νις με 62.
Την τρέχουσα σεζόν, υπό προϋποθέσεις ακόμη και η τέταρτη Μονακό που απέχει 7 βαθμούς από τη Λιλ και την κορυφή, έχει ελπίδες αφού πόντοι χάνονται εδώ και εκεί από όλους. Οι «λιλουά» προπορεύονται με 62, η Παρί έχει 60, η Λιόν 59 και η Μονακό 55. Η κάθε ομάδα έχει τους λόγους της για να πιστεύει πως στα μέσα Μαΐου θα είναι εκείνη με την κούπα στα χέρια της.
Η Λιλ γνωρίζει πως 10 χρόνια μετά το θρίαμβο του 2011, της παρουσιάζεται μια «χρυσή» ευκαιρία. Ο αποκλεισμός από τον Άγιαξ στο Europa League «ελάφρυνε» το πρόγραμμά της. Το 4-4-2 του Γκαλτιέ λειτουργεί καλά, υπάρχουν λύσεις στο μεσοεπιθετικό κομμάτι για το απαραίτητο rotation, ο Μενιόν κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, η επιστροφή των Ρενάτο Σάντσες και Μπουράκ Γιλμάζ θα αποτελέσει βάλσαμο. Σημείο προβληματισμού; Το γεγονός πως έχει νικήσει μόνο τη Μονακό, έφερε ισοπαλία με τη Λιόν (η ομάδα του Γκαρσία έπαιζε με παίκτη λιγότερο από το 50’) και 0-0 με την Παρί, η οποία παρατάχθηκε δίχως Εμπαπέ, Νεϊμάρ.
Η Παρί έχει την τεχνογνωσία του συλλόγου με 8/9 κατακτήσεις από το 2013 και μετά. «Κλειδί» το πόσο θα προχωρήσει στο Champions League, διοργάνωση που ρουφάει ενέργεια και προσήλωση. Δεν είναι όλα ρόδινα. Για πρώτη φορά επί των ημερών QSI, οι Παριζιάνοι μετρούν 6 ήττες σε 28 αγωνιστικές. Συν τοις άλλοις, ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο έχει μειονέκτημα έναντι των ομότιμών του στους άλλους πάγκους, αφού δεν είχε την ευκαιρία να οικοδομήσει την ομάδα σε καλοκαιρινή προετοιμασία. Από την άλλη πλευρά, Εμπαπέ, Νεϊμάρ, Ντι Μαρία δεν έχουν οι άλλοι τρεις…
Έχουν περάσει 13 χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημα της Λιόν. Από τότε που η Παρί επέβαλε το νόμο της στο γαλλικό φουτμπόλ, ουδέποτε οι «λιονέ» αισθάνθηκαν πιο δυνατοί από τώρα. Εάν δεν υπήρχε η πανδημία, Αουάρ και Ντεπάι θα είχαν ήδη αποχαιρετήσει. Θα το κάνουν σε λίγους μήνες. Ή τώρα ή ποτέ! Στο μίνι-πρωτάθλημα των τεσσάρων πρώτων, το σύνολο του Γκαρσία έχει δύο νίκες και μία ισοπαλία. Αυτό δείχνει χαρακτήρα. Όμως και οι 3 ήττες (δύο από τη Μονπελιέ και μία από τη Μετς) αποδεικνύουν πως στην κακή ημέρα της, χάνει κι από τους λιγότερο καλούς. Λόγος αισιοδοξίας το καλό finish που έχει ο σύλλογος: τις τελευταίες σεζόν έχει τον τρόπο να κάνει αντεπίθεση από την 28η αγωνιστική και μετά, όταν κρίνονται όλα.
Η νίκη της Μονακό στο Παρίσι απέδειξε πως το 2021 της ανήκει. Η ήττα στην Αλσατία από τη Στρασμπούρ την προσγείωσε, ωστόσο με τη νέα χρονιά έχει 9 νίκες και μία ισοπαλία, με τη Λοριόν. Η νίκη στη γαλλική πρωτεύουσα ήρθε με βάση το αμυντικό κομμάτι. Οι υπόλοιπες χάρη στο επιθετικό φίλτρο των παικτών του Κόβατς. Έχει τις λιγότερες ελπίδες εκ των τεσσάρων, άγχος δεν υπάρχει, ό,τι και να…βρέξει, κέρδος θα είναι, αφού δε διαθέτει τις ποιοτικές λύσεις των ανταγωνιστών της. H Ligue 1 μπαίνει στην τελική ευθεία της και ουδείς μπορεί να ποντάρει με σιγουριά που θα καταλήξει ο τίτλος. Αυτό θα πει πρωτάθλημα…
