Προς τα πάνω, η προσαρμογή θέλει όριο, να μην πέσεις στην παγίδα της έπαρσης και του νεοπλουτισμού. Προς τα κάτω, στα στριμώγματα που περνά πια ο Παναθηναϊκός, θέλει ρεαλισμό, υπομονή και γερό στομάχι.
Κι ας μην έχει συνηθίσει κανείς να ψωνίζει από τους απόβλητους των άλλων, έξι αστέρια γαρ, παρελθόν πλούσιο και λαμπερό μεν, επικίνδυνο δε αν μείνει κανείς και κοιτάζει το καρφωμένο κάδρο στον τοίχο. Δεν έχει, ούτως ή άλλως, τίποτα χειρότερο από το να μην ξέρεις ποιος είσαι και με τι καλείσαι να τα βγάλεις πέρα.
Ο Παναθηναϊκός χτυπά όπου βρίσκει ευκαιρία. Νέντοβιτς ελέυθερος, Νέντοβιτς in. Έβγαλε η όποια καραμπόλα τον Σαντ-Ρος στην αγορά, ο οποίος τυγχάνει να συνδέεται και προσωπικά με τη χώρα; Πολύ χρήσιμος για να το σκεφτείς δεύτερη φορά: αν το κάνεις, μπορεί η υπογραφή του να σου γνέφει από την Ιβηρική.
Ο χρόνος είναι χρήμα. Αν όμως δεν σου περισσεύουν, μαθαίνεις να περιμένεις. Τον Λαπροβίτολα, να μείνει ελεύθερος και να πάρει τη θέση πρωταγωνιστή που του έχεις τάξει. Τον Γουίτινγκτον να μην βρει το συμβόλαιο που θέλει, μήπως κάτσει η ζαριά και χτυπήσεις καλοκαιρινό τζακ-ποτ.
Αστείο και να περιμένει κανείς, αυτό τον κoρωνόκαιρο, στήριξη από τα διαρκείας. Άσχημη κέντα, αλλά θα παίξεις με το φύλλο που σου μοίρασαν, τα υπόλοιπα είναι γκρίνια και κλαψούρισμα και δεν ταιριάζουν ούτε στον Διαμαντίδη, ούτε στον Αλβέρτη.
Ο Λαπροβίτολα, είναι φανερό, δεν ψήνεται άλλο στη Μαδρίτη. Δεν είναι δα πιτσιρικάς, 23 ή 25, πάει να πει Καμπάσο στην πρώτη θητεία, να κάτσει να το παλέψει, βλέπει πως ο Λάσο δεν ψήνεται, αν τον κρατήσει, θα τον κρατήσει από ανάγκη, όχι από επιλογή. Άλλωστε τον επόμενο Γενάρη θα είναι 31, δεν αργεί η ηλικία που συναντάς την κατηφόρα. Ο Αργεντινός έχει την προσωπικότητα και δεν φοβάται την αλλαγή: από το 2013 και έπειτα έχει παίξει ήδη σε 8 ομάδες και σε 3 ηπείρους.
Αν τελικά κλείσει η μεταγραφή, στον Παναθηναϊκό θα ανασάνουν βαθιά και θα κοιτάξουν την τελευταία ζαριά με λιγότερο άγχος. Με ένα τεσσάρι λιγότερο παίζεις, κάπως θα τα μπαλώσεις, έστω κι αν η ανάγκη για κάποιον που θα ανοίξει το γήπεδο με το σουτ του είναι φανερή. Χωρίς βασικό κουμανταδόρο η ομάδα είναι κτίσμα χωρίς θεμέλια. Κοιτάς τι μένει στον κουμπαρά, ελπίζεις σε (μερικό) άνοιγμα της πόρτας, περιμένεις την καθυστερημένη free agency, παραμονεύεις στις καραμπόλες.
Κοιτάς να στύψεις την πέτρα και να βελτιώσεις τους υπάρχοντες, Μήτογλου και Παπαγιάννη, να βρεις θέση ή ομάδα και σχέδιο για τον Παπαδάκη, γίνεσαι κυνικός και αποχαιρετάς τον Καλαϊτζάκη όταν άλλοτε είχες την πολυτέλεια να συντηρείς τρεις σαν και αυτόν. Σκέφτεσαι έξω από το κουτί και ψάχνεις τους Μπράμος, τους Ματσιούλις, τους Λάσμε και τους Γκιστ του 2020, γνωρίζοντας πως μπορεί να σου βγουν και Πάνκο και Κίτσεν και Μπανκς: τα έχουν αυτά οι ζαριές. Αγοράζεις μέλλον, όχι παρελθόν τύπου Ράις και Φρεντέτ.
Το είχε πει και ο Βόβορας, με διαφορετικά λόγια αλλά καθόλου τυχαία. Στο τέλος της ημέρας, φέρνεις στο Ο.Α.Κ.Α. μόνο πεινασμένους.