Με τη συμπλήρωση 30 αγωνιστικών στην Ιταλία (την Πέμπτη ολοκληρώθηκε η 31η ) οι μελετητές της Serie A παρατηρούσαν τον αριθμό των πέναλτι και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ήδη είχαν δοθεί από τους διαιτητές 152 παραβάσεις, επομένως κατά μέσο όρο 5 πέναλτι/αγωνιστική. Σε αυτό το ρυθμό, με την ολοκλήρωση της σεζόν, δεν αποκλείεται ο αριθμός να υπερβεί τα 190. Και να αναλογιστούμε πως το απόλυτο ρεκόρ το είχε η σεζόν 1949/50 με 140 πέναλτι. Η τρέχουσα το εξαφάνισε!
Δεύτερο στατιστικό στοιχείο σχετικά με τα πέναλτι το οποίο επίσης βγάζει…μάτι είναι αυτά που έχουν δοθεί για χέρι. Από τα 152, τα 46 έχουν υποδειχθεί από τους διαιτητές για χρησιμοποίηση του χεριού. Κάτι λιγότερο από το 1/3, για την ακρίβεια το 30,26%. Είναι η ίδια αντιστοιχία με την προηγούμενη σεζόν, χωρίς βεβαίως τα δεδομένα να είναι πλήρη, αφού έχουμε μπροστά μας αρκετά παιχνίδια.
Παρατηρώντας τις τρεις σεζόν του VAR στη Serie A (δηλαδή από το 2017/18 και μετά), βλέπουμε τη ραγδαία άνοδο των παραβάσεων που σφυρίζονται για χέρι. Προ τεχνολογίας, το ποσοστό κυμαινόταν στο 15%, ενώ η έλευση της έχει διπλασιάσει το ποσοστό. Η σύγκριση του ιταλικού πρωταθλήματος με τα άλλα 4 μεγάλα ευρωπαϊκά, επιβεβαιώνει το προφανές. Όλοι έχουν τη δύναμη της…προσφυγής στην τεχνολογία. Αλλά στις μεσογειακές χώρες, οι διαιτητές –δέχονται και μεγαλύτερη πίεση από φιλάθλους/παράγοντες/δημοσιογράφους- ζητούν χείρα βοηθείας πιο συχνά.
Στην Ισπανία υπάρχει αύξηση (όχι στο ρυθμό της Ιταλίας, αλλά η τάση είναι αυξητική) κάτι που δεν ισχύει σε Αγγλία, Γερμανία και Γαλλία. Το φαινόμενο δεν μπορεί να έχει την εξήγησή του στο άρθρο 12 των κανονισμών ποδοσφαίρου. Το IFAB –καθ’ύλην αρμόδιο για τη θέσπιση των κανονισμών στο άθλημα- δεν άλλαξε τόσο πολύ την ουσία, απλώς τακτοποίησε και κατέστησε πιο σαφή κριτήρια για την παράβαση, ούτως ώστε να μην υπάρχουν (τόσες πολλές) «γκρίζες ζώνες». Επομένως, η απάντηση βρίσκεται στο VAR. Κοινώς, οι Μεσόγειοι διαιτητές…λατρεύουν περισσότερο την τεχνολογία, θέλοντας και μη.