Έξι βραβεία μοιράσαμε τις προηγούμενες μέρες, έφτασε η ώρα να δώσουμε και τα δύο τελευταία, να φύγει ένα βάρος από πάνω μας. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να επανεκκινήσει έπειτα από ένα διάστημα η Ευρωλίγκα και το τριήμερο φεστιβάλ απονομών που στήσαμε διαδικτυακά μεσω του novasports.gr να μοιάζει στο τέλος με …ανέκδοτο. Δεν πειράζει. Καλή καρδιά. Με τόσο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μας, άξιζε το ρίσκο.
ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΝΕΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ
Είναι ομολογουμένως μια εξαιρετική σεζόν για τη νέα γενιά. Ο Σίμανιτς στον Ερυθρό Αστέρα, το δίδυμο Ζούζμαν κι Άβντιγια στη Μακάμπι, ο (νεότερος όλων) Γκαρούμπα στη “βασίλισσα” Ρεάλ. Η generation X δεν διεκδικεί απλώς. Είναι ήδη εδώ, στέλνοντας το μήνυμά της: “Παίζουμε, όχι γιατί είμαστε το μέλλον, αλλά επειδή κερδίσαμε με το σπαθί μας το δικαίωμα να βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή και στο παρόν”.
Ο Τεό Μαλεντόν είναι ο τρίτος Γάλλος γκαρντ που καλείται να σηκώσει το βαρύ φορτίο της σύγκρισης με τον Τόνι Πάρκερ. Πρώτα ο Ντιλικινά των Νικς κι εν συνεχεία το “χρυσό παιδί” της Βιλερμπάν, παρέα με τον συνομήλικό του, Κιλιάν Χέις. Πέρσι έκανε τα πρώτα μικρά αλλά σταθερά βήματά του στο Eurocup και νάτος φέτος στην Ευρωλίγκα. Σε ρόλο όχι απλώς ευδιάκριτο, αλλά καταλυτικό.
Σχεδόν 7,5 πόντοι κατά μέσο όρο, με εξαιρετικά ποσοστά (51% στο δίποντο, 37% στο τρίποντο), αλλά και τρεις ασίστ, σε κάτι παραπάνω από 17,5 λεπτά ανά παιχνίδι. Και το κυριότερο, με την μπάλα ουκ ολίγες φορές στα δικά του χέρια όταν εκείνη έκαιγε.
Στρατηγός του παρκέ, ετών 18 και μισό. Οποιοδήποτε ερώτημα τύπου “μπορεί ο Μαλεντόν να απειληθεί για τον τίτλο του καλύτερου νέου παίκτη της Ευρωλίγκας” προσκρούει αυτόματα πάνω στην ποιότητα του Γάλλου, σε συνδυασμό με το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί.
ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ
Αναμφίβολα, αυτό που έχει πετύχει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στο Τελ Αβίβ είναι μνημειώδες. Στην πιο απαιτητική Ευρωλίγκα όλων των εποχών και κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες λόγω των τραυματισμών, η Μακάμπι ανέκτησε πλήρως τα χαμένο της γόητρο.
Υπό άλλες συνθήκες, το όνομά του Μακεδόνα προπονητή θα είχε ήδη σκαλιστεί στη βάση του βραβείου για τον προπονητή της χρονιάς και θα περιμέναμε απλώς την τυπική αναγγελία. Ποιες είναι οι “άλλες συνθήκες”; Μα αυτός ο δαίμονας στο Κάουνας που ονομάζεται Σάρας Γιασικεβίτσιους, ο οποίος είναι έτοιμος να ανατρέψει, για τρίτη συνεχόμενη σεζόν, πλήρως τα δεδομένα.
Ναι, η Ζαλγκίρις δεν έχει “μικρό” μπάτζετ, αφού αγγίζει για πρώτη φορά τα 10εκ. ευρώ. Αυτή ωστόσο είναι μια υπεραπλουστευμένη ανάγνωση των δεδομένων. Τα προηγούμενα χρόνια το “καμάρι της Λιθουανίας” μας σύστησε σε επίπεδο Ευρωλίγκας δύο γκαρντ κλάσης (Πάνγκος και Γουώλτερς) κι έναν σούπερ σταρ (Ντέιβις). Ουδείς εκ των τριών συνεχίζει υπό τις οδηγίες του Σάρας. Το να βρει αυτόματα η λιθουανική ομάδα σχεδόν ισάξιο αντικαταστάτη ισοδυναμεί με το να κερδίσει… το ΛΟΤΤΟ, αφού δεν αρκούν τα χρήματα. Το Κάουνας ουδέποτε βρισκόταν (και δεν αναμένεται να συμπεριληφθεί, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον) στη λίστα με τους πιο δελεαστικούς προορισμούς της διοργάνωσης.
Επιπλέον, υπάρχει και η σκληρή πλευρά του “αφού δεν μπορώ να αγοράσω σταρ, θα τους φτιάξω με τα χεράκια μου”. Με το που το καταφέρεις, συνήθως εμφανίζεται ένα από τα γνωστά… κοράκια της Ευρωλίγκας, στρώνει μπροστά στα πόδια του δημιουργήματός σου ένα χαλί από χρυσάφι κι άντε πάλι από την αρχή.
Ωραία όλα αυτά, θα αναρωτηθεί κανείς, αλλά είναι αρκετά για να νικήσει στο φωτο-φίνις ο Σάρας τον Γ. Σφαιρόπουλο; Ευκαιρία λοιπόν να στήσουμε ένα γρήγορο παιχνίδι, βασισμένο στον συντελεστή ταλέντου και πείρας των ομάδων της Ευρωλίγκας:
- Η Ζαλγκίρις βρίσκεται (στην καλύτερη περίπτωση) στην ίδια βαθμίδα με την Άλμπα και την Μπάγερν στον συγκεκριμένο δείκτη, ωστόσο αγωνιστικά τους χωρίζει άβυσσος. Εννέα και οκτώ νίκες αντίστοιχα έχουν οι δύο γερμανικές ομάδες, 12 η λιθουανική, μόλις μία πίσω από την 8αδα.
- Η κάτοχος του Eurocup Βαλένθια είναι τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από την Ζαλγκίρις σε απόλυτο ταλέντο και παραστάσεις, αλλά έχει τον ίδιο αριθμό νικών.
- Η Αρμάνι θα υπερίσχυε στον συγκεκριμένο συντελεστή των Λιθουανών, ακόμα κι αν τους…. χάριζε έναν-δύο από τους πρωτοκλασάτους της. Έχει κι αυτή τις ίδιες νίκες.
Τι μας λέει όλο αυτό; Κάθε συζήτηση στη βάση “ποιος καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να κάνει την ομάδα του να αποδίδει σταθερά πάνω από τις δυνατότητές της σε επίπεδο Ευρωλίγκας” αρχίζει και τελειώνει στον Σάρας.