«Ασπρόμαυρο» Κύπελλο με μια νίκη, πολλές ήττες και … καμία έκπληξη

Μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες της Κυριακής διήρκησαν οι πανηγυρισμοί των ανθρώπων του Π.Α.Ο.Κ. για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, που ξεκίνησαν με τη λήξη του τελικού στο Πανθεσσαλικό Στάδιο και ολοκληρώθηκαν στον Λευκό Πύργο με την άφιξη της ομάδας και την παρουσία της στην κορυφή του με το τρόπαιο, παρουσία χιλιάδων φίλων της ομάδας. Νωρίτερα, ένα γκολ του Μπίσεσβαρ στο 24’ κι ένα του Ενρίκε στο 82’ για την ομάδα του Βλάνταν Ιβιτς έναντι ενός του Χριστοδουλόπουλου στο 27’ για την Α.Ε.Κ., έκριναν τη μεταξύ τους αναμέτρηση σ’ έναν αγώνα που αποφασίστηκε οριστικά πως θα γίνει παραμονή της αναμέτρησης, παρά τα πολλά ερωτηματικά που είχαν εγείρει διάφοροι θεσμικοί φορείς ως την καταλληλότητα αλλά και την ετοιμότητα του γηπέδου. Κι αυτό γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων η λύση του Ο.Α.Κ.Α – κατά κύριο λόγο – ήταν το πλέον σύνηθες, άσχετα αν αυτό κάλυπτε το δίκαιο του πράγματος για τις ομάδες που διεκδικούσαν το εκάστοτε τρόπαιο. Καμία πρόβλεψη, καμία μέριμνα για εναλλακτικές λύσεις, περιμένοντας την τελευταία στιγμή … Κι όταν αυτή ήρθε ελάχιστα πράγματα ήταν έτοιμα με συνέπεια την επιστράτευση της επιπολαιότητας που λίγο έλειψε να πληρώσουν με τις ζωές τους ένοχοι κι αθώοι.
 
Δεν είναι θέμα δικαιολογιών αλλά ώρα απολογισμού. Και για να ικανοποιηθεί και το λαϊκό έρισμα, το τέλος του αγώνα βρήκε την Α.Ε.Κ. να διαμαρτύρεται για το νικητήριο γκολ του Ενρίκε, ως εκτεθειμένου στο ξεκίνημα της φάσης και τον Π.Α.Ο.Κ. αντίστοιχα για μαρκάρισμα εντός περιοχής ένα λεπτό πριν πάνω στον Κρέσπο. Τις δυο ομάδες να θεωρούν ελεγχόμενους τους Αραούχο και Μάτος για το όριο ενεργειών τους σε αντιπάλους, αξιώνοντας ακόμη και την κόκκινη κάρτα γι’ αντικανονικά χτυπήματα. Και δεν τελειώνουν εδώ τα παράπονα, όσο θα βρίσκει ο ένας να λέει, τόσο θ’ αντιπαραθέτει ο άλλος, όχι μόνον στην προκειμένη περίπτωση αλλά γενικώς γενικά και ειδικώς ειδικά. Εδώ μέχρι και τα συνθήματα των οπαδών κάθε ομάδας περισσότερο επικεντρώνονται στην απαξίωση του οιοδήποτε αντιπάλου, παρά στη στήριξη της ομάδας τους πλέον. Μια γενικότερη ήττα όλων που έχουν μάθει να επενδύουν στο «κατηγορώ» του άλλου κι όχι στην αυτοκριτική. Κι από κοντά όποιος έχει συμφέροντα, τάσσεται ανάλογα, όχι απλώς, αλλά μανιωδώς αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο, για οποιαδήποτε συνέπεια, όπως τέτοια είναι το μίσος που «ποτίζεται» ο κόσμος ωθώντας τον ουσιαστικά σε «σκοτεινά» μονοπάτια.
 
Ενας κόσμος, που έχει μάθει να ξεσπά στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, που νιώθει πως το άδικο είναι σημαντικά περισσότερο από το δίκαιο, αλλά όχι σήμερα, όχι χτες, όχι πριν από μια εβδομάδα, όπως βολεύει αρκετούς να υποστηρίζουν, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Μια αίσθηση που έχει γεμίσει συσσωρευμένο μίσος και οργή στον καθέναν, που ανάλογα με τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις του, τη ζωή του την ίδια κι έχοντας πάντα στο μυαλό του πως σπάνια οι παραβατικές πράξεις στις κερκίδες ενός γηπέδου, στα πέριξ αυτού, στα … ραντεβού κι οπουδήποτε αλλού βρουν πρόσφορο έδαφος, τιμωρούνται ανάλογα κι ισότιμα, πλην ορισμένων «άτυχων» εξαιρέσεων, που καταλήγουν στη φυλακή. Νόμοι, νέοι νόμοι, κόντρα νόμοι και καμία εφαρμογή. Ενας λαός τελματωμένος, με μηδενική αντίδραση (σ.σ. στη συντριπτική του πλειοψηφία) στην πραγματική του ζωή για τα καίρια προβλήματα της καθημερινότητάς του, που ξεσπά εκεί που πιστεύει ότι έχει τα περιθώρια να το κάνει στο όνομα μιας ομάδας, μια ιδέας, μιας παρέας, ενός υπερφουσκωμένου «εγώ».
 
Δυστυχώς, ο θάνατος ενώνει αλλά η διάκριση σκοτώνει. Στο ενός λεπτού σιγής που κρατήθηκε πριν από την έναρξη του αγώνα για τον πρόσφατο χαμό του 24χρονο Κύπριου φίλαθλου του Π.Α.Ο.Κ., μετρημένες στα δάχτυλα ήταν οι … φωνές που προσπάθησαν ν’ ακυρώσουν αυτήν την ιερή – για κάθε τέτοια περίπτωση – στιγμή. Ωστόσο, μέρες και ώρες νωρίτερα, οι ίδιοι ενδιαφερόμενοι περίμεναν πώς και πώς θα μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Ποιος θ’ αποδειχτεί ότι είναι πιο … ας βάλει ο καθένας ότι επίθετο και χαρακτηρισμό θέλει. Αυτή είναι η … διάκριση που θέλει διακαώς ο κάθε ένας εξ αυτών. Κι αυτός μπορεί να θέλει οτιδήποτε. Υπάρχουν οι αρμόδιες αρχές όμως που είναι υποχρεωμένες απέναντι στον άνθρωπο να μην του επιτρέψουν να το κάνει πράξη. Δηλαδή, σε συνεργασία με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές να μη φτάσει η κατάσταση ως το απάνθρωπο σημείο που έφτασε – και – χτες, πριν από τον αγώνα με τις εικόνες που πλέον κάνουν το γύρο του κόσμου, με ανάλογες εικόνες προηγούμενων ετών, διαφορετικών αποχρώσεων κλπ. Γιατί έτσι, το ενός λεπτού σιγή μοιάζει ως υποκρισία όλων (μας).
 
Οταν σπέρνεις ανέμους επί σειρά ετών, πολλαπλάσια θα θερίζεις θύελες. Και θύελες που πολλές φορές θ’ αποδειχτούν ανεξέλεγκτες. Δεν είναι δικαιολογία για κάνεναν και για τίποτα. Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες εδώ και καιρό για κανέναν και για τίποτα. Εκτός κι αν …. το να στρέφεται ο απλός άνθρωπος εναντίον του άλλου και να αλληλοεξοντώνονται εξυπηρετεί κάποιους. Πάντως σίγουρα αυτοί δεν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι και πολύ περισσότερο αυτοί που βρίσκονται μεν στις ίδιες κερκίδες μ’ αυτούς αλλά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με όλα αυτά. Το να πάρει κάποιος θέση «δικαστή» και να καταδικάσει όλα τ’ αποτρόπαια γεγονότα δε συνιστά κατόρθωμα. Κατόρθωμα θα είναι να βρει το γιατί συμβαίνουν και γιατί δεν κάνει κάποιος κάτι για να πάψουν να επαναλαμβάνονται.
 
Κι αντί ο καθένας ν’ αναλάβει τις ευθύνες του και να μεριμνήσει για τα του οίκου του, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει τον απέναντι, όχι για να τον συνετίσει αλλά για να τον απαξιώσει αποτινάζοντας από πάνω του κάθε υποψία ευθύνης. Αντ’ αυτού η άτυπη υπόσχεση για μεγαλύτερη-α αντίποινα την επόμενη φορά. Καμία ελπίδα …. Η Πολιτεία, οι Αρχές, οι ομάδες, ο κόσμος, τα Μ.Μ.Ε., όλοι έχουν τις σημαντικότατες ευθύνες τους για τη διαχρονική εικόνα της αποσύνθεσης, μα σε όλους υπάρχει ο ίδιος, κοινός παρονομαστής και λέγεται «συμφέρον». Οταν λοιπόν, το κοινό συμφέρον μπει πιο πάνω από το προσωπικό κι αυτό γίνει νοοτροπία, ίσως αποτελέσει μια στέρεη βάση για ουσιαστική αλλαγή. Ως τότε, ο Θεός να βάλει το χέρι του …. Καμία έκπληξη για όλες αυτές τις … ήττες, όχι αγωνιστικές αλλά προσωπικές επί της ουσίας. Ναι … «θεωρία», θα πει κάποιος και πολύ σωστά, αλλά τις πράξεις τις βλέπουν όλοι στην καθημερινότητά τους και στα γήπεδα στις πλέον ακραίες  τους μορφές. Δεν υπάρχει προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Το θέμα μας είναι το χτες. Ωστόσο το χτες ήταν ένας κρίκος μια αλυσίδας που τραβάει πολλά χρόνια πίσω κι απλά διαιωνίζεται.
 
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο εκάστοτε … νικητής δεν ασχολείται ή ξεχνά γοργά, ειδικά αν αισθάνεται στερημένος. Κι ο Π.Α.Ο.Κ. άλλες φορές λόγω δικών του προβλημάτων κι άλλες ελέω προβλημάτων άλλων, είχε δέκα τέσσερα χρόνια να πανηγυρίσει τίτλο. Στην πρώτη «γεμάτη» σεζόν του Βλάνταν Ιβιτς, το κατάφερε, ζει τη στιγμή του και πάνω στο υγιές κομμάτι της θα πρέπει να οικοδομήσει τη συνέχεια. Αυτό όμως που οφείλει ως ομάδα είναι να συγκεντρωθεί στο πώς μπορεί να γίνει – ακόμη – καλύτερη και πώς θα εξαλείψει κάθε υποψία αμφισβήτησης της ανωτερότητάς της εντός αγωνιστικών γραμμών. Οφείλει να μαθαίνει από τα παθήματά της και να πορευθεί βάσει αυτών. Κανείς δε γνωρίζει ποιά θα είναι η συνέχεια από εδώ και στο εξής. Το σίγουρο όμως είναι πως δε θα είναι εύκολη, σε όλα τα επίπεδα και γι’ αυτό οφείλει να είναι πανέτοιμη ν’ ανταπεξέλθει. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους ….