Ισως για κάποιους η διαφορά με τους προπορευόμενους να μην απασχολεί έχοντας το νου τους μόνο σ αυτούς που ακολουθούν. Αν αυτή είναι η νοοτροπία είναι εντελώς λάθος. Επειδή και οι υπόλοιπες ομάδες που διαγωνίζονται για τις τρεις θέσεις – πλην της μιας που λογικά θα καταλάβει μια εκ των δυο πρωτοπόρων της βαθμολογίας τη δεδομένη χρονική στιγμή – δε βρίσκονται σε καλή κατάσταση δε σημαίνει πως ο «Δικέφαλος» νομιμοποιείται να έχει τόσο σημαντικές βαθμολογικές απώλειες και πολύ περισσότερο τόσο κακές εμφανίσεις, με εξαίρεση αυτές του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και της αναμέτρησης που ακολούθησε με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, αν κι εκεί το πουγκί των βαθμών έμεινε άδειο. Οι τραυματισμοί σαφώς και είναι μια δικαιολογία αλλά δεν είναι… σεντόνι για να καλύψει τα πάντα. Μέσα σε διάστημα σχεδόν έξι ημερών ειπώθηκε κατά κόρον πως ο ΠΑΟΚ είχε το ρόλο του φαβορί στα δυο ματς με Παναθηναϊκό και Πανιώνιο.
Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ποια η σημασίας της επισήμανσης; Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, όπως ο Σαβίνι χτες μετά τον αγώνα, δηλώνουν πως έχουν πρόβλημα απέναντι σε θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες. Η αλήθεια είναι πως έχουν πρόβλημα όταν η εξέλιξη του αγώνα δεν επιβεβαιώνει το συγκεκριμένο ρόλο. Τότε ξεκινάει το άγχος, η ανησυχία και σε συνδυασμό είτε με την ικανότητα κάποιου αντιπάλου ή την ατυχία το λάθος δεν αργεί να γίνει και να προκύψει η ζημία. Λάθη βέβαια κάνουν και οι αντίπαλοι, μόνο που σπανίζουν οι φορές κατά τις οποίες ο ΠΑΟΚ τα εκμεταλλεύεται. Το ίδιο συνέβη και με τους «κυανέρυθρους».
Το Σάββατο το βασικό πρόβλημα για την ομάδα του Μάκη Χάβου ήταν η μεσαία γραμμή. Ο Πανιώνιος ήξερε τι ήθελε και πως για να το πάρει έπρεπε να αποσυντονίσει τον ιθύνοντα νου του «Δικεφάλου», τον Πάμπλο Γκαρσία. Είναι άξιον απορίας τι έλεγε ο Σάμαρης στον Ουρουγουανό από το ξεκίνημα του αγώνα φτάνοντάς τον σε κατάσταση που είδαν όλοι όσοι παρακολούθησαν τον αγώνα. Τη σκυτάλη πήρε λίγο μετά ο Ριέρα, με σκληρό μαρκάρισμα κι αμέσως μετά με συμπεριφορές που δε μας είχε συνηθίσει, ούτε στη Νέα Σμύρνη αλλά ούτε και στην Κομοτηνή.
Ωστόσο, δεν πήρε σχεδόν τίποτα κι από τους υπόλοιπους του κέντρου. Υπερπολύτιμη η προσφορά του Τσουκαλά ανασταλτικά, όχι όμως και οργανωτικά, ο περυσινός Ιβιτς λείπει πάρα πολύ από τον ΠΑΟΚ, ο Βιεϊρίνια ήταν θετικός στο πρώτο μέρος αλλά όχι κάτι σπουδαίο κι ο Λίνο, πλην της εκτέλεσης του φάουλ στο ξεκίνημα του αγώνα όπου ένας κακός υπολογισμός του Αθανασιάδη μας στέρησε τη δυνατότητα να δούμε άλλο παιχνίδι, πρόσθεσε μια ακόμη ανούσια παρουσία σε μια σειρά ανάλογων πρόσφατων στο κοντινό παρελθόν. Για τον Ελ Ζαρ, δε νομίζω πως ένα σουτ μπορεί να ισοσκελίσει δυο λάθη σε κοντρόλ και μια – ακόμη – εν γένει αναιμική εμφάνιση. Η ομάδα δεν μπορούσε ν αναπτυχθεί ορθολογικά. Η μπάλα ήταν στα πόδια του Τσιρίλο ή του Μαλεζά ή του Σαβίνι, γινόταν μια πάσα κι αμέσως μετά… λάθος. Κάτι που ταλαιπωρεί και σε περιπτώσεις επαναφοράς στο πλάγιο. Η συνήθης κατάληξη είναι η απώλεια της κατοχής. Καμία πρωτοβουλία, καμία κίνηση στον κενό χώρο, ακόμη κι όταν κάτι τέτοιο ήταν απολύτως απαραίτητο.
Εμειναν τέσσερις μέρες μέχρι την πρώτη δοκιμασία στο «Europa League», στιγμή κατά την οποία τα δεδομένα γίνονται πιο συγκεκριμένα. Είναι εύηχο και δημιουργεί ωραία συναισθήματα η φράση πως «ο ΠΑΟΚ είναι η μόνη ομάδα που συνεχίζει και στις τρεις διοργανώσεις που ξεκίνησε τη σεζόν» αλλά η ουσία είναι το τί κάνει σ αυτές. Ναι, είναι στην τρίτη θέση της βαθμολογίας όμως ένα βαθμό πίσω του είναι η ΑΕΚ και τρεις ο Ολυμπιακός Βόλου κι ο Εργοτέλης. «Υπάρχει η δικλείδα ασφαλείας των πλέι οφ», είναι η εύκολη απάντηση. Μια πολυτέλεια που δεν έχει στην Ευρώπη, εκεί όπου δεν παρουσιάζεται ως φαβορί κόντρα στο μυστήριο μεγαθήριο της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Μυστήριο ως προς την έλλειψη σαφέστατου αγωνιστικού δείγματος αφού οι Ρώσοι δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη τις επίσημες αγωνιστικές τους υποχρεώσεις εντός των συνόρων τους.
Εντούτοις, στον ΠΑΟΚ ταιριάζουν περισσότερο τα δύσκολα. Υπό ανάλογες συνθήκες έχει κερδίσει τα πιο λαμπρά αγωνιστικά του παράσημα. Σε διαφορετική περίπτωση προοπτική διάκρισης δίνει και η ημιτελική φάση του Κυπέλλου, όμως αυτή καθυστερεί, τα περιθώρια υπομονής – κι όχι μόνο – στενεύουν επικίνδυνα κι από εβδομάδα σε εβδομάδα, ανάλογα με το αν η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα ή φεύγει λίγο εκτός οι ήρωες γίνονται απολωλώς πρόβατα και το αντίστροφο. Χρειάζεται ηρεμία, συγκέντρωση, αποφασιστικότητα μα πάνω απ όλα ρεαλισμός.