Επίθεση δεκάδων αφηνιασμένων οπαδών εναντίων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι μάταια προσπαθούσαν να προφυλαχθούν. Παράγοντες να βρίζονται μπροστά και πίσω απ τις κάμερες. Εισβολή και σουλατσάρισμα ημίγυμνων οπαδών στον αγωνιστικό χώρο, οποιαδήποτε στιγμή ήθελε ο καθένας. Αυτό ήταν το μενού του τελικού μεταξύ της ΑΕΚ και του Ατρόμητου. Ξέχασα κάτι; Α, ναι. Η Ένωση στέφθηκε πανάξια κυπελλούχος Ελλάδας για το 2011, με τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή, Νίκο Λυμπερόπουλο να σηκώνει κούπα για πρώτη φορά στην καριέρα του. Εκεί μας κατάντησαν. Να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τους μοναδικούς πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, τους ποδοσφαιριστές και να αναδεικνύουμε τη δράση χιλίων, ή το πολύ χιλίων πεντακοσίων ανεγκέφαλων.
Είτε αρέσει, είτε όχι, έτσι έγιναν τα πράγματα το βράδυ του Σαββάτου στο Ολυμπιακό στάδιο. Οι λίγοι κατάφεραν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες και να στερήσουν τόσο από τους ποδοσφαιριστές, όσο και απ τους υπόλοιπους (περίπου) 39 χιλιάδες φιλάθλους της ΑΕΚ, τη δυνατότητα να γιορτάσουν με την ψυχή τους τη σπουδαία αυτή επιτυχία. Και μόνο η αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας των φίλων του δικεφάλου με το σφύριγμα της λήξης (θέλοντας και μη), αντικατοπτρίζει πλήρως την κατάσταση. Σχεδόν 39 χιλιάδες άνθρωποι, με κιτρινόμαυρα κασκόλ, αντί να πανηγυρίζουν για την επιστροφή της ομάδας τους στους τίτλους, κοιτούσαν «αποσβολωμένοι» κάποιους, οι οποίοι θέλουν να λέγονται οπαδοί, να διαλύουν τη φιέστα της Ένωσης. Η μακρόσυρτη κραυγή αποδοκιμασίας που έβγαλαν όλοι οι υπόλοιποι φίλαθλοι αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Αγωνιστικά, ο τελικός μόνο δάφνες ποιότητας δε διεκδικεί. Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ έμοιαζαν να είναι τόσο αγχωμένοι, όσο ποτέ, λες και έπαιζαν με πιστόλι στον κρόταφο. Ήταν όμως ανώτεροι από τους αντιπάλους τους στον αγωνιστικό χώρο και δίκαια κατέκτησαν το τρόπαιο, παρά το γεγονός ότι προηγήθηκαν με το γκολ – οφσάϊντ του Λυμπερόπουλου. Ο Ατρόμητος πάντως δεν κλείστηκε και προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο. Αν εξαιρέσουμε όμως μια φάση που δημιούργησε στο β ημίχρονο, η ΑΕΚ ήταν η ομάδα με την σημαντικότερη ευκαιρία (δοκάρι Δέλλα) και φυσικά τα δύο υπέροχα σε δημιουργία γκολ των Μπαχά (κι όμως συνέβη κι αυτό) και Παντελή Καφέ. Ο αρχηγός του δικεφάλου, από τη στιγμή που πέρασε στο ματς, άλλαξε προς το καλύτερο την εικόνα του παιχνιδιού της Ένωσης. Με μια λέξη εκπληκτικός, αφού συμμετείχε σε όλες τις επιθετικές δραστηριότητες της ομάδας του. Ο Κώστας Μανωλάς όσο περνούσε η ώρα έμοιαζε ανίκητος. Το ίδιο και ο Γεωργέας. Ο Νίκος Καράμπελας βγήκε νικητής από τις περισσότερες «μάχες» που έδωσε, ο Πάπα Μπούμπα Ντιόπ ήταν ο απόλυτος άρχοντας στη μεσαία γραμμή, ενώ ο μεγάλος πρωταγωνιστής και MVP της αναμέτρησης, Νίκος Λυμπερόπουλος, έμοιαζε υπερβολικά αγχωμένος.
Εννοείται ότι η ΑΕΚ στέφθηκε δίκαια κυπελλούχος, αλλά ο κόσμος της δεν το χάρηκε όπως πραγματικά θα ήθελε, αφού και πάλι κάποιοι με τις πράξεις τους δε σεβάστηκαν κανέναν και τίποτα. Ούτε καν έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή και άνθρωπο, τον Λυμπερόπουλο, ο οποίος άξιζε να ζήσει διαφορετικά τη σημαντική αυτή τη στιγμή της καριέρας του.