Οι παίκτες του Τσιώλη (αν και θα το ήθελαν) δεν βρήκαν ευκαιρία εξιλέωσης, υπέμειναν και υπομένουν τη μουρμούρα που δημιούργησε αυτό το ματς και περιμένουν να ξαναπαίξουν ποδόσφαιρο στις 2 του Οκτώβρη. Για να ξανασταματήσουν αμέσως μετά, λόγω των υποχρεώσεων της εθνικής.
Ετσι όμως δεν γίνεται να χτιστεί μια ομάδα. Αυτό το σταμάτα-ξεκίνα κουράζει, αποσυντονίζει και εκνευρίζει…
Προσέξτε: Σε διάστημα 21 ημερών, ο Αρης θα έχει δώσει μόλις δύο επίσημα παιχνίδια και τρία σε 35 ημέρες (!) αν συνυπολογίσει κανείς και τη διακοπή που θα ακολουθήσει την 5η αγωνιστική. Πρόκειται για αγωνιστική απραξία που σκοτώνει και δεν ευνοεί ομάδες όπως οι κίτρινοι οι οποίοι ψάχνουν ακόμη την ταυτότητά τους, εντός των γραμμών.
Τα φιλικά (ειδικά έτσι όπως τα αντιμετωπίζουν οι ποδοσφαιριστές του Αρη) είναι παρηγοριά στον άρρωστο. «Τζάμπα κουραζόμαστε», όπως είπε κι ο Τσιώλης, όμως δεν γίνεται διαφορετικά. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εντάσσονται και τα δύο ματς με τη Λάρισα. Τουλάχιστον ο αντίπαλος προσφέρεται για συμπεράσματα…
Υπ΄ αυτές τις συνθήκες το έργο του προπονητή του Αρη είναι δύσκολο. Διότι καλείται υπό καθεστώς αγωνιστικής απραξίας να φτιάξει σύνολο με ρυθμό, όπως άλλωστε απαιτούν οι ανάγκες του πρωταθλήματος. Δεν λέμε πως εκεί οφείλεται η αποτυχία των δύο πρώτων αγώνων, όμως αξίζει κανείς να έχει στο μυαλό του και αυτό το δεδομένο.
Υ.Γ: Ο Μιχάλης Σηφάκης έχει κάθε δικαίωμα να κοιτάξει την υγεία του και να καθορίσει αυτός το που και ποιος θα τον εγχειρήσει. Όμως ένα τηλέφωνο στον γιατρό της ομάδας θα μπορούσε να το κάνει. Γι αυτό και το παράπονο του Βαγγέλη Πανταζή είναι δικαιολογημένο.
Υ.Γ 2: Ζωή να ΄χουν, 32 νοματέοι προπονούνται στο Ρύσιο. Και τρεις οι «Βολιώτες» που είναι στο δρόμο, 35! Μήπως είναι παραπάνω απ΄ το κανονικό;