Εχουμε πει λίγο πολλοί όλοι πολλά και καλά για τον Μίκαελ Σκίμπε και το ξεκίνημα του στον πάγκο της Εθνικής. Ο Σκίμπε δεν είναι Γερμανός στα χαρτιά, αλλά κανονικός Γερμανός: είναι μεθοδικός, ακριβοδίκαιος, του αρέσει η πειθαρχία και δεν συγχωρεί κανένα. Δεν προσπάθησε ν αλλάξει γνώμη στο Χολέμπας παρόλο που μιλάνε την ίδια γλώσσα – τον άφησε να φύγει. Δεν ανοίγει εύκολα την πόρτα σε παίκτες της Εθνικής – σε αυτό θυμίζει το Ρεχάγκελ. Δεν παίζει προβλέψιμο και βαρετό ποδόσφαιρο: οι νίκες με την Κύπρο και την Εσθονία, αλλά και κάποιες προηγούμενες σε δύσκολα φιλικά (με Αυστραλία, Ολλανδία κτλ) ήρθαν σε παιγνίδια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους – η Εθνική μας παίζει για να κερδίσει κι όχι για να κερδίσει με 1-0 λες κι άλλο σκόρ νίκης δεν υπάρχει στον πλανήτη.
Αλλά ο Γερμανός, που πολλά καλά κάνει μέχρι στιγμής, έκανε κι ένα λάθος: άργησε πολύ να καλέσει τον Μανώλη το Σιώπη, δεν τον είχε για να τον δοκιμάσει στο φιλικό ματς με τη Λευκορωσία την περασμένη Τετάρτη και δεν θα τον έχει στο γήπεδο και με τους Βόσνιους σε ένα ματς που κυρίως έχει ανάγκη από παίκτες που τρέχουν. Ο Σιώπης το κάνει αυτό στην Ελλάδα πιο πολύ και καλύτερα από τον καθένα.
Η Βοσνία είναι περίπου η ίδια ομάδα που η Εθνική μας αντιμετώπισε στα προκριματικά του μουντιάλ της Βραζιλίας. Τότε δεν την είχε κερδίσει σε κανένα από τα δυο ματς κι αυτά τα ματς ήταν η μαύρη τρύπα της κατά τα άλλα σπουδαίας στο επίπεδο των αποτελεσμάτων εποχής του Σάντος. Ο Σάντος είχε επιχειρήσει να κάνει τότε δυο κλειστά ματς: στην Αθήνα αυτό είχε γίνει πολύ καλά – το τελικό 0-0 μάλλον ήταν άδικο για την Εθνική μας που είχε δυο δοκάρια και μια τεράστια χαμένη ευκαιρία με το Σαλπιγγίδη – όλα αυτά ενώ είχε αφήσει τη μπάλα στους Βόσνιους και έψαχνε αντεπιθέσεις.
Πήγε να κάνει το ίδιο κόλπο και στο δεύτερο ματς: εκτός έδρας η άμυνα είναι πιο εύκολη κι επιπλέον έμοιαζε αδύνατο η Εθνική μας να δεχτεί πιο πολλά από ένα γκολ. Όμως ο Σάντος είχε τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει τον τραυματία Αβρααμ Παπαδόπουλο πάνω στον Ντζέκο και η Εθνική μας δέχτηκε τρία γκολ σε μια ώρα – ήταν η μοναδική της ήττα σε προκριματικά σε τρία χρόνια και ταυτόχρονα η απόδειξη πως δεν αρκεί απλά να διαλέγεις μια τακτική αν δεν έχεις και παίκτες να τη φέρουν σε πέρας. Επειδή μας αρέσει να συγκρίνουμε τον Σκίμπε με τον Ρεχάγκελ πιο πολύ από ότι με το Σάντος, θέλω να θυμίσω και τι είχε γίνει όταν η Εθνική του Ρεχάγκελ έπαιξε με την Βοσνία στα προκριματικά του Euro του 2008. Στο παιγνίδι που η Εθνική μας έδωσε με τη Βοσνία εκτός έδρας κέρδισε με 4-0, χωρίς να είναι καθολικά ανώτερη.
Διαιτητής ήταν ένας παλιόφιλος, ο Ρώσσος Μπασκάκοφ, μόνιμος θαμώνας των ελληνικών νησιών το καλοκαίρι. Μέσα σε ένα γήπεδο κόλαση με τους οπαδούς των γηπεδούχων να ανεμίζουν τούρκικες σημαίες, ο Ρώσος μας έδωσε ένα πέναλτι ιστορικό! Οι Βόσνιοι, που έπαιζαν όλοι στην επίθεση, έμειναν και με δέκα μετά την αποβολή του σέντερ μπακ Πάπατς, και αφού αρχικά πίεσαν στο τέλος κατέρρευσαν: δέχτηκαν τρία γκολ στο τελευταία οκτώ λεπτά από τον Πάτσατζόγλου, το Σαμαρά και τον Κατσουράνη. Στη ρεβάνς στο ΟΑΚΑ ήταν πιο προσεκτικοί αλλά και πάλι είχαν προδοθεί από την άμυνα τους.
Τους έβαλε ένα γκολ νωρίς ο Χαριστέας που πήρε τρία ριμπάουντ στην ίδια φάση (!) κι όταν ισοφάρισαν τους χτύπησαν αμέσως ο Γκέκας και ο Λύμπε πριν μειώσει ο Ιμπίσεβιτς: το τελικό 3-2 δεν ήταν αποτέλεσμα που επι Ρεχάγκελ προέκυπτε συχνά – ήταν κυρίως η δική τους απειρία ο λόγος που προέκυψε.
Τώρα είναι όλοι τους έμπειροι αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν αδυναμίες. Η βαριά τους ήττα από το Βέλγιο έδειξε όλες τις αδυναμίες της: το ότι η Βοσνία παίζει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς δεν την κάνει αμυντικά απροσπέλαστη. Εφτανε ένα αυτογκόλ του γερο Σπάχιτς για να χάσουν οι πίσω τ’ αυγά και τα καλάθια. Οι αμυντικοί τους είναι αργοί κι αν πιεστούν κάνουν το λάθος, αν υπάρξει πολύ πρέσινγκ πάνω στον Πιάνιτς αυτός μπορεί να χαθεί από το ματς και χωρίς τις εμπνεύσεις του η μπάλα στους κυνηγούς δεν φτάνει ποτέ. Ο Ντζέκο κι ο Ιμπίσεβιτς δεν έχουν πλέον τρεξίματα: είναι απλά έμπειροι εκτελεστές. Και η ομάδα δεν έχει κλασσικό κόφτη: όποιος παίζει δίπλα στον Πιάνιτς αγκομαχεί τρέχοντας για αυτόν.
Η Εθνική μας για να έχει τύχη πρέπει να τρέξει. Ένας μέσος παραπάνω απόψε δεν θα ήταν κακή ιδέα: το να γίνει το σύνηθες 4-2-3-1 κάτι σαν 4-3-2-1 με το Μάνταλο και τον Φορτούνη πίσω από το Μήτρογλου δεν είναι κακή ιδέα. Αν παίξουν με τον Ιμπίσεβιτς δίπλα στον Ντζέκο δεν είναι κακό και το 3-5-2 με Τζαβέλα, Παπασταθόπουλο, Παπαδόπουλο στα μετόπισθεν. Αλλά η δουλειά η πολλή πρέπει να γίνει στο κέντρο κι εκεί, ως επιλογές, υπάρχουν ο Μανιάτης που πονάει, ο Σάμαρης που γύρισε από τραυματισμό πρόσφατα, ο Σταφυλλίδης που μέσος δεν είναι και ο Τζιόλης που στον ΠΑΟΚ δεν παίζει. Και δυστυχώς ο Μανώλης ο Σιώπης δεν αναμένεται να πάρει το βάπτισμα του πυρρός. Απόψε θα ήταν ο Mvp του ματς.