Είναι σίγουρο ότι έχει βάλει το χεράκι του ο διεθνής τύπος και η πολεμική εναντίον των «αχαΐρευτων» και «τεμπέληδων» Ελλήνων που ζουν με τα δανεικά του υπόλοιπου κόσμου, όμως οι ίδιοι οι Έλληνες βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας.
Δεν επιχειρούμε να προχωρήσουμε σε αναλύσεις για το τι έφταιξε, ή σε εκτιμήσεις για τα μελλούμενα. Θέλουμε απλά να μοιραστούμε μαζί σας δύο γεγονότα που μας κάνουν να νοιώθουμε «δυστυχείς ως Έλληνες» παραφράζοντας και χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν τον τίτλο του συγκλονιστικού συγγράμματος του Νίκου Δήμου «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας».
Οι Έλληνες πλέον πασχίζουν (έχουν την υποχρέωση να το κάνουν) να διατηρήσουν στη συνείδηση όλων ότι παραμένουν στη γειτονιά της Ευρώπης όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά – όταν ο μέσος Ευρωπαίος μας θεωρεί τριτοκοσμικούς.
Παρασκευή, 6 Αυγούστου, ʼμστερνταμ
Μαζί με το συνάδελφο Νίκο Γαβαλά βρισκόμαστε στην «Amsterdam Arena», το γήπεδο του ʼγιαξ. Στο parking δίπλα μας βρίσκεται μια οικογένεια, Ολλανδών όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, η οποία όταν πληροφορείται ότι είμαστε Έλληνες μας ρωτά για την κατάσταση στην πατρίδα μας. Μας εκμυστηρεύεται ότι η επιθυμία της να επισκεφθεί την Ελλάδα προσκρούει στα βράχια της εικόνας που έχει για την χώρα του Ξένιου Δία. «Υπάρχουν μέσα μαζικής μεταφοράς» μας ρωτούν. «Τρένα, λεωφορεία
»; «Φαγητό υπάρχει στα εστιατόρια»;
Όταν αντιλαμβάνονται το σοκ που μας προκάλεσαν οι συγκεκριμένες ερωτήσεις μας εξηγούν ότι η συγκεκριμένη άποψη είναι προϊόν της «πληροφόρησης» που έχουν από τις εφημερίδες και το διαδίκτυο. Μάλιστα σε αποστροφή του λόγου τους την αποκάλεσαν «capital of riots» (πρωτεύουσα των ταραχών). Προφανώς δανείστηκαν τίτλο εφημερίδας…
Σάββατο, 7 Αυγούστου, Τίλμπουργκ
Ο φιλικός αγώνας του Ολυμπιακού με τη Βίλεμ στο Τίλμπουργκ έχει τελειώσει. Η αποστολή της ελληνικής ομάδας έχει αποχωρήσει και ο Νίκος Γαβαλάς στην αίθουσα τύπου κάνει τα τελευταία «μερεμέτια» στο ρεπορτάζ. Λίγα λεπτά αργότερα τον παρακολουθώ να συνομιλεί με το Ντόνι ντε Γκρόοτ, τον 33χρονο επιθετικό της ολλανδικής ομάδας. Ο ντε Γκρόοτ απομακρύνεται και ο συνάδελφος χαμογελώντας με ενημερώνει ότι σπεύδει να του εξασφαλίσει ένα λάβαρο της ομάδας για τη συλλογή του. Ο Νίκος τον είχε ρωτήσει που μπορεί να αγοράσει ένα κι εκείνος έσπευσε να του το εξασφαλίσει!!! Ο ντε Γκρόοτ επιστρέφει απογοητευμένος καθότι δεν τα είχε καταφέρει. Κρατά στο χέρι του μια φανέλα της Βίλεμ και ζητά συγγνώμη στο Νίκο που δεν κατάφερε να βρει λάβαρο για τη συλλογή του!!! Ο Νίκος γουρλώνει τα μάτια του, το ίδιο κάνω κι εγώ. Του ζητάμε να φωτογραφηθούμε μαζί του και τον ευχαριστούμε.
Εκείνος μας αποκαλύπτει ότι έχει 3 προτάσεις από ελληνικούς συλλόγους, επιθυμεί διακαώς να συνεχίσει την καριέρα του στην Ελλάδα, αλλά διστάζει λόγω της κατάστασης που επικρατεί. «Έχω μια κόρη 4 χρόνων και φοβάμαι», μας είπε ο ντε Γκρόοτ «παρότι θα ήταν υπέροχα για εκείνη ο ήλιος και η θάλασσα σας»…
Και στις δύο περιπτώσεις ως Έλληνες νοιώσαμε απογοητευμένοι για την καλλιεργούμενη εικόνα της πατρίδας μας και υποχρεωμένοι να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να την αλλάξουμε. Ας γίνει ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί και που μπορεί πρεσβευτής της Ελλάδας.
Ελπίζουμε να δούμε σύντομα στα μέρη μας το Ντόνι ντε Γκρόοτ μετά την ολιγόλεπτη κουβέντα για τη χώρα μας. Η οικογένεια από το ʼμστερνταμ δε θα μάθουμε ποτέ αν έκανε πράξη την επιθυμία της να επισκεφθεί την Ελλάδα τώρα που πληροφορήθηκε ότι οι συγκοινωνίες λειτουργούν (έστω με καθυστέρηση την οποία το παραδεχόμαστε ότι αποκρύψαμε), φαγητό και νερό υπάρχει, ενώ ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει πάνω από τη χώρα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Περικλή.
Αυτή τη χώρα, η οποία αποκόπτεται και περιθωριοποιείται τον τελευταίο καιρό, ενώ βρισκόταν στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πρώτοι και πάνω από όλους εμείς έχουμε την ευθύνη για ότι συντελείται, για την εικόνα που εκπέμπουμε.
Το έγραψε με απόλυτη ακρίβεια και διαχρονική αξία πριν από 38 χρόνια ο Νίκος Δήμου στη «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας».
«Ποτέ οι νεοέλληνες δεν μπόρεσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πάντα έφταιγε κάποιος τρίτος: ο αγγλικός δάκτυλος, η Ιντέλλιντζενς Σέρβις, το ΝΑΤΟ, η ΣΙΑ»…