Όμως, το ότι δεν έχασε, σε μια έδρα που οι περισσότεροι χάνουν, κάτι δείχνει και κυρίως κάπως λειτουργεί στην ψυχοσύνθεση αυτών των παιδιών που αποδεικνύουν στους εαυτούς τους πως μπορούν.
Οι κίτρινοι, για μία ακόμη φορά, έβγαλαν πάθος, δίψα για επιβίωση, εγωϊσμό. Χαρακτηριστικά με τα οποία προσπάθησαν να υπερκαλύψουν το ξεκάθαρο μειονέκτημά τους, σε σχέση με τον αντίπαλο. Ο Παναιτωλικός, έδειξε πως ήταν καλύτερη ομάδα και ειδικά στο τελευταίο ημίωρο του αγώνα, έκανε την άμυνα του Αρη να περάσει δύσκολες στιγμές. Όμως, λίγο η μαχητικότητα, λίγο η βροχή, λίγο η λάσπη, λίγο η τύχη, επέτρεψε στους Θεσσαλονικείς να φύγουν με το μηδέν.
Ο Σούλης, πήγε και πάλι σε «σαρωτικές αλλαγές». Το πείραμα με τον Πουλίδο μάλλον πέτυχε, καθώς υπήρχε ένας παίκτης, μεταξύ άμυνας και μεσαίας γραμμής που ήλεγχε με ηρεμία την κυκλοφορία της μπάλας, μένοντας παράλληλα μακριά από την ευαίσθητη περιοχή των στόπερς, όπου είναι «λαθέρ»! Απεδείχθη σοφή, τελικά, η επιλογή του προπονητή να τον διατηρήσει εκεί, ακόμη και μετά την αποχώρηση του Μπουγαϊδη.
Γιαννίτσης, Μανιάς και Παπαδόπουλος ήταν οι κορυφαίοι του Αρη σε αυτό το ματς, όπως και ο Διούδης, ο οποίος όποτε χρειάστηκε φώναξε «παρών». Στον αντίποδα, υστέρησε ο Μπακασέτας που ήταν εκτός ρυθμού, όμως ουδείς μπορεί να κατηγορήσει ένα παιδί που έχει προσφέρει τόσα πολλά, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Οι υπερβολικές προσδοκίες που δημιούργησε σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του, τον λύγισαν στις λάσπες του Αγρινίου.
Ο Βανγκέλι έχασε μάχες, δείγμα της επί μακρόν απραξίας του, ο Κύργιας δεν μπορεί να κριθεί εκεί που έπαιξε (και αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να ξανασκεφτεί ο Σούλης), την ώρα που υπήρχαν διαθέσιμα μπακ στον πάγκο, ο Τσουμάνης έτρεξε πολύ, ενώ ο Τσιάρας ήταν φιλότιμος.
Με καλή ψυχολογία, λοιπόν, πίστη και δύναμη ο Αρης μπαίνει τώρα στα δύο ματς που θα κρίνουν πολλά. Δευτέρα 10/2, κόντρα σε Πανιώνιο και Κυριακή 16/2, απέναντι σε Βέροια, είναι οι αγώνες που βγάζουν πόρισμα παραμονής.