Χθες βράδυ στο Μαρούσι αποθεώθηκε η ειλικρίνεια, η τελειομανία, η ποιότητα, η ευρηματικότητα, η υπεροχή του νικητή, η μεγαλοψυχία του ηττημένου, η φινέτσα του πρωταθλητή, ο εγωϊσμός του ανθρώπου που φτιάχνει ομάδες που αρνούνται να χάσουν. Αποθεώθηκε από το κοινό που ο ίδιος, παρέα με την οικογένεια Γιαννακόπουλου, έφτιαξε. Το κοινό που εκπαίδευσε να αγαπάει το καλό μπάσκετ το ίδιο με τις νίκες, το κοινό που δασκάλεψε να αποδέχεται την αποτυχία ως προοίμιο της επιτυχίας.
«Ομπράντοβιτς, πορομ πορομ».
Σεισμός 6 ρίχτερ.
Ο Σέρβος κρατήθηκε με το ζόρι, χαμογέλασε από αμηχανία και ευγνωμοσύνη μαζί, βούρκωσε όταν είδε τον Θανάση Γιαννακόπουλο να δακρύζει σαν μωρό παιδί. Μίλησε ελληνικά, για δώρο στον κόσμο που συνόδευσε τα 13 πιο όμορφα χρόνια της ζωής του.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν ο γνωστός κέρβερος. Στους παίκτες του, στους διαιτητές.
4ο δεκάλεπτο, αμέσως μετά μια μπούκα του Ούκιτς, έχει πάρει το μελιτζανί χρώμα και ψέλνει τον διαιτητή με τόνο που στα πέντε δευτερόλεπτα χρήζει τεχνικής ποινής. Τον ψέλνει για είκοσι. Ο διαιτητής προσπαθεί να του εξηγήσει. Στο τέλος, ο Ζέλικο τον διώχνει. Προσοχή. Ο Ζέλικο διώχνει τον διαιτητή. Όχι το αντίθετο.
Ο γκριζοφορεμένος απομακρύνεται, σαν μαλωμένο παιδί.
Στα έγκατα του Ο.Α.Κ.Α αργότερα, κρατώ το μικρόφωνο με τρέμουλο που προσπαθώ να κρύψω, λες και δίνω για δίπλωμα οδήγησης στα 18 μου. Τον ακούω να μου λέει πως «είναι δύσκολο για μένα να παρουσιάζω μια τόσο κακή ομάδα στον κόσμο που με αγάπησε τόσο πολύ».
Πως;
Μια συναισθηματική βραδιά που τελείωσε με τριπλή νίκη για τον Παναθηναϊκό: αποθέωσε τον ήρωα του, κέρδισε το ματς, πήρε και τη διαφορά.
«Τα συναισθήματα.Τα συναισθήματα είναι αυτά που κινητοποιούν τις ζωές των ανθρώπων», μονολόγησε στο μικρόφωνο.
Το βράδυ της Πέμπτης, το ευχαριστώ του πράσινου κόσμου ήταν πασπαλισμένο με την προσμονή της επιστροφής. Το πιο πιθανό είναι πως αυτή, αν έρθει ποτέ, θα αργήσει αρκετά.
Όμως είπαμε. Τα συναισθήματα είναι αυτά που κινητοποιούν τις ζωές των ανθρώπων.