Οι ηγέτες και τα ασόδυα

Ο Σπανούλης θα έμενε εκτός εξαιτίας του ποδιού του, ο Φώτσης από προπονητική επιλογή κόπηκε και ο μπαρουτοκαπνισμένος Περπέρογλου ζήτησε ξεκούραση (και είχε κάθε δικαίωμα). Στα δύσκολα ή ακόμα και στα εύκολα, ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη; Ποιος θα ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της επίθεσης, από ποιον θα ξεκινούσε το επιθετικό πλάνο της ομάδας;
 
Μετά από τρία παιχνίδια λοιπόν στην Σεβίλλη, με τους τρεις πιο αδύναμους αντιπάλους του γκρουπ η Εθνική αποδεικνύει ότι διαθέτει μια πολύ πλούσια γκάμα από ηγέτες. Στα δύο πρώτα ματς οι δύο πάουερ φόργουορντ Καϊμακόγλου και Πρίντεζης, ενώ κόντρα στον Πουέρτο Ρίκο δεν κέρδιζαν ούτε οι πεντάρες, ούτε τα ντόρντια, αλλά τα ασόδυα…
 
Ο αρχηγός Ζήσης ήταν σε κατάσταση υπερθετικής όρεξης, ο Καλάθης σταθερά καλός και στις δύο πλευρές του γηπέδου και ο Σλούκας που μπήκε για να ξεκουράσει τους προαναφερθέντες έκανε την διαφορά. Το πιο σημαντικό δε στην περίπτωση του Κώστα Σλούκα, είναι ότι κλήθηκε να παίξει στο δεύτερο μέρος, χωρίς δευτερόλεπτο στις δύο πρώτες περιόδους και ήταν όχι απλά ζεστός αλλά καυτός σωματικά και πνευματικά.
 
Δεν είναι λερναία ύδρα η ομάδα, ούτε είναι σχεδιασμένο από τον Κατσικάρη πότε θα παίξει καλά ποιος… Ο τρόπος όπως με τον οποίο αγωνίζεται η Εθνική επιτρέπει στον οποιονδήποτε να διακριθεί και να ξεδιπλώσει το ταλέντο και την αξία του. Πότε θυμάστε ελληνική Εθνική ομάδα να πασάρει τόσο καλά, τόσο καθαρά και γρήγορα χωρίς να υπάρχει ίχνος εγωισμού είτε από τους…. παλιούς είτε από τους… νέους;
 
Αν ο Αντρέα Τρινκέρι βρίσκει χρόνο και παρακολουθεί τα παιχνίδια της ελληνικής ομάδας θα νομίζει ότι πέρσι ήταν σε κάποια άλλη χώρα προπονητής, που απλά μερικοί παίκτες εμφανισιακά μοιάζουν με τους Έλληνες. Φέρτε στο μυαλό σας τι μπάσκετ παίζαμε πέρσι και τι βλέπουμε φέτος, ακόμα και στα τρία πρώτα ματς που ήταν μικρής ως ελάχιστης, αν θέλετε, επικινδυνότητας.
 
Όπως έγραψε και ο πολύπειρος Μανόλης Παπαμακάριος στον λογαριασμό του στο twitter: “Αυτή η ομάδα γουστάρει να παίζει άμυνα και να πασάρει, στοιχεία ιδιαιτέρως σημαντικά στο να προχωράς”. Αυτό ίσως να είναι το απλό, αλλά μεγάλο μυστικό αυτής της ομάδας. Αν το “εμείς” εξαφανίσει το “εγώ” τότε όλα είναι πιθανά.
 
Η Εθνική δεν έγινε ξαφνικά ομάδα μεταλλίων επειδή κέρδισε Φιλιππινέζους, Πορτορικάνους και Σενεγαλέζους (όλοι μαζί μια κανονική ομάδα δεν κάνουν). Η οκτάδα ίσως είναι ο πιο ρεαλιστικός στόχος αυτής της ομάδας. Αυτό όμως, είναι άλλη κουβέντα. Μετά την τρίτη νίκη, πριν το πρώτο ρεπό και με επόμενο παιχνίδι κόντρα στους πονεμένους Κροάτες το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι μας αρέσει το μπάσκετ που βλέπουμε από αυτή την ομάδα. Αυτό και τέλος.