Αδικαιολογήτως απών…

Οταν μια ομάδα θέτει ως στόχο το πρωτάθλημα κάνει τα πάντα – εντός αγωνιστικών χώρων – για να το κατακτήσει. Καταθέτει ψυχή, πάθος, δύναμη, αποφασιστικότητα για όσα λεπτά κι αν διαρκεί ο κάθε αγώνα προκειμένου να διασφαλίσει τον στόχο της. Αντιπαρέρχεται κάθε αντιξοότητα που της παρουσιάζεται, γιατί ξέρει πως και μπορεί μα πάνω από όλα είναι αποφασισμένη να κάνει πράξη μια επιθυμία πολλών ετών. Δεν της λείπει τίποτα, δεν έχει το παραμικρό ελαφρυντικό για να χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για οτιδήποτε διαφορετικό προκύψει ως αποτέλεσμα. Σαφώς κι είναι μια νέα ομάδα, που τώρα δημιουργείται αλλά για η διάθεση, το πάθος, ο εγωϊσμός δεν είναι στοιχεία που απαιτούν χρόνο για να υπάρξουν. Οταν η δεδομένη ποιότητα δεν μπορεί να υπερφαλαγγίσει το πάθος και τη δύναμη αντιπάλων που έχουν εντελώς διαφορετικούς στόχους τότε το πρόβλημα στη νοοτροπία είναι πάρα πολύ μεγάλο και παντελώς δυσκολοκατάβλητο.
 
Ο ΠΑΟΚ αποχώρησε χτες από την «AEL FC ARENA» έχοντας αναδειχτεί ισόπαλος 1-1 (89’ Κριζμάν – 44’ Μάτος), αφήνοντας άλλους δυο βαθμούς στην τρίτη του φετινή εκτός έδρας αναμέτρηση. Οι τέσσερις μήνες δίχως νίκη εκτός έδρας δεν είναι σύμπτωση. Αποτελούν τρανταχτή απόδειξη του σοβαρότατου προβλήματος που αντιμετωπίζει η ομάδα σ’ επίπεδο νοοτροπίας. Οταν σε κάθε γήπεδο ο αντίπαλος συμπεριφέρεται σαν τον αγώνα επιβίωσής του – και πολύ καλά κάνει – κι η ομάδα βγάζει μια αναίτια αγωνιστική συμπεριφορά υπεροψίας, ακόμη κι εφησυχασμού όπως από τη στιγμή που προηγήθηκε χτες στο 44’ και μετά, το αποτέλεσμα είναι λίγο ή πολύ αναμενόμενο. Στις τέσσερις σημαντικές ευκαιρίες που δημιούργησε ο «Δικέφαλος» χτες στο πρώτο ημίχρονο, μια με τον Ελ Καντουρί, δυο με τον Βιεϊρίνια και μια με τον Μάτος, αξιοποίησε μόνον την τελευταία.
 
Και στο δευτερο ημίχρονο εμφανίστηκε αγνώριστος, προς το χειρότερο, ακυρώνοντας τον εαυτό του για όλα τα μικρά βήματα προόδου που είχε κάνει στους προηγούμενους αγώνες. Σαν ένα τεράστιο πισωγύρισμα που λόγω και της δημόσιας εκπεφρασμένης επιθυμίας για το ψηλότερο σκαλί του φετινού βάθρου στο πρωτάθλημα και όλα όσα έχουν προηγηθεί από τον Μάιο μέχρι και σήμερα, δημιουργεί σφοδρές αντιδράσεις. Δεν αρκεί να λες κάτι, πρέπει να το υποστηρίζεις με πράξεις. Κι οι μέχρι τώρα πράξεις των πρωταγωνιστών της ομάδας κάθε άλλο παρά αυτό κάνουν. Το να σηκώσει κάποιος ένα δάχτυλο και να δείξει κάποιον είναι το εύκολο. Η κακή αγωνιστική συμπεριφορά κι η αντίστοιχη εικόνα της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο επανέφεραν στο κάδρο του καθ’ όλα υπευθύνου τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Δίκην χάριν της σφοδρής επιθυμίας για τον στόχο θυσιάζονται πλέον τα πάντα, όπως ο χρόνος που χρειάζεται ο οιοσδήποτε για να δημιουργήσει κάτι μέσα σε αντίξοες συνθήκες, αλλάζοντας «συνήθειες» και δεδομένα πολλών ετών. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να καταφέρει ο Ρουμάνος κι οι συνεργάτες του. Αλλα όσο δεδομένη ευθύνη έχει την παρούσα χρονική στιγμή ο ίδιος άλλη τόση έχουν κι οι ποδοσφαιριστές του. Κανείς μα κανείς δεν εξαιρείται.
 
Ο υπογράφων δεν είναι εδώ για να υπερασπιστεί κανέναν. Αν αξίζει και μπορεί να μείνει. Αν δεν αξίζει και δεν μπορεί να φύγει. Παράγοντας, τεχνικός ή ποδοσφαιριστής. Οποιος κι αν είναι αυτός. Αλλά να κριθεί δίκαια και ισόνομα. Τόσοι και τόσοι παράγοντες, προπονητές, ποδοσφαιριστές έχουν αλλάξει. Νισάφι πια …. Ειδικά στο θέμα του προπονητή, που είναι από τις πλέον καίριες θέσεις σε μια ομάδα η ευκολία αντικατάστασής τους έχει καταντήσει παρωδία. Συνεπώς ο τρόπος στην επιλογή τους κι η μετέπειτα διαχείρισή τους θα πρέπει ν’ αλλάξει δραστικά, σε μια ομάδα που μεγαλώνει σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, πλην του αγωνιστικού.
 
Επιστρέφοντας στα του αγώνα, το δεύτερο μέρος ήταν χειρότερο κι από το πρώτο. Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ δεν επέβαλε τον ρυθμό του, δεν απέδειξε την ανωτερότητά του διπλασιάζοντας τα τέρματά του, δίχως μάλιστα να δημιουργήσει κι ευκαιρίες για να το πράξει, πλην της φάσης στο 68’ όπου σ’ εκτέλεση κόρνερ οι άνθρωποι του «Δικεφάλου» διαμαρτύρονται για ανατροπή του Μάτος από τον Ρέντζα εντός της μικρής περιοχής, έμοιαζε αναπόφευκτο αυτό που ακολούθησε. Ούτε ο Σάκχοφ, ούτε ο Κουλούρης, ούτε ο Μακ, που μπήκαν ως αλλαγές αντί των Πέλκα, Πρίγιοβιτς, Βιεϊρίνια μπόρεσαν να βοηθήσουν στο ελάχιστον. Μάλλον το αντίθετο συνέβη, κρίνοντας από την αποβολή του Κουλούρη στο 87’ για αγκωνιά στον Φάρκας. Κι η επιλογή κι αυτών των προσώπων, βαραίνει και την τεχνική ηγεσία και τους ίδιους, ξεκάθαρα. Νωθροί, συμβιβασμένοι με την ελαφριά ισορροπία του 0-1, ήλπιζαν άπαντες να τελειώσει ο αγώνας και να πάνε για τα επόμενα. Κανένας αγώνας ωστόσο δεν τελειώνει αν δε σφυρίξει για τελευταία φορά ο διαιτητής. Και στο 89’ ο Κριζμάν τιμώρησε όλα τα παραπάνω, στην τρίτη, αξιόλογη ευκαιρία των γηπεδούχων, μετά το σουτ σ’ εκτέλεση φάουλ του Αγκάνοβιτς στο πρώτο ημίχρονο και τη φάση με τον Λεοζίνιο στο 56’ έπειτα από εκτέλεση κόρνερ.
 
Για τη διαιτησία και τα όποια παράπονα ας τοποθετηθούν οι εξπέρ και λαλίστατοι όλον τον προηγούμενο καιρό περί «χαλίφηδων». Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα, θεσμικοί και μη. Για τα υπόλοιπα, όταν ένας πρόεδρος μιας ομάδας, κάθεται στον πάγκο της ομάδας του και δη στους εντός έδρας αγώνες, μαζί με μια ματιά στο φύλλο αγώνα για το ποιοί άλλοι τον περιστοίχιζαν κι ως τί δηλωμένοι σ’ αυτό, μαζί με όλες τις εικόνες που ακολούθησαν κατά τη διάρκειας της αναμέτρησης, μιλούν από μόνα τους και δε χρήζουν επεξήγησης. Η ιστορία του καθενός είναι γνωστή. Κι ότι, μα ότι  κι αν ο καθένας λέει και ισχυρίζεται, το παρελθόν του είναι αδιάψευστος μάρτυρας και καμία μα καμία τοποθέτησή του δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό, πάντα ως ταπεινή άποψη. Ο καθένας σέβεται αυτούς που τον σέβονται. Δε χρειάζονται δημόσιες σχέσεις, τουναντίον βλάπτουν. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τίποτα από αυτά δεν αποτελεί άλλοθι για τον ΠΑΟΚ. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο … Ομως στις δύσκολες στιγμές και στη σύγκρουση ουσιαστικών συμφερόντων βγάζει ο καθένας τον πραγματικό του εαυτό. Εκείνες είναι οι συμπεριφορές που τον χαρακτηρίζουν. Καλό μήνα, καλή δύναμη και καλή συνέχεια – σχεδόν – σε όλους …