Ο Δημήτρης Καρύδας σχολιάζει στο προσωπικό του blog τους αποκλεισμούς ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Άρη από το Champions League και το μήνυμα που στέλνει για όλο το ελληνικό μπάσκετ.
Είναι καλό ορισμένες φορές να προσγειωνόμαστε έστω και ανώμαλα στην πραγματικότητα. Και ο αθλητισμός έχει αυτή τη μοναδική ικανότητα. Να αποδεικνύει, ειδικά η δικαιοσύνη του μπάσκετ, την αλήθεια που μερικές φορές είναι πικρή. Η νέα διοργάνωση της FIBA, το Basket Champions League, έστειλε από χθες το βράδυ ένα μήνυμα, όχι μόνο στις τρεις ομάδες μας που είπαν αντίο με πανομοιότυπο λίγο ως πολύ τρόπο, αλλά κυρίως σε όλο το ελληνικό μπάσκετ. Καλή και φανταχτερή η βιτρίνα που έχουν φτιάξει ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα, αλλά ατυχώς όλοι οι υπόλοιποι έχουν μείνει πολύ πίσω!
Στο ξεκίνημα της διοργάνωσης η ΑΕΚ και ο Άρης που παζάρεψαν τη συμμετοχή τους στη διοργάνωση μέχρι την ύστατη στιγμή (πάλι καλά που δεν κατέληξαν στο πολύ πιο ισχυρό Eurocup) πίστεψαν ότι θα κάνουν περίπατο και αυτό – χρίσθηκαν περίπου ως φαβορί της διοργάνωσης. Μόνο που η ιστορία δεν παίζει μπάσκετ. Διδάσκεται στα σχολεία και όχι στα γήπεδα, διαφορετικά τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδος θα τον κέρδιζε κάθε χρόνο δια….απονομής η πιο ιστορική ομάδα της χώρας η ΧΑΝΘ. Μπορεί η διοργάνωση της FIBA να είχε αρκετές ομάδες του συρμού στην πρώτη φάση, αλλά καμία από τις δύο ελληνικές ομάδες δεν μπόρεσε να πάρει την πρώτη θέση στον όμιλο της.
Το ίδιο φυσικά και ο ΠΑΟΚ που αγκομάχησε να φτάσει στην πρόκριση μόλις την τελευταία αγωνιστική έχοντας στον όμιλο του ομάδες που ακόμη και οι hardcore φαν του μπάσκετ αδυνατούσαν να μαντέψουν την προέλευση τους ή τις άκουγαν για πρώτη φορά! Η φάση των 16 αποτέλεσε την απόλυτη αποκαθήλωση. Ο Άρης δεν μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια την περσινή πρωταθλήτρια Γαλλίας Βιλερμπάν, η ΑΕΚ αποκλείστηκε από την νεόπλουτη και πρωτοπόρο στο φετινό πρωτάθλημα Γαλλίας Μονακό και ο ΠΑΟΚ δεν είχε την παραμικρή τύχη απέναντι στην ομάδα έκπληξη του Ισπανικού πρωταθλήματος και πρωτοπόρο αυτή τη στιγμή Τενερίφη. Τρία στα τρία…
Την επαύριο του τριπλού αποκλεισμού σκόπιμο είναι να υπάρξει μια περίοδος ανασύνταξης και προβληματισμού. Κυρίως για τον Άρη και την ΑΕΚ, αφού ο ΠΑΟΚ με μισό εκατομμύριο ευρώ μπάτζετ, ούτε είχε μεγάλες αξιώσεις, ούτε φάνηκε ποτέ ικανός για υπερβάσεις. Οι φιλόδοξοι ιδιοκτήτες του Άρη και της ΑΕΚ, φρέσκοι στα πράγματα του μπάσκετ, έχουν κατά καιρούς εκφράσει την επιθυμία τους να δουν τις ομάδες τους στην Ευρωλίγκα. Γκρινιάζουν ενίοτε γιατί το “κλειστό σύστημα” συμβολαίων τους εμποδίζει να φτάσουν στην επίτευξη του στόχου.
Η αλήθεια είναι πικρή: και οι δύο ομάδες απέχουν πολλά χρόνια από το να γίνουν κλαμπ επιπέδου Ευρωλίγκα. Είναι βέβαιο ότι αν η επένδυσή τους και τα ρόστερ τους ήταν αντάξια της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, ο Τζόρντι Μπερτομέου θα έβρισκε τρόπο να τις….χωρέσει. Όπως παλαιότερα χώρεσε τη Μπάγερν Μονάχου ευελπιστώντας ότι θα ανοίξει τη Γερμανική αγορά και όπως είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα δούμε την χθεσινή αντίπαλο της ΑΕΚ, τη Μονακό να παίζει στην Ευρωλίγκα.
Οι ευθύνες σαφώς και δεν βαραίνουν την ΑΕΚ και τον Άρη. Ούτε τους ιδιοκτήτες τους που χωρίς μεγάλο αντίκρισμα και ανταπόδοση επενδύουν μερικά εκατομμύρια το χρόνο. Είναι η ώρα να συζητηθεί στα σοβαρά το πρόβλημα του ελληνικού πρωταθλήματος. Είναι καλό να βαυκαλιζόμαστε για την ανταγωνιστικότητα της Basket League, να εκθειάζουμε τη σκληρότητα της λίγκας σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά οι σύλλογοι οφείλουν να καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν μέτρα και λύσεις.
Η μείωση των ομάδων σε 12 θα ήταν ένα καλό πρώτο βήμα, αλλά είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν φωνές και κινήσεις που θα σαμποτάρουν μια πιθανή τέτοια πρόταση. Για την ώρα βέβαια ο ΕΣΑΚΕ έχει ως πρώτη προτεραιότητα όχι να βγει από την εσωστρέφεια του, αλλά να βρει καινούριο πρόεδρο. Και όσο οι ομάδες μας, πλην Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού θα συνεχίσουν να ζουν στον μικρόκοσμο τους, τόσο πιο οδυνηρές θα είναι οι προσπάθειες τους να διακριθούν στην Ευρώπη. Το απέδειξε το Basket Champions League μόλις έγινε το πρώτο ξεσκαρτάρισμα και έμειναν οι καλές ομάδες.
ΥΓ: τη συμπεριφορά του Γιούρε Ζντόβτς στον αγώνα με τη Μονακό ομολογώ ότι αδυνατώ να τη σχολιάσω. Δεν θυμάμαι ανάλογο ξέσπασμα προπονητή σε ομάδα υψηλού επιπέδου τα τελευταία χρόνια. Θύμισε στους παλαιότερους την αλήστου μνήμης σκηνή που ο Γιάννης Ιωαννίδης σε ένα αγώνα Κυπέλλου παρέδωσε το…σακάκι του σε ένδειξη διαμαρτυρίας στον Σταύρο Τσανίδη ή την αποφράδα βραδιά της 9ης Νοεμβρίου του 1988 όταν στη Χάλα Πιονίρ του Βελιγραδίου στο τέλος του κανονικού αγώνα Ερυθρού Αστέρα-ΠΑΟΚ ο Τζόνι Νιούμαν όρμησε στον Ιταλό διαιτητή Κιάρι με αποτέλεσμα να μην παιχτεί ποτέ παράταση. Μόνο που αυτά ανήκουν σε μια εποχή που το στερεότυπο ήθελε τον προπονητή “τσαμπουκά” και αυτό το μοντέλο έχει παρέλθει από την ημέρα που ο Γιάννης Ιωαννίδης αποφάσισε να κρεμάσει το καρό γούρικο σακάκι του στη ντουλάπα και να ασχοληθεί με την πολιτική. Ο Ζντόβτς έχει δώσει κι άλλα δείγματα ενός ασυγκράτητου θυμικού που θυμίζει περισσότερο οργισμένο έφηβο παρά ώριμο επαγγελματία προπονητή. Άλλωστε οι παίκτες της ΑΕΚ έχουν να λένε για τα ξεσπάσματα του στον πάγκο στη διάρκεια των τάιμ άουτ. Η απορία βέβαια δεν έχει να κάνει με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Γιούρε Ζντοβτς, αλλά με την οβιδιακή σχεδόν μεταμόρφωση του από την εποχή που φορούσε φανέλα και σορτσάκι. Ο παίκτης που τον αποκαλούσαν “ξανθό σκυλί” του πολέμου και ήταν μια ψυχρή πολεμική μηχανή του μπάσκετ με κρύο αίμα, έχει μεταμορφωθεί σε ένα επαναστάτη χωρίς αιτία προπονητή. Είναι ο ίδιος Ζντόβτς που στο Ευρωμπάσκετ του 1989 στο Ζάγκρεμπ, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς παρά την γενική κατακραυγή του έδωσε το κουμάντο της εθνικής Γιουγκοσλαβίας και τον έχρισε πλέι μέικερ μιας ομάδας που το ταλέντο και οι μεγάλες προσωπικότητες περίσσευαν! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…. Και αν το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται μερικά ταχύρυθμα μαθήματα αυτογνωσίας είναι σίγουρο ότι ο Σλοβένος προπονητής της ΑΕΚ χρειάζεται μια καλή δόση anger management…
