Το μεσογειακό αίμα όταν περιπλέκεται με το βραζιλιάνικο πάθος καμιά φορά μπορεί να οδηγήσει στο λανθασμένο μονοπάτι. Αυτά πολλαπλασιάζονται αν στην εξίσωση βάλετε τους παλμούς από την ένταση του αγώνα αλλά και το διακύβευμα της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Ο Μπακασέτας και ο Τάισον έκαναν λάθος αδιαμφισβήτητα. Και οι δύο όμως είχαν το θάρρος να βγουν δημόσια και να ζητήσουν συγγνώμη. Ο αρχηγός της εθνικής ομάδας ουσιαστικά απάντησε και στην χλεύη που δέχθηκε αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα.
Και το έκανε με ευγένεια, κρατώντας χαμηλά τους τόνους και με τις αξίες που πρεσβεύει η προσωπικότητά του όλα αυτά τα χρόνια. Ο Μπακασέτας τιμά το ποδόσφαιρο και τη φανέλα που φορά. Σέβεται τον εαυτό του και τους αντιπάλους του. Κι αν όντως στη στιγμή που προσποιείται το χτύπημα πολλοί ένιωσαν πως δεν τους σεβάστηκε το ξέρει καλύτερα από όλους μας. Πόσοι όμως από μας έχουν βρεθεί σε αντίστοιχες τέτοιες καταστάσεις; Πιθανότητα κανείς μας. Κανείς από όσους τον διαβάλλουν δημόσια.
Δείξτε μου μία ομάδα της οποίας κάποιος παίκτης της δεν έχει λειτουργήσει με αυτόν τον λανθασμένο τρόπο. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Και μπορείς φυσικά να αναφέρεις το περιστατικό, να το ψέξεις και να το κριτικάρεις. Όμως ως εκεί. Στην Ελλάδα της αμετροέπειας, ο πιο εύκολος τρόπος για να νιώσει κανείς καλύτερα με τον εαυτό του είναι να βρει το πρώτο “θύμα” στο δρόμο του και ελαφρά τη καρδία να το κατασπαράξει. Να του “δολοφονήσει” το χαρακτήρα.
Κανείς όμως δεν κοιτιέται στον καθρέφτη και κανείς δεν μας λέει αν κάτι αντίστοιχο γινόταν από παίκτη της ομάδας του πως θα αντιδρούσε. Θα έκανε ακόμα αναφορές για “Εθνικά θέατρα” στην καλύτερη των περιπτώσεων και θα τα έβαζε με οικογένειες στην χειρότερη;
Είδαμε μια “τιτανομαχία” ανάμεσα σε δύο σπουδαίες ομάδες, με έντονα συναισθήματα, με αγωνία, όπως αρμόζει στο ειδικό βάρος που κουβαλάνε. Όταν καταφέρουμε να μείνουμε στο αγωνιστικό και όσα αυτό επιφέρει (ακόμα κι αν κάποιος κάνει “θέατρο” και τον κριτικάρουμε) τότε θα απολαύσουμε καλύτερα το αγαπημένο μας άθλημα και τους πρωταγωνιστές του, με τα καλά τους και τα κακά τους.
Ο Μπακασέτας ποτέ δεν έχει δώσει δικαίωμα με τη συμπεριφορά του εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου και γι’ αυτό άλλωστε φοράει, τιμάει και σέβεται το περιβραχινόνιο της Εθνικής Ελλάδος. Σε μια όμως τέτοια “τιτανομαχία” ναι, μπορεί κάποια φορά και να ξεφύγεις. Το έχουμε δει άπειρες φορές. Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα και μεγαλοποιούν το γεγονός αυτό κατ’ εμέ κάνουν λάθος. Ήταν μια σύγκρουση εγωισμών, μια σύγκρουση θελήσεων, αλλά πάνω από όλα, μια σύγκρουση αθλητικού πνεύματος, το οποίο οι δύο ποδοσφαιριστές φρόντισαν πολύ άμεσα να αναδέιξουν με τις “συγγνώμες” τους.
Κατά συνέπεια, το πράγμα στη συνέχεια “ξέφυγε” και στα αδηφάγα social media. Προφανώς εκεί δεν μπορείς να ζητάς ενσυναίσθηση και καλοσύνη. Εκεί κυριαρχεί το bullying, ο εκφοβισμός και οι “κατάρες”. Και για να φτάσουν όσοι “κρύβονται” πίσω από το πληκτρολόγιο σε αυτό το σημείο δεν θέλουν και πολύ. Την αφορμή περιμένουν. Ακόμα κι αν πρόκειται για τον αρχηγό της “γαλανόλευκης” από τον οποίο σαφώς και υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις και ευθύνες ως πρότυπο ποδοφαιριστή και συμπεριφοράς. Αν όμως εμείς, ρίχνουμε λάδι στη φωτιά, αυτή θα φουντώσει και θα κάψει ό,τι βρει μπροστά της. Ο Τάσος ανέλαβε τις ευθύνες του, εμείς;
Ας αντιληφθούμε λοιπόν ότι ακόμη και οι σπουδαιότεροι ανάμεσά μας είναι επιρρεπείς σε στιγμές αδυναμίας και ότι η αληθινή δύναμη έγκειται στο να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να αγωνιζόμαστε για να γίνουμε καλύτεροι. Όνειρο; Ας είναι…