Δεκατρία λεπτά αγώνα στο Μαρούσι. Ο Ματίας Λεσόρ υποπίπτει στο τρίτο συνεχόμενο λάθος του σε ισάριθμα λεπτά στην δεύτερη περίοδο και στέκει ακίνητος, απηυδισμένος. Εκείνη τη στιγμή μου θύμισε το μήνυμα στο μπλουζάκι του Μάριο τρελό–Μπαλοτέλι: “Why always me?”, σε ελεύθερη μετάφραση «γιατί συνέχεια σε μένα»;
Ο Γάλλος από τη Μαρτινίκα μπήκε στο παιχνίδι φανερά για να πάρει το αίμα του πίσω, μην έχοντας ξεχάσει τα επτά λάθη κόντρα στη Ζάλγκιρις. Εν τέλει του γύρισε μπούμερανγκ. Αγχώθηκε, χολόσκασε, αλλά τουλάχιστον συνέχισε να παλεύει στην άμυνα. Στην επίθεση, χρειάστηκε να περάσουν είκοσι και βάλε λεπτά για να βρει την ευκαιρία του. Όταν κάρφωσε στον αιφνιδιασμό για το 69-67, το ΟΑΚΑ εξερράγη σαν ηφαίστειο που περίμενε.
Η αποκαμωμένη, γεμάτη από βετεράνους Βίρτους παραδόθηκε χωρίς πολλά – πολλά. Ενέργεια δεν είχαν, η κερκίδα πίεζε ασφυκτικά, στο παρκέ έρεε κοκτέιλ αυτοπεποίθησης και αυτοθυσίας, σαν αυτή που έκανε τον Μάριους Γκριγκόνις να φτάσει πρώτος στη μπάλα για ένα χαστούκι-ασίστ στον Μήτογλου. Ο Λιθουανός, σταθερά μετριόφρων, μου έλεγε αργότερα πως «αφού δεν κάνω τίποτα στην επίθεση, έπρεπε να κάνω στην άμυνα». Ο ίδιος παίκτης που πέρσι πέρασε από χίλια μύρια κύματα μέχρι να πατήσει παρκέ και το καλοκαίρι ήταν ο πρώτος επιλαχών για αποχώρηση σε περίπτωση που ερχόταν ο Μίχαλιουκ ή κάποιος άλλος λαμπερός ΝΒΑερ κατέθεσε για δεύτερο σερί παιχνίδι τα διαπιστευτήρια του και στις δύο πλευρές του παρκέ. Γιατί το «θυσιάζω το κορμί» δεν είναι κενό γράμμα, αλλά πολλές φορές κυριολεξία: με το σκορ στο 62-67 και το άγχος να απειλεί να κυριεύσει τους πάντες, ο ίδιος αποφάσισε να αφήσει ένα ακόμη step back τρίποντο (ενώ είχε 4΄΄ όταν ξεκινούσε την προσπάθεια) και πήγε κάθετα στις συμπληγάδες χωρίς να σκεφτεί την επαφή, έβαλε το καλάθι, πήρε και το τρίτο φάουλ του Ντάνστον. Λίγο αργότερα, πάλι το ίδιο, ασίστ στον Μήτογλου, ισοπαλία, άλλο ματς.
Για να μην το ξεχάσω, μια γρήγορη ματιά στα στατιστικά του Τζέριαν Γκραντ. Πρώτα 6 ματς: 17 ασίστ, 8 λάθη, 8 κλεψίματα, pas mal, αλλά όχι σπέσιαλ, κάμποσες παραπάνω ντρίμπλες, λίγο hero ball. Στα τελευταία τρία ματς: 21 ασίστ, 3 λάθη (όλα στο Βερολίνο, αυτή την εβδομάδα αλάνθαστος), 11 κλεψίματα, φλυαρία τέλος, μετρονόμος στο στην επίθεση και βδέλλα στην άμυνα, γουάου.
Έγραφα χθες πως «ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα χρειαστεί περισσότερες βοήθειες περιφερειακά από τους Βιλντόσα/Ναν», πράγμα φυσιολογικό στο δεύτερο παιχνίδι της διπλής εβδομάδας και με τους Σλούκα/Γκραντ να ξοδεύονται απέναντι στη Ζάλγκιρις. Η απόφαση του Αταμάν να ξεκινήσει τον Αμερικανό λειτούργησε ευεργετικά για την ψυχολογία του, προϊόντος του χρόνου διάβαζε το παιχνίδι και αφήνοντας τα τρίποντα βρήκε τα mid range που έφτιαξαν την πλειοψηφία των 11 πόντων του, δείχνοντας παράλληλα αθλητικό εγωισμό και νεύρο και στο αμυντικό κομμάτι. Ο Βιλντόσα ήταν ο Ιανός της βραδιάς: αόρατος στο πρώτο ημίχρονο με μηδέν σε κάθε στατιστική κατηγορία, χειμαρρώδης και ασυγκράτητος στην τρίτη περίοδο. Το ευκταίο, είναι φανερό, είναι να βρεθεί κάποιου είδους ισορροπία.
Για το τέλος, η μονομαχία που δεν απογοήτευσε. Ο Ντίνος Μήτογλου εμετρήθη, εζυγίσθη και εβρέθη ξανά απολαυστικός τη βραδιά που το μέτρο σύγκρισης ήταν κοτζάμ Τόκο Σενγκέλια, ο MVP του Οκτωβρίου και ο παίκτης που ο ίδιος ο Μήτογλου ανέφερε πως είναι «πιθανώς το πιο πλήρες τεσσάρι στην Ευρωλίγκα». Ο Γεωργιανός του πήρε μάχες στο ζωγραφιστό, τον προβλημάτισε ξεκινώντας με ντρίμπλα από τα 4-5 μέτρα, του έδειξε εν πάση περιπτώσει πως το επόμενο επίπεδο βελτίωσης είναι στο αμυντικό κομμάτι. Γιατί στην επίθεση ο 27χρονος ψηλός είναι ήδη ένα πλήρες πακέτο τεχνικής και σκληράδας, ποιότητας και χαμαλοδουλειάς. Απέναντι στον Τόκο έγραψε 24 πόντους και 10 ριμπάουντ με 6/7 δίποντα, 3/6 σε 35+ λεπτά με μία μέσα-έξω παρουσία που συνιστά κινούμενη ημικρανία για τον αντίπαλο προπονητή. Ο τύπος είναι σαν άβολο παπούτσι. Πολύ μικρό, σε στενεύει. Πολύ μεγάλο, επιπλέει. Βάζεις βαρύ φόργουορντ/σέντερ να τον παίξει, πιάνει στασίδι στις γωνίες και στην κορυφή και σου γράφει από μακριά. Βάζεις ελαφρύ, του παίρνει ριμπάουντ μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα (που έλεγε και ο Άρτζι).
Θυμάμαι να τον βλέπω με τη Μακάμπι, όταν μετά από κλέψιμο έκανε 4-5 δευτερόλεπτα να φτάσει από το κέντρο ως το καλάθι και εν τέλει να χάνει το ριμπάουντ από τον Νίμπο, αποκαμωμένος. Τώρα πια, ο Μήτογλου έχει, εκτός από τη δίψα, και τα πόδια για να κερδίσει με… τη μύτη τον άτυπο διαγωνισμό που έχουν στήσει τα 4άρια φέτος στην Ευρωλίγκα: ο Μονέκε στη Μπασκόνια, ο Τόκο στην Βίρτους, ο Πίτερς στον Ολυμπιακό, ο ίδιος στον Παναθηναϊκό. Αν δεν το έχετε πάρει είδηση, αυτοί οι τέσσερις καμαρώνουν στην πρώτη 10άδα των σκόρερς της Ευρωλίγκα – θα ήταν πέντε αν ο σινιόρε Μεσίνα δεν είχε αποφασίσει να χρίσει 3άρι τον Μίροτιτς, αλλά ας είναι. Βάλτε και τους Κόλσον (13ος)-Σμιτς(14ος) και συμπεράνετε χωρίς δισταγμό πως οι πάουερ φόργουορντ είναι η τάση της νέας εποχής. Έχεις stretch-4 με μέγεθος ή/και αθλητικότητα; Έχεις αποστάσεις, σκορ, τις δυνατότητες για σύγχρονο μπάσκετ. Αλλιώς του χρόνου, με τον κηδεμόνα σου.
Την επόμενη εβδομάδα οι πράσινοι θα υποδεχτούν τη Βαλένθια για το 6-4, κλείνοντας το αρκούντως ευνοϊκό πρόγραμμα με τα επτά εντός έδρας ματς. Μπορούσαν και καλύτερα, αλλά όχι και πολύ καλύτερα βάσει εικόνας στο παρκέ. Η εβδομάδα που έφυγε αφήνει παρακαταθήκη όχι μόνο τις νίκες, αλλά κυρίως την αντίδραση σε δύο πονηρά παιχνίδια που είχαν επικίνδυνες στροφές, από αυτές που σε βγάζουν εύκολα εκτός δρόμου. Η πρόοδος, υπό αυτή την έννοια, είναι αδιαμφισβήτητη.
