Πέρσι το πήραν με το κουράγιο, τη φανέλα, το ταλέντο και κάμποση… κοσμική συνομωσία. Από τον καβγά του Πάντερ με τον Γιουλ και τα συμπαρομαρτούντα, στο φρικαλέο συμβάν στο δημοτικό του Βελιγραδίου που έκανε την Stark Arena εκκλησία, στο τελευταίο μανταρίνι του Γιουλ που άφησε νοκ άουτ τον Ολυμπιακό. Θεωρητικά δεν ήταν η σειρά τους, αλλά η ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Φέτος, ναι, είναι η σειρά τους – και φαινόταν από πέρυσι.
Το κομμάτι που έλειπε επέστρεψε. Ο Φάκου Καμπάσο περιπλανήθηκε στο Ντένβερ, βρέθηκε χρεωμένος, έπαιξε στο σίριαλ «ποιος με θέλει περισσότερο» πέρυσι, ξέμεινε δύο μήνες να παίζει μόνο ABA Liga λόγω της τιμωρίας του Αστέρα, έμεινε εκτός πλέι-οφ. Παίρνοντας ξανά το τιμόνι της Ρεάλ, ο Αργεντινός που παραμένει σε ηλικία ακμής είναι έτοιμος να κάνει χαρούμενους τους συμπαίκτες του. Από τον Ταβάρες και το θανατηφόρο κεντρικό πικ εν ρολ, στους streaky σκόρερ Μούσα και Χεζόνια, στο κινούμενο φορτηγό Ντεκ, στον βιο-παλαιστή Γιαμπουσέλι. Γύρω του οι εναπομείναντες βετεράνοι (Τσάτσο, Γιουλ, Ρούντι, Κοζέρ) θα τριγυρίζουν χαρούμενοι γνωρίζοντας πως κάποιος άλλος είναι το κυρίαρχο βαρυτικό πεδίο της επίθεσης και πως οι ίδιοι απλώς πρέπει να χτυπήσουν στις τρύπες που αυτός θα ανοίξει. Στο πρώτη παράσταση της σεζόν, στο Supercopa της Μούρθια, εκεί όπου έπαιξε για 2 χρόνια με κόουτς τον Φώτη Κατσικάρη, ο Φάκου κέρδισε τον τίτλο του πολυτιμότερου – μια χρήσιμη υπενθύμιση για το ποιος είναι το Νο.1 φαβορί για τον τίτλο του MVP της Ευρωλίγκας φέτος.
Εκτός από την δεδομένη ποιότητα, το χαώδες βάθος στον πάγκο, την επιστροφή του Καμπάσο, η Ρεάλ έχει εύκολα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα σε επίπεδο συνέχειας και ομοιογένειας, στο λεγόμενο continuity. Ο Γκος έφυγε για τον Πειραιά, αλλά πήραν καλύτερο. Ο Κορνελί έφυγε για το Μονακό, αλλά ούτως ή άλλως ήταν ξένο σώμα και δεν χώραγε. Ο ρούκι στην Ευρωλίγκα Μούσα ξέρει καλύτερα τα κατατόπια και έχει συνηθίσει το βάρος της φανέλας. Ο Χεζόνια δεν αποκλείεται να γκρινιάξει αρκετά φέτος λόγω του ανταγωνισμού στα φτερά, αλλά η ποιότητά του βγάζει μάτι. Ο Ταβάρες είναι… ο Ταβάρες και πίσω του υπάρχει σταθερά η άχρωμη πολυτέλεια του Πουαριέ. Να μην το κουράζουμε, όλοι εκεί είναι, μαζί και ο Τσους Ματέο που πέρυσι πέρασε ξυστά από την απόλυση και έφτασε να γίνει αυτό που η διοίκηση ήθελε περισσότερο από όλα: μια πειστική απάντηση στην χονδροειδή απόλυση του Πάμπλο Λάσο.
Αν θα έχουν ανταγωνισμό; Φυσικά. Η Μονακό, η Μπάρσα, το Μιλάνο, η Εφές, η Φενέρ, οι δικοί μας. Όλοι όμως ξέρουν πως η Ρεάλ είναι η ομάδα που πρέπει να κερδίσει κανείς φέτος – και όχι μόνο γιατί είναι η πρωταθλήτρια.
