Σήμερα βρέχει στη Μανίλα, με αυτό τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο. Αισθάνεσαι ότι κάποιος σε ψεκάζει, αφού ο αέρας διαλύει τις σταγόνες σε μικρά, αδιόρατα σωματίδια. Περισσότερο κι από το νερό, σε μανουριάζει που κάποιος ενοχλεί την ορατότητα σου, όπως όταν οδηγείς με φθαρμένους υαλοκαθαριστήρες.
Η διαφορά ώρας φαίνεται περισσότερο σε μικρά πράγματα, όπως το ότι χρειάζεται να περιμένεις πέντε ώρες για να πεις καλημέρα στους αγαπημένους σου. Χάνεις κάποια από τα βραδινά νέα, ακόμα και αν κοιμάσαι αργά, όπως εμείς εδώ. Χθες καταλήξαμε σε ένα ξενυχτάδικο για φαγητό, τσιμπολογώντας τηγανιτό ρύζι και νουντλς πριν επιστρέψουμε στα δωμάτια μας. Έβγαλα μια φωτογραφία με ένα δράκο στην πλάτη και σκέφτηκα τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Το πρώτο λόγια που διάβασα ήταν της Μαρίας Σάκκαρη, αυτό το εξομολογητικό ξέσπασμα στην συνέντευξη της στο Eurosport μετά την αποτυχία της στο Αμερικανικό Όπεν. Το βίντεο υπήρχε διαθέσιμο, αλλά δεν το είδα – ο πόνος και η απόγνωση ήταν τόσο φανερά από τις γραμμές, που δεν είχα ανάγκη από την οδυνηρή επανάληψη. Η Ελληνίδα τενίστρια άπλωσε για λίγο τον ψυχισμό της στο τραπέζι και μας έκανε ανεκτίμητο δώρο, όσοι τουλάχιστον ενδιαφερόμαστε να συναισθανθούμε και όχι να αφοδεύσουμε την μνησικακία μας στα social media.
Θύμισε γιατί τα όρια του πρωταθλητισμού είναι δυσδιάκριτα και πως οι διαφορές ανάμεσα στο νούμερο 100 και το νούμερο 10 στον κόσμο είναι οι μικρές, για πολλούς αδιόρατες. Ότι κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από την κουρτίνα του κορτ, του παρκέ, του χορταριού. Πως δυο αποτυχίες στη σειρά ανθίζουν το σπόρο της αμφιβολίας και εκείνης της τελειομανίας που δεν οδηγεί σε δράση, αλλά σε αναβλητικότητα και αδράνεια. «Αν δεν μπορώ να το τέλειο, δεν μπορώ τίποτα». Μπορεί να σας λέει κάτι, μπορεί και όχι.
«Νιώθω ότι ντροπιάζω τον εαυτό μου και όλους τους Έλληνες».
Τον εαυτό μας τον αντέχουμε, αν και μετά βίας ώρες ώρες. Οι Έλληνες είναι μια αχρείαστη πέτρα να κουβαλάει κανείς, αλλά έτσι είναι αυτό το ψυχολογικό σπιράλ: ξεκινά από την αυτοκριτική, γίνεται ανασφάλεια και καταλήγει περιδίνηση και αυτομαστίγωμα. Άλλοι, διαφορετικού χαρακτήρα, γίνονται πικρόχολοι και μνησίκακοι, τους φταίνε όλοι εκτός από τον εαυτό τους. Το τένις, με τα λίγα που ξέρω, δεν δίνει πολλές τέτοιες ευκαιρίες.
Εδώ στη Μανίλα χαζεύω κάθε μέρα την εκβολή της θάλασσας από το παράθυρο του ξενοδοχείου μου. Η περιοχή δίπλα στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ασίας ανήκει προφανώς στις προνομιούχες της πόλης, καταστήματα, εστιατόρια, χρήμα να κινείται και βιοτικό επίπεδο που παραπέμπει στην Ευρώπη. Στην Αρένα του Mall Of Asia η ατμόσφαιρα είναι πολύχρωμη, γιορτινή, υπέροχη. Οι εκδρομείς συμπληρώνουν τέλεια το παζλ που έχει στηθεί από τους ντόπιους, αυτούς που αγαπούν το μπάσκετ παθολογικά. Σκέφτηκα πως κάπου πρέπει να υπάρχει μια ψυχολογική προέκταση σε αυτό, αφού είναι ένας χαρακτηριστικά μικρόσωμος λαός στον οποίο το μπάσκετ δεν ταιριάζει σωματοδομικά: ίσως το αγαπούν ακριβώς γιατί δεν τους ταιριάζει, περίπου σαν απωθημένο. Την δεύτερη ημέρα που κοίταξα από το παράθυρο στα βρώμικα, γεμάτα σκουπίδια νερά του κόλπου της Μανίλα είδα δύο ανθρώπους μέσα σε μια βάρκα να περισυλλέγουν ό,τι χρήσιμο έφερνε η θάλασσα. Λίγο πιο πέρα, τρία παιδιά τσαλαβουτούσαν μέσα στα θολά νερά γελώντας. Χρήσιμο reality check.
Το ματς με τις Η.Π.Α. ήταν περίπου όπως το περιμέναμε. Παίξαμε όσο μπορούσαμε και όσο μας άφησαν, στο τέλος χαλάσαμε καμπόσο την εικόνα μας, τόσο ώστε να βρει χρήσιμη ευκαιρία ο Δημήτρης Ιτούδης να ανεβάσει τους τόνους. Η ομάδα είναι καθολικά εξαρτημένη από τον Γουόκαπ, ο οποίος κρατά το ρυθμό σαν μετρονόμος και βάζει τα κομμάτια στη θέση τους, αλλά αυτό το ξέραμε, δεν γίναμε δα και σοφότεροι. Ο Γιώργος Παπαγιάννης κέρδισε πόντους στην αυτοπεποίθηση του, αλλά από αυτόν περιμένουμε τα ίδια και περισσότερα σε ματς που η μπάλα είναι βαριά, όπως την Τετάρτη. Μπορεί να το παραδεχτεί, μπορεί και όχι, όμως για τον ψηλό το ματς περιείχε το έξτρα κίνητρο της πασαρέλας, αφού η επιστροφή στο ΝΒΑ παραμένει στα σχέδια του. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τον Νίκο Ρογκαβόπουλο – έβγαζε μάτι.
Ο τραυματισμός του Θανάση γέμισε τον ουρανό σύννεφα, λες και χρειάζονταν άλλα στην μονίμως μουντή Μανίλα. «Μια χαρά είμαι», μου είπε γελαστός όταν τρύπωσα σε ένα διάδρομο δίπλα στον γιατρό που τον περίμενε, όπως η απεικόνιση του τένοντα έδειξε διάταση, πάει να πει κάτι έχει τεντωθεί. Ε, μαζί με τον προσαγωγό του Θανάση τεντώθηκαν ακόμα περισσότερο τα νεύρα μας, ειδικά του Καρύδα, που και στον ύπνο του πρέπει να μουρμουράει «17-32».
Είναι για να φοβόμαστε οι Νεοζηλανδοί; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική, ακόμα και αν τα παιδιά του Πέρο Κάμερον είναι sui generis μαχητές που θα παίξουν τις πιθανότητες τους στο κόκκινο και ακόμη παραπέρα. Όμως η φετινή έκδοση της δικής μας ομάδας είναι τέτοια που όλα είναι σχετικά και η απόσταση μεταξύ του υπογείου και της οκτάδας μοιάζει όμοια – και ας μην είναι.
Επιπλέον, η πίεση θα είναι διαφορετική. Για τους αντιπάλους μας η μετεωρική πορεία ως την 4η θέση του 2002 ήταν το once in a lifetime, αυτό που μάλλον δεν θα ξαναέρθει. Πιο πριν, ήταν 21οι. Μετά, 16οι. Πιο πάνω από την 12η θέση, το ’10 στην Τουρκία, δεν πήγαν ποτέ. Τέσσερα χρόνια πριν, όταν έπαιζαν το όσα πάνε κι όσα έρθουν, κατέληξαν 19οι. Εμείς πάλι, από το ’86 που ξεμυτίσαμε, κάτω από το 11 δεν καταλήξαμε ποτέ. Έξω από την οκτάδα από τη Σαϊτάμα και έπειτα, αλλά ξέχωρα από το τελευταίο γκρουπ. Πιο πολύ και από τη νίκη, θέλουμε να αποφύγουμε την ήττα.
Ελπίζω πως το γκρουπ σκέφτεται το μπάσκετ και αποφεύγει τέτοιου είδους επιβαρυντικές σκέψεις, αν και δεν βάζω και στοίχημα. Μια νίκη αύριο δεν θα σβήσει όσα πολλά οφείλουν να βελτιωθούν στις υποδομές και τον προγραμματισμό του ελληνικού μπάσκετ, δεν θα ζωντανέψει το ζόμπι που έχουμε για πρωτάθλημα, δεν θα φέρει πίσω χρόνια αδράνειας στο αναπτυξιακό πρόγραμμα και ένα σωρό ακόμα. Όμως κανείς δεν θέλει τέτοια νίλα στο βιογραφικό του και ούτε θα πεταρίσει το ματάκι τους όταν οι νησιώτες ξεκινήσουν τη Χάκα.
Τελείωσε και το Αίγυπτος – Μεξικό. Σας αφήνω, έχω Λιθουανία – Μαυροβούνιο, Βαλαντσιούνας VS Ντούμπλιεβιτς. Μόνο να το λες, σου ανοίγει η όρεξη.
