Σηκώνει το βλέμμα, κάνει να μιλήσει, η φωνή δεν βγαίνει, είναι πνιχτή, βραχνή, ψέλλισμα. «Δεν μπορώ».
Κάνει να φύγει, κοντοστέκεται. Κάτι χρωστάει.
Η δουλειά του είναι να δίνει στους παίκτες του τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν. Σε ένα δευτερόλεπτο, γιατί τόσο είναι το περιθώριο στον πρωταθλητισμό, διέκοψε μια υποσχόμενη κόντρα. Ένα λεπτό αργότερα, δυο Έλληνες έβαλαν στη μέση έναν Ούγγρο. Η μπάλα δεν μπήκε, ο τερματοφύλακας είχε την τελευταία λέξη. Στα πέναλτι κέρδισε ο πιο ψύχραιμος.
Θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Θα μπορούσαν να μας είχαν κερδίσει, καθαρά, αφού όλο το δεύτερο ημίχρονο η μπάλα ράγιζε τα δοκάρια μας.
Αλλά όλα αυτά δεν είχαν σημασία για τον Θοδωρή Βλάχο, τον προπονητή της Εθνικής Ομάδας Πόλο Ανδρών, που ούτε κι αυτή τη φορά κατάφερε να ξορκίσει την κατάρα του χρυσού.
Είχε κάτι να πει, χρέος στους παίκτες του και στον εαυτό του.
«Συγγνώμη στα παιδιά. Έκανα το χειρότερο λάθος της ζωής μου, στο μεγαλύτερο τους παιχνίδι. Θα με στοιχειώνει όλη μου τη ζωή».
Χωρίς φιοριτούρα. Πόσο κάνει, τόσο, το πληρώνω, εδώ και τώρα. Όπως έκανε και προηγουμένως, με το πρόσωπο να συσπάται αδιόρατα από την πίεση, την ώρα του τάιμ άουτ. «Σόρι παιδιά».
Ο καθένας μας το έχει νιώσει, το λάθος που το νιώθεις σε όλο σου το κορμί, αυτό που απειλεί να σε κυριεύσει και να σε στείλει πέρα από το φράχτη, στον πανικό. Την πέτρα στο στομάχι που θες να φορτώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται: στον διπλανό, στην τύχη, τη συγκυρία, την αδικία. Οι πιο πολλοί από εμάς ζητούν βοήθεια, είναι πολύ βαριά για έναν μόνο. Είναι ανθρώπινο. Άλλοι γίνονται επιθετικοί, ζητούν τα ρέστα, παίζουν το χαρτί του ένδοξου παρελθόντος, “ναι αλλά κοιτάξτε τι έχω καταφέρει”.
Οι ηγέτες σαν τον Θοδωρή Βλάχο την κουβαλούν μόνοι τους. Όχι μόνο σήμερα, αλλά όλη τους τη ζωή. Μαθαίνουν από αυτήν και την κάνουν μάθημα και καύσιμο για τη συνέχεια. Αναλαμβάνουν την ευθύνη, χωρίς «ίσως» και «αλλά», ακέραια.
Και κάπως έτσι μεταφέρουν ένα μήνυμα καμωμένο από χρυσό, για όποιον έχει αυτιά να ακούσει.
