Με καλή οργάνωση, αυτοματισμούς και πολλά τρεξίματα οι πράσινοι έδειξαν ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Το ρόστερ είναι γεμάτο και ο προπονητής έχει πλέον τη δυνατότητα να πειραματιστεί αλλάζοντας πρόσωπα, αλλά και ρόλους. Χθες υπήρξαν διαστήματα που η ομάδα της Αθήνας έδειχνε έτοιμη, ακόμη και για τις επίσημες υποχρεώσεις.
Αυτό είναι το πιο θετικό στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε.
Στο πρώτο ημίχρονο βέβαια ο Παναθηναϊκός μπήκε κάπως μουδιασμένα, όμως, με τις αλλαγές του Σέρβου κόουτς στην ανάπαυλα η κατάσταση άλλαξε προς το καλύτερο. Τότε είδαμε τη διαφορά. Με την ενδεκάδα του β’ ημιχρόνου η ομάδα απέκτησε ταχύτητα, είχε καλύτερες επιλογές στην επίθεση και κυκλοφορούσε άνετα την μπάλα στο χώρο του κέντρου. Βεβαίως, είναι και θέμα προσώπων.
Ο Γιώργος Βαγιαννίδης, για παράδειγμα δίνει τεράστια δύναμη στις πτέρυγες γιατί ξέρει μπάλα και είναι διεισδυτικός. Αμυντικά μπορεί ακόμα να χρειάζεται δουλειά, όμως, με την μπάλα στα πόδια ο μικρός κάνει απίθανα πράγματα. Είναι τεράστιο κεφάλαιο για το σύλλογο της Αθήνας και αν προσεχθεί θα φέρει τρελά λεφτά στο ταμείο της ΠΑΕ. Αλλά και ο Γερεμέγιεφ, για την ώρα, δείχνει πιο αποτελεσματικός για τη θέση του σέντερ φορ, από τον Σπόραρ. Αυτή τη στιγμή αν έπρεπε να διαλέξω κάποιον για την κορυφή της επίθεσης η επιλογή μου θα ήταν ασφαλώς ο Σουηδός. Από εκεί και ύστερα ο Μλαντένοβιτς, μάλλον είναι το εργαλείο που έλειπε από την ομάδα στις πτέρυγες και η παρουσία του θα βοηθήσει πολύ και το Χουανκαρ.
.
Άφησα τελευταίο τον Τζούρισιτς. Για τον Σέρβο χαφ ότι και να πούμε είναι λίγο. Αρχοντικό στυλ, παίζει γρήγορα, έχει το κεφάλι πάντα ψηλά και πασάρει άψογα. Πραγματικός ηγέτης, που παράλληλα, μαρκάρει σωστά όταν πρέπει. Ίσως, είναι η πιο σπουδαία μεταγραφή της τελευταίας 5ετίας και αυτό δεν είναι υπερβολή. Δε χρειάζεται να τον δούμε σε πολλά ματς για να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα.