Είναι κάποιες μέρες στη δουλειά που νιώθεις ευλογημένος. Τα δύο θρίλερ της προηγούμενης εβδομάδας είχαν αίσιο τέλος για τις ελληνικές ομάδες, διευρύνοντας το σερί νικών τους και τοποθετώντας τους “αιωνίους” στην τετράδα της βαθμολογίας. Το να καλύπτεις τους αγώνες του τοπ επιπέδου είναι κάτι εξαιρετικά όμορφο. Το να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, ισοδυναμεί με ευτυχία. Την προηγούμενη Παρασκευή, λίγες ώρες πριν ο… βασιλιάς υποδεχτεί τη βασίλισσα, ο Λούκα Ντόντσιτς, το πιο περιζήτητο όνομα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο παίκτης που τα αιτήματα για συνεντεύξεις είναι εκατοντάδες, βρέθηκε στη διάθεση των Χρήστου Καούρη και Γιαννίκου Δούσκα. Ο Χρήστος προσπάθησε πολύ για να τον απολαύσετε στις σελίδες της Super Euroleague.
Βρισκόμενος στο backstage της συνέντευξης με τον νεαρό Σλοβένο, αναρωτήθηκα γιατί ο διευθυντής επικοινωνίας της Ρεάλ Μαδρίτης να ανάψει το πράσινο φως για μία συνέντευξη στην Ελλάδα, σε ένα από τα πολλά δίκτυα παγκοσμίως που έχει τα δικαιώματα της Euroleague, γιατί να είναι θετικός στο να μας διαθέσει χρόνο για φωτογραφίες και πλάνα του παίκτη (χωρίς να εμποδίσει την προπόνηση), γιατί να στέκεται δίπλα στα θέλω ξένων δημοσιογράφων. Η απάντηση νομίζω είναι απλή: Γιατί εργάζεται στη Ρεάλ Μαδρίτης. Γιατί αυτή η ομάδα έχει υποστηρικτές παντού. Γιατί είναι ο σύλλογος με τις περισσότερες κατακτήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων. Και γιατί μία ομάδα γιγαντώνεται μόνο όταν η αγωνιστική της άνοιξη, έχει αντίκτυπο και σε παράγοντες εκτός των τεσσάρων γραμμών (δημιουργία νέων φιλάθλων παγκοσμίως, αύξηση εσόδων, “χτίσιμο” κορυφαίων παικτών κλπ).
Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι κάτι σαν την Μπαρτσελόνα, τη Λίβερπουλ, την Μπάγερν Μονάχου του ποδοσφαίρου. Όλη η Ευρώπη γνωρίζει τους δύο συλλόγους από τις κατακτήσεις τροπαίων, παρά από τα ποδοσφαιρικά κατορθώματά τους, που σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχουν εμφανιστεί ως αναλαμπές σε μία πορεία δεκαετιών.
Κι όμως, δεν τυγχάνουν της ίδιας αναγνώρισης στην Ευρώπη, στο μέτρο της αντιστοιχίας. Ίσως να έλειπε το όραμα από τους ανθρώπους των ελληνικών ομάδων ή η πίστη για κάτι τόσο μεγάλο σε εξωαγωνιστικό επίπεδο. Ίσως να μην μπορούσαν να αναλογιστούν καν οι ίδιοι το μέγεθος του μεγαλείου τους. Αν σκεφτείτε τι έχει περάσει απ’ αυτούς τους δύο συλλόγους, παίκτες παγκόσμιας εμβέλειας, τι ρόστερ έχουν και σήμερα, κάτι δεν έχουν εκμεταλλευτεί σωστά. Θα έπρεπε στις πόλεις – χώρες που ενδιαφέρονται για το μπάσκετ, η άφιξη των «αιωνίων» να αποτελούσε talk of the town. Στο ξενοδοχείο, για παράδειγμα, να στριμώχνονταν για μία φωτογραφία με τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη (δεκάδες τα παραδείγματα αθλητών). Ελπίζω να δημιουργήσουν οι κάτοχοι 9 ευρωλιγκών ένα πλάνο ανάπτυξης σε τέτοιο επίπεδο. Γιατί πραγματικά είναι αυτό που τους αξίζει.
Στις 56 σελίδες του περιοδικού έχετε να διαβάσετε πολλά ενδιαφέροντα θέματα: Συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, αναλύσεις, συγκρίσεις.
Καλή απόλαυση