Πολλά μπορεί να γράψει κάποιος ως συμπέρασμα ή αίτιο της ήττας του Ολυμπιακού στη Λιόν. Στη μικρή εικόνα μπορεί κάποιος να πει ότι οι ερυθρόλευκοι έχασαν ένα οριακό παιχνίδι για μια λάθος άμυνα και μια λάθος βοήθεια στον Ντε Κολό στην τελευταία επίθεση της Βιλερμπάν. Στη μεγαλύτερη εικόνα μπορεί κάποιος να μιλήσει για τα πολλά λάθη του δεύτερου μέρους, την έλλειψη συνεργασιών αλλά και το ότι ο Ολυμπιακός δεν αντιμετώπισε σωστά την αυξανομενη σε ένταση και δύναμη πίεση των γηπεδούχων που κάπως έτσι γύρισαν από το -21.
Κι όμως η πραγματικότητα εμπεριέχει όλα αυτά τα λίγα και εν συντομία και κάτι πολύ πιο απλό και ελάχιστα τακτικό. Στην πραγματικότητα οι διαφορές μεταξύ των ομάδων που βρίσκονται ψηλά στη βαθμολογία και εκείνων που λιμνάζουν στις τελευταίες θέσεις είναι πολύ πιο μικρές. Η Ευρωλίγκα έχει μετατραπεί στο μακράν πιο ανταγωνιστικό και απρόβλεπτο πρωτάθλημα του πλανήτη και σε ένα μεγάλο ποσοστό τα αποτελέσματα εξαρτώνται από τις διαφορές στη διαχείριση της ψυχολογίας ενός αγώνα ή σε αυτό που πιο απλά αποκαλούμε θέμα μέρας.
Ακούω συνεχώς κουβέντες περί φορμαρισμένων και ντεφορμαρισμένων ομάδων. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τις θεωρίες των προπονητών του καναπέ αλλά η Ευρωλίγκα δεν είναι στίβος ή κολύμβηση όπου ένας γυμναστής έχει τη δυνατότητα να προετοιμάζει τον αθλητή του για μια συγκεκριμένη μέρα μετά από τέσσερα χρονια για να τρέξει στον τελικό των 100 μέτρων ή να κολυμπήσει στα 50 ελεύθερο.
Στην Ευρωλίγκα φορμάρισμα on demand δεν μπορεί να υπάρξει ούτε και από μάγο της φυσικής κατάστασης. Τα επιθυμητο είναι πλέον μια ευθεία γραμμή που να βρίσκεται σταθερά και για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο αρκετά ψηλά. Ο Ολυμπιακός έκανε δύο σερι παιχνίδια για τα βιβλία των ρεκόρ. Πολύ σπάνια πια βλέπουμε ομάδα να κάνει δύο τέτοια παιχνίδια και μάλιστα στη σειρά. Επιασε από το λαιμό και έπνιξε την Μπολόνια και τη Φενέρ.
Μπήκε στον αγώνα με τη Βιλερμπάν έχοντας τη διάθεση να κάνει τα ίδιο και έκανε ένα ανάλογης λογικής πρώτο μέρος. Το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να φτιάξει την τέλεια παγίδα για τον εαυτό του. Σαν και εκείνες τις παλιές Ινδιάνικες που πατάς το χορτάρι και βρίσκεσαι αίφνης στον λάκκο με τα μυτερά κοντάρια.
Στη σύγχρονη Ευρωλίγκα η ψυχολογία ενός αγώνα μπορεί να αλλάξει πολύ εύκολα από 3 καλές άμυνες και τρία σουτ. Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός χωρίς να παίζει καλά βρέθηκε να προηγείται με 47-61. Και κάπως έτσι τρεις κακές επιθέσεις του η Βιλερμπάν τις τιμώρησε με τρία σχεδόν πανομοιότυπα σουτ τριών πόντων στο ανοιχτό γήπεδο.
Η ψυχολογία των παικτών του Ολυμπιακού χάλασε και ο καθένας προσπαθούσε αγχωτικά να τελειώσει το παιχνίδι. Την ίδια ώρα οι γηπεδούχοι αποκτώντας αυτοπεποίθηση έβαζαν το ένα σουτ μετά το άλλο και έφτασαν να πανηγυρίζουν πρόωρα…..Χριστούγεννα στο τέλος! Προφανώς και ο συγκεκριμένος αγώνας δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα της φετινής άκρως ανταγωνιστικής Ευρωλίγκας. Προφανώς και το ίδιο ακριβώς έκανε ο Ολυμπιακός όταν εξόντωσε από νωρίς τη Μπολόνια και τη Φενέρ. Μόνο που εκεί κατάφερε να κρατήσει το ίδιο attitude για σαράντα λεπτά και κυρίως να ελέγξει την ψυχολογία του αγώνα.
Προφανώς και αγώνες όπως αυτός του Αστρομπάλ θα επαναληφθούν το θέμα είναι ποιος θα βρεθεί τις περισσότερες φορές στη λάθος θέση. Και ως τελικό συμπέρασμα μια πρόωρη πρόβλεψη που ενδέχεται να δικαιωθεί κατά την….άνοιξη: Ετοιμαστείτε για τα πιο συναρπαστικά πλέι οφ στην ιστορία της Ευρωλίγκα και μείνετε ψύχραιμοι!!!