Γεια χαρά σε όλους αυτός είναι ο φίλος μου ο Νίκος, Νίκο οι αναγνώστες μου. Ο Νίκος είναι διαιτολόγος – διατροφολόγος, με διπλώματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και κάτι αλλά περίεργα που αρνούμαι να μάθω, κατά τα άλλα είναι πολύ καλό παιδί.
Πρώην αθλητής και φίλος του ποδοσφαίρου ο Νίκος υποστηρίζει την εθνική ομάδα της Ιταλίας άρα το Μουντιάλ του Κατάρ το παρακολουθεί χωρίς ιδιαίτερη αγωνία και η αλήθεια είναι ότι από τον πρώτο αγώνα του Μουντιάλ μέχρι και τώρα δεν είχαμε καταφέρει να βρεθούμε.
Όμως στον αγώνα της Αργεντινής με την Κροατία, τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους. Ο Νίκος, ο Κώστας, ο Σπύρος και εγώ φτιάχναμε την απόλυτη ανδροπαρέα, για το απόλυτο παιχνίδι, Αργεντινή-Κροατία, Μέσσι – Μόντριτς, ημιτελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου.0
Όλοι, όπως κάνουμε πάντα, έφεραν το κατιτίς τους για τη “βραδιά ποδοσφαίρου”, διότι χωρίς μεζεκλίκια δεν είναι “βραδιά ποδοσφαίρου”.
Εκεί γύρω στις οκτώ, οκτώ και κάτι, άφιξη και των τριών, απόλυτα τυπικοί στο ραντεβού τους και οι πρώτες κουβέντες γύρω από το παιχνίδι ξεκίνησαν.
– “Είναι η σειρά του κοντού”
– “Ποιο κοντό εννοείς, γιατί κοντός είναι και ο Μόντριτς”
– “Του αλήτη με την μπάλα στα πόδια, κοντού”
– ” Ναι αλλά αλήτης κοντός με την μπάλα στα πόδια είναι και ο Μόντριτς”
– “Του κοντού με τα μούσια από την Αργεντινή”
– ” Okay τώρα συνεννοηθήκαμε”.
Όσο η κουβέντα άναβε, είπα να ανάψω και την ψησταριά, πρώτη σακούλα, λουκάνικο και πίτες, δεύτερη σακούλα πρόβατο και πανσέτα, τρίτη σακούλα μπύρες και coca-cola, τόσο κλασικό και σχεδόν απαραίτητο.
Στο άκουσμα και στην θέα των όσων υπήρχαν στις σακούλες ο Νίκος με ταχυδακτυλουργικό τρόπο προσπαθεί να εξαφανίσει τη σακούλα που κρατά, μεταξύ του σώματός του, του καναπέ και του μαξιλαριού. Όμως με την άκρη του ματιού μου κατάλαβα τι γινόταν. Νίκο, του λέω με τρόπο, δώσε μου τη σακούλα που κρύβεις και θα μείνει μεταξύ μας, τα πρώτα γέλια ακούστηκαν από τον Κώστα, ο Σπύρος γύρισε τον κοίταξε με ύφος επικριτικό και του είπε “κοίτα να έχεις φέρει καμία σαλάτα με κινόα πράσινο μήλο λάχανα και παραπούλια”.
Ο Νίκος, αμήχανα, γέλασε και είπε, «όχι έφερα ωμά αμύγδαλα, ωμά κάσιους, αλμυρά μπισκότα βρώμης, γλυκά μπισκότα με πίτουρο.. οκ και μία χαλάτα με ροζ φακές, ρόκα και κινόα».
“Ρε, είσαι τρελός ρε”… η πρώτη ατάκα του Σπύρου. Ο Κώστας γελά τρανταχτά και αναρωτιέται “επίσκεψη στο Ιπποκράτειο έχεις έρθει ρε, μπάλα αγόρι μου, Μουντιάλ, ανδροπαρέα ρε, τι κάσιους και ροζ φακές, ρε αυτόν γιατί τον κάνουμε παρέα”;
Ο Νίκος, ανασκουμπώθηκε, πήρε το ύφος του επιστήμονα και μας είπε με θάρρος και πίστη πως μπορεί και να τον ακούσουμε πως αυτά που τρώμε κανονικά πρέπει να τα τρώμε μια φορά το μήνα και πώς σε συνδυασμό με την ένταση και το στρες του αγώνα καταβάλουν τον οργανισμό μας.
Για τρία δευτερόλεπτα επικράτησε σιγή. Στην είσοδο του τέταρτου δευτερολέπτου στη ζωή μας, ακούστηκε η ερώτηση κόκα ή μπύρα; Η τοποθέτηση του Νίκου πέρασε στην ιστορία χωρίς να καταγραφεί στα πρακτικά της βραδιάς.
– “Ε είστε μ….ες” μας είπε απογοητευμένος που οι φίλοι του οδεύουν στον όλεθρο και στον θάνατο με την τσίκνα της προβατίνας και της πανσέτας να ποτίζει κάθε τους πόρο.
Το 3-0 μας… τρόμαξε, αλλά όλα καλά
Το παιχνίδι ξεκίνησε. η αλήθεια είναι ότι έμοιαζε σαν να βλέπουμε αγώνα της Ελλάδας, αγωνία, ένταση, φωνές και πανηγύρι στο πέναλτι του Μέσσι για το 1-0. Χαμός στην κούρσα του Άλβαρεζ στο 2-0 και περιττό να σας εξηγήσω τι έγινε στο γκολ ποίημα των Αργεντινών, με την απίθανη προσπάθεια του Λιονέλ Μέσσι και το πλασέ του Άλβαρεζ για το 3-0. «Τι τους έκανε ρε κοντέ», «Θεέ μου τι βλέπουν τα ματάκια μας» και «Πόσα θες να μας τρελάνεις» ήταν μερικές από τις ατάκες που ακούστηκαν μαζί με άλλα πιο πιπεράτα που δεν γράφονται εδώ.
Η μαγεία του τρίτου γκολ ήταν τέτοια που επηρέασε ακόμα και την δική μας παρέα, άλλαξε για λίγο το είναι μας. Εξηγώ…
Ο φίλος μας ο Νίκος πάνω στην τρέλα του όταν είδε τι έκανε ο Μέσσι στα 35 του, άρπαξε παϊδάκι προβατίνας και φωνάζοντας “vamos Αrgentina” το έκανε μία χαψιά και αφού έγλειψε το κοκαλάκι, φώναξε ξανά “για πάρτη σου ρε κοντέ”. Επικράτησε σιγή. Κοιτάξαμε τον Νίκο και οι τρεις χωρίς να κουνιόμαστε, ούτε βλέφαρο δεν σάλεψε, μπορώ να πω ότι αγχωθήκαμε και λίγο μέχρι που… «Ορίστε ρε, τέτοια κάνει κάποιος στα 35 του όταν έχει σωστή διατροφή και δεν πλακώνεται στις προβατίνες». Ουφ, Θεέ μου, όλα καλά, ταραχτήκαμε λίγο, αλλά οκ, ο Νίκος ήταν και πάλι μαζί μας.
Να τους αγαπάτε τους Νίκους αυτής της ζωής, θέλουν το καλό σας, έστω κι αν μοιάζουν με την επιτομή του ξενέρωτου. Εξάλλου πόσες φορές θα ετοιμάσετε “βραδιά ποδοσφαίρου” με τον Μέσσι να κάνει Messi’s things” ; Μία, δύο, τρεις… δέκα, είκοσι;