Στις 22 Μαρτίου η 22χρονη Άσλεϊ Μπάρτι, κάτοχος του τίτλου του Wimbledon αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση στην πιο παραγωγική ηλικία ενός αθλητή. Στα 25 της μόλις χρόνια. Την είδηση αυτή, εμείς οι δημοσιογράφοι τη χαρακτηρίσαμς ως κεραυνό εν αιθρία. Οι φίλοι του αθλήματος σάστισαν. Η ίδια όμως μόλις είχε πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής της.
Τί πέτυχε ως τα 25; Έγινε η πρώτη Αυστραλή τενίστρια μετά από 41 χρόνια και την Ιβόν Γκούλαγκονγκ (1981) που κατακτά το κορυφαίο των Grand Slam. Έφτασε να έχει κερδίσει 21.104.531 δολάρια, ποσό που είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία του αυστραλιανού τένις. Ήταν μόλις η τέταρτη γυναίκα στην ιστορία του Wimbledon που κατακτά το τρόπαιο ως junior. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κατακτά major ως νούμερο 1 και έκανε το 2 στα 2 σε τελικούς Grand Slam.
Όλα αυτά της απέφεραν χρήμα και δόξα σε μια ηλικία που ακόμα είσαι (εξ)ερευνητής του εαυτού σου και του κόσμου. Ίσως να μην είσαι κατασταλλαγμένος στο τί θέλεις και τί πρέπει. Κι εκεί που σαν μικρό κοριτσάκι ήξερε ότι θέλει να παίζει τένις, το ταλέντο, η δύναμή της και ο χαρακτήρας της έβαλαν στη ζωή της το πρέπει.
Ένα πρέπει που άρχισε να ορίζεται από τους άλλους. Από το καλεντάρι των τουρνουά, τους χορηγούς, τα χρήματα και τα αδιάκοπα ταξίδια δόξας και χρήματος. Εκείνη όμως, ήξερε μέσα της πως πια δεν ήταν αυτό που θέλει. Είχε μπει στον κόσμο των πρέπει. Το αντιλήφθηκε νωρίς.
Κάποιοι θα την πουν αδύναμη στην πίεση. Εγώ θα πω ότι θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής για να αφήσεις κάτι το οποίο αγαπάς και σου αποφέρει όλα αυτά με σκοπό να βρεις την ψυχική σου ισορροπία και την εσωτερική σου γαλήνη. Και για να ακριβολογούμε, ναι χρειάζεται δύναμη ψυχής για να βγεις από τον κόσμο της δόξας και του χρήματος, αλλά με 21 εκατομμύρια δολάρια και ως κάτοχος του Wimbledon, τότε θέλει το γνώθι σαυτόν για να πεις: “Είμαι 25 κι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου για να συνεχίσω να (εξ)ερευνώ τον εαυτό μου και τον κόσμο”.
Win win κατάσταση για την ίδια που αντιλήφθηκε πως “είναι δύσκολο για μένα καθώς ανακοινώνω την απόσυρσή μου από το τένις. Δεν ήξερα πως να μοιραστώ τα νέα μαζί σας οπότε ζήτησα από την καλή μου φίλη Κέισι Ντελάκουα να με βοηθήσει. Είμαι ευγνώμων για όσα μου χάρισε το άθλημα και αποχωρώ υπερήφανη.
Είναι η πρώτη φορά που το λέω δυνατά και, ναι, είναι δύσκολο να το πω. Δεν έχω πλέον την ενέργεια, τη συναισθηματική θέληση που χρειάζεται για να προκαλέσεις τον εαυτό σου στο υψηλότερο επίπεδο. Είμαι άδεια. Έχω πολλά όνειρα που θέλω να κυνηγήσω τώρα που δεν χρειάζεται να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο και να βρίσκομαι μακριά από την οικογένειά μου, μακριά από το σπίτι μου.
Δεν θα σταματήσω να αγαπάω το τένις. Ήταν ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου αλλά ήρθε η στιγμή να απολαύσω το επόμενο στάδιο της ζωής και να επικεντρωθώ στην Άσλει σαν άτομο, όχι στην Άσλεϊ ως αθλήτρια.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πώς ένιωθα και τι έπρεπε να περάσω, αλλά υπήρξε ένα σημείο που νομίζω ότι ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω και, όταν πήρα την απόφαση, ήταν εύκολο. Ο καθένας είναι διαφορετικός, ο καθένας είναι μοναδικός.
Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ και να λέω στους ανθρώπους πώς θα πρέπει να βρουν το δρόμο τους στη ζωή τους. Είναι δική τους απόφαση. Για μένα, ήταν απλώς η επίγνωση της ψυχικής μου υγείας. Το να συζητήσω με τους ανθρώπους ήταν το καλύτερο πράγμα που βγήκε από αυτό.”
Ήδη η Άσλεϊ ζει τη νέα της ζωή. Εξερευνά τη χώρα της, ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες που τη γεμίζουν και σε λίγο καιρό θα φέρει στη δημοσιότητα τα πρώτα της βιβλία για παιδιά άνω των 5 ετών. Με τίτλο “Η μικρή Άς” (από το Άσλεϊ) θέλει να συμβάλλει στην εκπαίδευση των μικρών παιδιών που τόσο λείπει σήμερα τόσο από το θεσμό του σχολείου όσο και από το θεσμό της οικογένειας.
Εσείς έχετε αναρωτηθεί αν κάνετε αυτό που θέλετε ή αν κάνετε αυτό που πρέπει;