Όπως συνηθίζει, ο Ολυμπιακός τροφοδότησε τον Μουστάφα Φαλ στην πρώτη επίθεση του. Ο θεόρατος Γάλλος αισθάνθηκε τον αργοκίνητο Ντονάτας Μοτιεγιούνας στην πλάτη του και αποφάσισε να στείλει μήνυμα με το καλημέρα. Για ένα δευτερόλεπτο πέταξε τριάντα κιλά από το κορμί του, γύρισε αστραπιαία από την βασική γραμμή. Ο σαστισμένος Λιθουανός έψαχνε τι του συνέβη και έκανε φάουλ την ώρα που έβλεπε τον αντίπαλο του να περνά κάτω από τη στεφάνη και να καρφώνει.
“Bon soir”, ήταν το μήνυμα. «Αβρότητες τέλος. Αυτά που ξέρατε, να τα ξεχάσετε».
Το 23-19 του δεκαλέπτου ήταν αντικατοπτρισμός. Ο Ολυμπιακός είχε πετάξει ήδη στα σκουπίδια 5 βολές και είχε στείλει στο σίδερο δύο ελεύθερα τρίποντα, ενώ στην άλλη πλευρά είχε χαρίσει στον Τζέιμς 3+3 βολές. Η πραγματική εικόνα ήταν για 19-23, αλλά ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας τέσταρε τα νερά χωρίς την παραμικρή διάθεση να πάρει ρίσκα. Λούντζης μέσα όταν ο Τζέιμς έκανε το δεύτερο φάουλ, ο νεαρός χωρίς φόβο του επιτέθηκε και του έβαλε πέντε πόντους. Από την άλλη βλέποντας τον Μακίσικ πνευματικά ανέτοιμο, τον πάρκαρε στον πάγκο. Για καλή του τύχη, ο Λιβιό Ζαν – Σαρλ ήταν συγκεντρωμένος και έτοιμος να μην αφήσει τα δύο φάουλ του Φαλ να μετατραπούν σε ανοιχτή πληγή στο «5».
Έγραφα μετά το Game 2: «Οι Πειραιώτες καλούνται να κάνουν τις δικές τους προσαρμογές και να βρουν λύσεις στα προβλήματα που τους έβαλε η Μονακό, αν θέλουν να φύγουν τουλάχιστον μία φορά νικητές από το Πριγκηπάτο. Μοιάζει δεδομένο πως ο Ομπράντοβιτς θα ευνοήσει τα χαμηλά σχήματα και θα πιέσει με κάθε κόστος τους χειριστές, αφού η δύναμη του Ολυμπιακού έρχεται από τις συνεργασίες. […]Με δεδομένη την σχεδόν απαραίτητη παρουσία του Γουόκαπ στην οπισθοφυλακή, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα προσαρμοστεί φέρνοντας δίπλα του τον Σλούκα και τον Ντόρσεϊ στο «3», ελπίζοντας σε καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας απέναντι στην πίεση. Φυσικά το προηγούμενο μπορεί να γίνει και από τον Μακίσικ, όμως το ζήτημα είναι ποια είναι η εναλλακτική όταν ο Αμερικανός δεν βρει απόδοση όπως του πρώτου παιχνιδιού».
Με τους τρεις χαρισματικούς στην περιφέρεια ο Ολυμπιακός ξεπέρασε σχετικά εύκολα τον σκόπελο της δεύτερης περιόδου, της ίδιας που ουσιαστικά του κόστισε το παιχνίδι τόσο στο παιχνίδι του πρώτου γύρου στο Πριγκηπάτο όσο και στο Game 2 των πλέι-οφ. Το ζήτημα ήταν πια να βελτιώσει τις λεπτομέρειες: βολές, σωστή χρήση φάουλ, καλύτερος έλεγχος των ριμπάουντ.
Στο τέλος της ημέρας οι ερυθρόλευκοι απέδειξαν πως είναι μια ολοκληρωμένη ομάδα, ικανά προσαρμοστική προκειμένου να ανταποκριθεί τόσο σε παιχνίδια των 80+ πόντων όσο και σε old school μονομαχίες των 60. Απέναντι στο άφθονο πρωτογενές επιθετικό ταλέντο των Μονεγάσκων ήταν δεδομένο πως θα χρειαζόταν μεγαλύτερη παραγωγικότητα: καλό και άγιο το ταμπούρι, όμως το μπάσκετ έχει προχωρήσει και όποιος επενδύει μόνο στην καταστροφή συνήθως βλέπει το φάιναλ φορ από το σπίτι.
Τα αποθέματα ενέργειας είναι ένα ζήτημα ενόψει του τέταρτου παιχνιδιού. Ο Βεζένκοφ έπαιξε 37:08, ο Γουόκαπ 31:21, ο Ντόρσεϊ 30:40, ο Σλούκας 29:08. Όμως η εξίσωση διαβάζεται και ανάποδα: ο Τζέιμς πάτησε παρκέ για 34:33, ο Τόμας τα ίδια (34:21), ο Μπέικον 29:33. Ο Ομπράντοβιτς περιμένει εναγωνίως πίσω τον κομβικό Ντιάλο και ξέρει ότι ο Ολυμπιακός έχει το know how προκειμένου να παίξει το πνευματικό παιχνίδι απέναντι σε μια ομάδα που θα νιώθει τον κρύο τοίχο κολλημένο στην πλάτη της.
Ή μάλλον, τον ουρανό να πέσει στο κεφάλι της, όπως έλεγε και ο Μαζεστίξ. Τόσο χαμηλά που είναι το ταβάνι στο «Gaston Medecin», μια-δυο φορές η σκέψη πέρασε και από το δικό μου μυαλό.
