Ξεκίνημα από τα βασικά. Το «δεν γίνεται να χάσει ο Ολυμπιακός από την Μονακό τρεις σερί φορές» είναι ευχολόγιο και δεν ακουμπάει πουθενά. Οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν εξαρχής μεγαλύτερο φαβορί από την Μπαρσελόνα, αυτήν ντε που θα πάει στο Μόναχο ζαλισμένη από την βαυαρική καρπαζιά το βράδυ της Πέμπτης. Επιπλέον, το 72-96 του Game 2 δεν ήταν ατύχημα, από αυτά που συμβαίνουν μία – δύο φορές τη χρονιά όταν ένα φαβορί πιάνεται εξαπίνης από ένα θαρραλέο αουτσάιντερ. Ήταν μπάσκετ, όχι κάποια περίεργη συναστρία. Οι Μονεγάσκοι μετρούν δύο ισοπεδωτικές νίκες σε ένα μήνα και κάτι: αν αυτό δεν απαιτεί σεβασμό, μελέτη, εξεύρεση λύσεων, σκέψη έξω από τα τετριμμένα, δεν ξέρω τι χρειάζεται.
Πίσω στο ματς. Ο Ολυμπιακός πήρε μαζί του το μομέντουμ του πρώτου παιχνιδιού και το μετέτρεψε στο καύσιμο του 16-6, όμως έκτοτε επιδόθηκε σε ρεσιτάλ φιλαυτίας. «Τώρα θα το διασκεδάσουμε» έμοιαζε να λέει η γλώσσα του σώματος, «δεν μας σταματάει τίποτα». Τα μαζεμένα λάθη σταμάτησαν να καλύπτονται από τις ισάριθμες άμυνες και τα απονενοημένα coast to coast ήταν ό,τι χρειαζόταν η Μονακό για να επιστρέψει. Το second unit του Μπαρτζώκα, το ίδιο που εν πολλοίς του έδωσε την νίκη στο πρώτο ματς, απέτυχε οικτρά να εμφανίσει μια στοιχειωδώς συμπαγή εικόνα. Ο λόγος όμως δεν είναι μόνο πνευματικός: παίζουν και οι άλλοι.
Ο Σάσα Ομπράντοβιτς προσαρμόστηκε στο αμυντικό παιχνίδι του Ολυμπιακού που απαγόρευε τον κεντρικό διάδρομο με δύο σουτέρ θέσης στα φτερά και έβλεπε πανευτυχής τους Ουατάρα και Άντζουσιτς να είναι αλάνθαστοι από μακριά. Η μετακόμιση του σκόρερ Μπέικον στο «4» άνοιξε το γήπεδο και έδωσε στον Αμερικανό τα αγαπημένα του pull up μετά από ντρίμπλα γύρω από τα 4.5-5 μέτρα, με τον Βεζένκοφ φυσιολογικά ανήμπορο να αντιδράσει. Την ίδια στιγμή το small ball επέτρεψε στην Μονακό να ασκήσει αφόρητη περιφερειακή πίεση και να οδηγήσει τους ερυθρόλευκους σε ασφυξία: στατικότητα, παράλληλο παιχνίδι, κατάχρηση ντρίμπλας χαρακτήρισαν τις επιθέσεις του Ολυμπιακού σε όλη την δεύτερη περίοδο. Οι Φαλ-Βεζένκοφ δεν τροφοδοτήθηκαν ποτέ απέναντι στους πιο ελαφριούς Χολ-Μπέικον, αφού οι γηπεδούχοι αδυνατούσαν να τρέξουν τα plays τους και τις περισσότερες φορές υπέκυπταν ενστικτωδώς σε εκτός προγράμματος επιλογές, με την άμυνα των φιλοξενούμενων να δίνει προκλητικά σουτ σε συγκεκριμένους παίκτες και την αμυντική ισορροπία των γηπεδούχων όχι ακριβώς εγγυημένη. Η μάλλον καθυστερημένη επιστροφή του Γουόκαπ περιόρισε κάπως την αιμορραγία, αλλά το 0-20 σερί είχε αλλάξει οριστικά την πραγματικότητα του αγώνα.
Έχω αναφέρει σχεδόν από την αρχή της σεζόν πως ο Έλληνας κόουτς πιστεύει στις αρχές της επανάληψης και της τελειοποίησης του πλάνου περισσότερο από ότι στην προσαρμογή στον εκάστοτε αντίπαλο: αυτή η φιλοσοφία έφερε τον Ολυμπιακό όχι μόνο πίσω στα πλέι-οφ, αλλά του έδωσε ξανά τον σεβασμό των αντιπάλων. Φυσικά η προσέγγιση του παιχνιδιού και η αντίδραση που αναμένεται να βγάλουν οι ερυθρόλευκοι του Πειραιά συχνά μετρά παραπάνω από κάθε τακτική, όμως σε αυτή τη μονομαχία των δυόμισι εβδομάδων η προσαρμοστικότητα και ο αιφνιδιασμός μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικά όπλα.
Πριν πέντε χρόνια ο Βασίλης Σπανούλης και οι υπόλοιποι ήταν στο χείλος του αποκλεισμού παίζοντας το 4ο ματς κόντρα στην Εφές με την πλάτη στον τοίχο. Ο κάπτεν έβαλε τα ίσια και τα πλαγιαστά, όμως εξίσου σημαντική βοήθεια είχε δώσει και το σχήμα του Γιάννη Σφαιρόπουλου με τους τρεις φόργουορντ (Παπαπέτρου, Παπανικολάου,Πρίντεζη) που γέμισε το παρκέ απέναντι σε Οσμάν, Ντέρικ Μπράουν, Ντεσόν Τόμας, Χάνικατ. Εκείνο το βράδυ ο Μιλουτίνοφ είχε περιοριστεί σε ένα τρίλεπτο συμμετοχής.
Πέρσι ο Πάμπλο Λάσο έδωσε προπονητικό masterclass απέναντι στην υπερηχητική Εφές οδηγώντας την (χωρίς Ντεκ και με τραυματία τον Ταβάρες στη Μαδρίτη) Ρεάλ σε αποκλεισμό στο σουτ στο πέμπτο ματς της Πόλης, με άσο στο μανίκι τον αφιονισμένο Γκαρούμπα. Στην ίδια σεζόν ο Τσάβι Πασκουάλ έφτανε έναν Πονίτκα μακριά από το να γίνει το πρώτο Νο.8 που θα έστελνε σπίτι του το Νο.1 και ο Αντρέα Τρινκέρι έβλεπε την μοίρα να του χαμογελά σαρδόνια με δύο ήττες στο Φόρουμ στη λεπτομέρεια.
Το 1-1 της Μεγάλης Παρασκευής δεν σημαίνει πως είναι ώρα να πατηθεί το κουμπάκι του πανικού. Αλλά ο συναγερμός είναι πορτοκαλής με τα όλα του και απαιτεί την ανάλογη προσοχή, ειδάλλως η Μονακό θα γίνει η Ζάλγκιρις του 2018.
Όπως λέει και επιστήμη της εξέλιξης, “adapt or die”.
«Προσαρμόσου ή πέθανε».
