Όποτε πλησιάζει η ημέρα, πάντα το μυαλό πηγαίνει εκεί… Στα σκαλοπάτια της θύρας 7.. Στις 21 ψυχές… Στις οικογένειές του, τους γονείς, τα αδέλφια… Πάντα το ίδιο βάρος καθώς κοντεύει η ημέρα για το ετήσιο Μνημόσυνο. Το φετινό θα γίνει το Σάββατο στη 1.30μμ. στο Καραϊσκάκη, μόλις λίγες ημέρες πριν από τη συμπλήρωση 37 χρόνων. Αλήθεια, πως περνάει ο καιρός; Κι όμως, σα να ήταν χθες, όταν έζησα, ως παιδί, την τραγωδία της θύρας 7.
Ακόμη δε βγαίνουν από το μυαλό οι εικόνες στην τηλεόραση από το Τζάνειο. Οι σειρήνες από τα ασθενοφόρα. Εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου του 1981. Και τα πρωτοσέλιδα των πολιτικών και των αθλητικών εφημερίδων. Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχαστούν εκείνες ημέρες. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Πόσο μάλλον για τις οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους.
Πέρσι, μου άνοιξε την καρδιά της η αδελφή ενός θύματος. Μου μίλησε για το πένθος που υπάρχει στο σπίτι τους. Για τα μαύρα ρούχα της μαμάς. Για τα Χριστούγεννα που δεν γιορτάζουν ποτέ. Ναι, ποτέ δεν στόλισαν ξανά Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και το μυαλό να ταξιδεύει πάντα στον αδελφό της, τον οποίο δε γνώρισε ποτέ, αφού γεννήθηκε λίγο καιρό μετά την θάνατό του. Οι γονείς, της έδωσαν το όνομα του αδικοχαμένου αδελφού της. Μπορεί να μην τον έζησε ποτέ, αλλά αισθάνεται την απώλειά του στον υπερθετικό βαθμό. Ανατριχιαστικό…
Πόσες και πόσες τραγικές ιστορίες έχουν καταγραφεί σε αυτή τη διαδρομή των 37 χρόνων. Σε αυτό το Γολγοθά με το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα: «Γιατί συνέβη η τραγωδία; Ποιος είναι ο υπεύθυνος;».