Για τριάντα λεπτά η εικόνα του Ολυμπιακού έδινε πολλούς λόγους αισιοδοξίας. Ήταν ομαδικός (19 ασίστ), αναδείκνυε διαφορετικούς πρωταγωνιστές (Βεζένκοφ/Φαλ/Πρίντεζης/Σλούκας), έδειχνε χαρακτήρα στα ξεσπάσματα της Εφές, απαντούσε στα χτυπήματα με πλάνο και συγκέντρωση. Στην τελευταία περίοδο όλα κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν αρνητικό ρεκόρ παραγωγικότητας σε ένα δεκάλεπτο και η προετοιμασμένη για μάχη μέχρι τέλους Εφές κατέληξε να κάνει διαγωνισμό τριπόντων στο φινάλε με τη διαφορά στους 15.
Σε γενικές γραμμές ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε όπως περίπου αγωνίζεται φέτος, πιστός στις ιδέες του προπονητή του. Θιασώτης της πίστης στο αγωνιστικό πλάνο και στην αξία της επανάληψης υπέρ της προσαρμογής, ο Έλληνας προπονητής έδωσε τρία πλήρη δεκάλεπτα στον Βεζένκοφ και από δύο σε Σλούκα – Ντόρσεϊ. Οι αλλαγές «με το ρολόι» μπορεί να προκαλούν από απορία, σύγχυση ή εκνευρισμό στο ερυθρόλευκο κοινό, όμως είναι σημαντικό να καταλάβει κανείς πως αυτά τα πράγματα δεν είναι «παραξενιές» ή «κολλήματα» του προπονητή. Είναι μέρος της βασικής αγωνιστικής φιλοσοφίας του: με αυτήν θα πορευτεί και όπου τον βγάλει.
Ο Μπαρτζώκας δεν είναι ο τυπικός reactive προπονητής, αυτός του οποίου προτεραιότητα είναι να προσαρμοστεί στις ανάγκες του εκάστοτε αγώνα και έχει διάθεση να διαφοροποιήσει ως και άρδην την τακτική του προσέγγιση αν κρίνει πως είναι απαραίτητο. Δεν είναι αυτός που θα βάζει και θα βγάζει παίκτες ανά δίλεπτο. Αντίθετα θέλει να τελειοποιήσει η ομάδα του, μέσω της προπόνησης και της επανάληψης, το βασικό σχέδιο δράσης, είτε αυτό αφορά την άμυνα ή την επίθεση. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα κάνει τακτικές προσαρμογές κατά τη διάρκεια των αγώνων, όμως η γενική εικόνα παραμένει η ίδια.
Τυπικό παράδειγμα είναι το time out του τέταρτου δεκαλέπτου στο Σινάν Ερντέμ, μετά από 2:13 στην τέταρτη περίοδο. Η Εφές έχει τρέξει σερί 6-0, ο Λάρκιν έχει αυξήσει κατακόρυφα την πίεση στον μοναδικό χειριστή Σλούκα και ο Ολυμπιακός ασφυκτιά: του είναι αδύνατον να βάλει σε λειτουργία τις δράσεις του στην επίθεση. Αλλαγή μετά το time out δεν υπάρχει, αφού ο κόουτς θεωρεί ότι το πρόβλημα δεν είναι στο πλάνο, αλλά στην εκτέλεση του. Ενδεικτικά, η πρώτη κίνηση από τον πάγκο γίνεται μετά από 4:15 επιθετικής ανομβρίας, με τον Παπανικολάου να παίρνει τη θέση του Πρίντεζη και τον Βεζένκοφ να επιστρέφει στο «3» (αν και ο Παπ έχει σηκωθεί 1.5 λεπτό πριν για να μπει, απλώς το παιχνίδι δεν έχει σταματήσει). Σχεδόν ένα λεπτό αργότερα ο Γουόκαπ έρχεται σε βοήθεια του πελαγωμένου Σλούκα και ο Φαλ αλλάζει τον Μάρτιν, αλλά το ματς έχει από ώρα πετάξει.
Η συζήτηση για τα σχήματα και τις επιλογές είναι φυσικά μεγάλη. Ο Ολυμπιακός διάλεξε να παίξει άμυνα με αλλαγές με ταυτόχρονη παρουσία Βεζένκοφ-Πρίντεζη στους φόργουορντ, παίκτες που δεν διακρίνονται ακριβώς στην αντιμετώπιση του 1v1, δηλαδή του τυπικού παιχνιδιού της Εφές. Η χρησιμοποίηση του Μακίσικ στο «2» πιθανότατα ελλοχεύει περισσότερους κινδύνους παρά ωφέλειες, αφού η ομάδα γίνεται ολοφάνερα εξαρτώμενη από τον εκάστοτε πόιντ γκαρντ σε επίπεδο δημιουργίας. Όσο ημιτελής κι αν είναι στην επίθεση, ο Γουόκαπ είναι κρίσιμος για την αμυντική ισορροπία της ομάδας, ειδικά στις περιπτώσεις που λείπει ταυτόχρονα και ο Παπανικολάου. Επιπλέον, οι αλλαγές στην άμυνα συχνά κινδυνεύουν να εκθέσουν τα αμυντικά μειονεκτήματα παικτών όπως ο Ντόρσεϊ και ο Σλούκας.
Εκτός όμως από την προπονητική επίδραση, κανείς δεν μπορεί να αφήσει εκτός κουβέντας την κλάση και την προσωπικότητα των παικτών. Ο Ροντρίγκ Μπομπουά πήρε την αυτοπεποίθηση του Ντόρσεϊ από το πρώτο πεντάλεπτο με κλεψίματα και τάπες και φόρτωσε το καλάθι με 29 πόντους, ενώ ο Σέιν Λάρκιν έδωσε αμυντικό masterclass απέναντι στον Σλούκα της τέταρτης περιόδου και φρόντισε να πασάρει σωστά στην επίθεση.
Στο τέλος της ημέρας ο Ολυμπιακός έχασε από την πρωταθλήτρια Ευρώπης, την ομάδα που φανερά ανεβάζει ρυθμούς και ξεκινά να θυμίζει κάτι από τον περσινό και προπέρσινο εαυτό της. Το εκτός έδρας 0/4 σημαίνει ότι δεν έγινε καμία υπέρβαση σε Βαρκελώνη, Μόσχα και Πόλη: μόνο στην Αγία Πετρούπολη βρήκε απέναντι του μια ομάδα που στα χαρτιά ήταν στα μέτρα του. Είναι, ή θα έπρεπε να είναι, προφανές πως το πρόσημο της ομάδας είναι ξεκάθαρα θετικό, εκτός κι αν κανείς πιστεύει πως οι ερυθρόλευκοι ανέβηκαν επίπεδο τόσο απότομα που δικαιούνται να επισκέπτονται έδρες διεκδικητών του F4 και να προβάλλουν ρεαλιστικές αξιώσεις νίκης.
Στην πραγματικότητα η Μπαρτσελόνα, η ΤΣΣΚΑ και η Εφές παραμένουν το ευ ζην του Ολυμπιακού. Η Μακάμπι που ακολουθεί είναι το ζειν, το απαραίτητο για να μείνει κανείς αταλάντευτος στο κυνήγι της οκτάδας. Γουίλμπεκιν και Σφαιρόπουλος έρχονται στο Φάληρο με ακονισμένα νύχια.
