Εξαρτάται από το πώς βλέπει κανείς τον ίδιο τον Κροάτη φόργουορντ.
Αν τον δει ως επαγγελματία μπασκετμπολίστα, υπόλογο και υπεύθυνο για κάθε τι που λέει και κάνει, πιθανόν, αν και η αποδοκιμασία μπορεί να είναι το ίδιο ηχηρή αν εκφραστεί με αδιαφορία – θα επανέλθουμε σε αυτό αργότερα. Ο Χεζόνια έκανε προσβλητικές για τον Παναθηναϊκό δηλώσεις τον περασμένο Σεπτέμβριο, φιλοξενούμενος του Λιθουανού δημοσιογράφου Ντονάτας Ούρμπονας. Είχε πει λοιπόν αναφερόμενος στο «διαζύγιο»:
“Είναι η Ελλάδα, είναι διαφορετικές εποχές. Δεν μπορείς να παίζεις παιχνίδια με εμένα, κάθισα να συζητήσω μαζί τους μόνος μου, δεν έχω μάνατζερ. Πήγα εκεί με τον οικονομικό μου σύμβουλο, ήταν Απρίλης ή Μάης και τους είπα «έτσι θα το κάνουμε». Και συμφωνήσαμε, ήταν περίπου 1-1.5 μήνα αφότου είχα πάει. Τους είπα θα μείνω εδώ, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου, το είχα πει στον οικονομικό μου σύμβουλο όταν έφευγα από τις Η.Π.Α.. Του είχα πει «είσαι σίγουρος; Γιατί αν πατήσω το πόδι μου στην Ελλάδα κανείς δεν θα με πάρει από εκεί». Ήμουν τόσο σίγουρος. Το πράγμα έγινε μπερδεμένο. Ήμουν με την εθνική, πολλές ομάδες ενδιαφέρονταν για τον Ντίνο (σ.σ Μήτογλου), οπότε έπρεπε να ασχοληθούν με αυτό, μετά έπρεπε να υπογράψουν τον «Παπ» και μετά μίλησαν μαζί μου. Αλλά πήραν διαφορετική κατεύθυνση, 1-2 παίκτες είχαν ήδη αποκτηθεί, είχε αποκτηθεί επίσης και νέος προπονητής χωρίς να με ρωτήσει κανείς, χωρίς να ρωτήσει τον αρχηγό μας. Δεν μπορώ εγώ να πάρω τον Παπ στο τηλέφωνο και να του πω «έλα Παπ, βλέπεις τι γίνεται, σου αρέσει αυτή η κίνηση; Είμαστε παίκτες φίλε, δεν μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά τους, αλλά έχουμε διαφορετικό ρόλο. Ξέρω πως τα πράγματα στην Ευρώπη δεν είναι όπως στο ΝΒΑ, αλλά πρέπει να ξέρουμε. Είναι μια σοβαρή ομάδα και εμείς (σ.σ με τον Παπαπέτρου) είμαστε οι ηγέτες της. Όταν έχεις εμένα και 50.000 φιλάθλους πίσω μου οι οποίοι είναι πολύ παθιασμένοι. Και λέω παθιασμένοι, είναι και πολλά περισσότερα. Αν πω κάτι, θα με ακολουθήσουν, γιατί είναι αδέρφια μου είμαι στα κεντρικά τους, στις συναντήσεις τους μετά και πριν τα παιχνίδια, εγώ είμαι αυτός που θα πω “όλα καλά παιδιά, δεν θα χάσουμε, δεν χρειάζεται να έρθετε στην προπόνηση”.
Αυτά τα εκτός τόπου και χρόνου πράγματα είπε ο Χεζόνια σε εκείνη την περιβόητη συνέντευξη, κουβέντες που ξεκάθαρα ήταν μειωτικές για τον σύλλογο. Στην ίδια ομάδα στην οποία σταδιοδρόμησαν, πρωταγωνίστησαν και αποθεώθηκαν παίκτες όπως ο Αλβέρτης, ο Διαμαντίδης, ο Μποντιρόγκα, ο Βράνκοβιτς, ο Φώτσης και τόσοι άλλοι: ουδείς διανοήθηκε να πουλήσει εξουσία με τον τρόπο που ο Κροάτης – παίκτης της ομάδας για 3.5 μήνες! – υπονόησε ότι ήταν σε θέση να κάνει. Σε έναν Παναθηναϊκό στον οποίο έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο του μάνατζμεντ δύο άνθρωποι – θρύλοι του συλλόγου, ο Χεζόνια θεωρεί ότι είναι αυτός ο οποίος θα γίνει η ασπίδα της ομάδας, χωρίς φυσικά ουδείς να του έχει ζητήσει οτιδήποτε τέτοιο, την ώρα που πρέπει να έχει άποψη ως και για τον νέο προπονητή της ομάδας! Δεν είμαι σίγουρος αν το κατάλαβε, αλλά κατ΄ ουσίαν είπε ότι αυτός είναι που θα ελέγξει τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας, αφού είναι ένας από αυτούς, λες και… κάποιοι Αλβέρτης και Διαμαντίδης δεν φτάνουν και περισσεύουν σε περίπτωση που κάτι τέτοιο χρειαζόταν.
Δείγματα αυτής της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς υπήρξαν πολλά και κατά τη διάρκεια της θητείας του Super Mario στην ομάδα, κάποια εκ των οποίων δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητα στο εσωτερικό της. Ήταν όμως αναπόφευκτο: όταν ξεστομίζεις αρλούμπες του στυλ «ελάτε στο γήπεδο, θα πληρώσω εγώ τα πρόστιμα», δεν διεκδικείς απλά τον τίτλο του γραφικού οπαδού της ομάδας που φόρεσε τη φανέλα της, αλλά εξασφαλίζεις στραβά βλέμματα στα αποδυτήρια. Ακόμα και σε μία πολύ δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του, ο Παναθηναϊκός είναι ένα μεγάλο και σοβαρό club, όχι μια παρέα ιθαγενών που υποδέχονται τις φιοριτούρες του Κροάτη έκθαμβοι και άλαλοι. Η θέση εντός οποιασδήποτε ομάδας κερδίζεται με σεβασμό, ταπεινότητα, δουλειά και αποτελέσματα, όχι με post στα social media και όρκους αιώνιας αγάπης.
Πίσω στο κεντρικό ερώτημα. Άξιζε ο Χεζόνια την χθεσινή γιούχα;
Όχι, αν τον δει κανείς σαν ένα μεγάλο παιδί, γιατί αυτό βασικά είναι ο 26χρονος φόργουορντ. Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία πως η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό είναι αληθινή – δεν τίθεται θέμα υποκρισίας. Βυθισμένος κάθε χρόνο σε όλο και μεγαλύτερη ανωνυμία και περιθωριοποίηση στο ΝΒΑ, ο Χεζόνια ήρθε στον Παναθηναϊκό για να βρει αυτά που κάθε παιδί, μικρό ή μεγάλο, έχει ανάγκη: προσοχή, φροντίδα, αγάπη. Η παιδικότητα του ψυχισμού του ήταν πολύ φανερή: στο μυαλό του ήταν φανερό πως κάθε λέξη ή πράξη ήταν αυτονόητα δικαιολογημένη αφού πήγαζε από την αγνή, ανόθευτη, ιερή αγάπη του για την ομάδα, η οποία είναι πάνω από όλα.
Μπορείς να θυμώσεις και να αποδοκιμάσεις ένα παιδί; Ο θυμός είναι λογικός, η αποδοκιμασία όμως όχι, τουλάχιστον αν επιχειρήσει να δει κανείς τον Σούπερ Μάριο από αυτή την οπτική, του συναισθηματικού αγοριού που θα αγαπά για πάντα την ομάδα και θα έκανε τα πάντα για αυτήν. Περισσότερο σκέφτεται κανείς πως χρειάζεται νουθεσία, καθοδήγηση παρά μαστίγιο και αγριοφωνάρες.
Οι ευθύνες του καλοκαιρινού διαζυγίου Παναθηναϊκού – Χεζόνια ανήκουν προφανώς και στις δύο πλευρές, με ποσοστά τα οποία δεν είναι της ώρας να αναλυθούν. Ο παίκτης ενοχλήθηκε γιατί δεν ήταν προτεραιότητα: «πως γίνεται να μην είμαι εγώ το κέντρο του κόσμου;» έλεγε με κορμί και στόμα στην παραπάνω συνέντευξη. Εξακολουθώ να πιστεύω πως, Παπαπέτρου παρόντος, δεν ήταν απαραίτητος σε μια ομάδα που είχε απελπισμένη ανάγκη από ποιότητα στο «1». Σε μια ομάδα που αυτή την περίοδο πελαγοδρομεί, ο Χεζόνια φαίνεται περίπου ως σούπερμαν, αλλά φυσικά δεν είναι.
Άδικη ή όχι, η χθεσινή γιούχα ήταν το δεύτερο καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στον χαρισματικό, συναισθηματικό, εγωίσταρο και φαντασιόπληκτο Μάριο Χεζόνια. Το πρώτο θα ήταν να αποθεωθεί, να ανταλλάξει νέους όρκους αιώνιας αγάπης και επιστροφής μετά την σύντομη παρένθεση στη Ρωσία, αλλά δεν ήταν δυνατόν να συμβεί.
Το χειρότερο θα ήταν για τον ίδιο να πέρναγε απαρατήρητος, μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά, άλλος ένας που κάποια στιγμή πέρασε από την ομάδα και σύντομα δεν θα τον θυμάται κανείς. Με τις αποδοκιμασίες ο Χεζόνια ένιωσε – και ήταν – σημαντικός, με τον τρόπο που ο ερωτευμένος είναι χαρούμενος όταν η πρώην τον κακολογεί: αν δεν ασχολιόταν, θα πει πως τον ξέχασε οριστικά. Το να είναι ο κακός της ιστορίας τακτοποιήθηκε βολικά στον ψυχισμό του με τον συνδυασμό θυματοποίησης/ηρωϊσμού/μεσσιανισμού που συμπυκνώνεται στο περίφημο «Μου άξιζαν οι αποδοκιμασίες. Καταλαβαίνω απόλυτα τον κόσμο, έχει δίκιο, ούτε εγώ μπορώ να με συγχωρήσω. Τους συγχωρώ και θα τους αγαπώ για πάντα, όπως και την ομάδα» που είπε στους Nova Playmakers Δώρα Παντέλη και Νικήτα Αυγουλή.
Στην επιστροφή προς το Καζάν, δεν αποκλείεται να έπνιξε ένα χαμόγελο, σίγουρος πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα επιστρέψει για να αποθεωθεί.
