Πέρασαν σχεδόν 15 χρόνια, από εκείνο το Φθινοπωρινό απόγευμα που είχα την πρώτη συνάντηση μαζί του… Καθόμασταν με τους φίλους μου στο Μεσοπόταμο, όταν αυτοί μου είπαν: “Πάμε Καναλλάκι, να δούμε τον ΠΑΣ Αχέρων που έχει φιλικό“. Και το κάναμε, πήγαμε για να περάσει η ώρα μας.
Εκεί συνάντησα φίλους μου, συμμαθητές και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε… Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς μου λέει: “Έλα να σου γνωρίσω ένα παιδί που σε λίγα χρόνια θα του παίρνεις συνέντευξη“. Αυτό το παιδί ήταν ο Νίκος Τσούμανης.
Από μικρή ηλικία στην περιοχή μας ακούγονταν μόνο καλά λόγια για τον άνθρωπο Νίκο, τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Ένας άριστος μαθητής που αγαπούσε το ποδόσφαιρο, το οποίο και τον κέρδισε από μικρή ηλικία. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν. Ο καιρός πέρασε, η επαφή μας ήταν αρκετά συχνή και όποτε τύχαινε να συναντιόμαστε στα γήπεδα να κουβεντιάζουμε και να λέμε τα νέα μας.
Το χαμόγελο και η τρέλα σου που χάριζαν ενέργεια σε όποιον συναναστρεφόταν μαζί σου χάθηκαν για πάντα.
Νικήθηκες από τους “δαίμονες” που κουβαλούσες μέσα σου, κανείς δεν γνώριζε τι κουβαλούσες μέσα σου για να σε βοηθήσει.
Μακάρι να ήταν αλλιώς, να γύριζε ο χρόνος και ο καθένας από όσους σε γνώριζαν να μπορούσαν να σε βοηθήσουν έστω και λίγο για να μην ερχόταν ποτέ αυτή η μαύρη Τρίτη…
Η συγνώμη είναι το ελάχιστο που μπορούμε να σου πούμε, όπως και το καλό ταξίδι Νικόλα. Θα μας λείψεις…
